ေလွ်ာက္

ဆရာနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ စာေပမ်ားကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတဲ့ကၽြန္မအတြက္ ဆရာစာအုပ္ေတြထဲက `ေလွ်ာက္´ဆိုေသာ အေတြးေဆာင္းပါေလးတစ္ခုကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္ ။ ဆရာေရးသည့္စာအုပ္ေတြဟာ ေလးနက္ေသာ အေတြးအေခၚ အဓိပၸါယ္ေတြ ျပည့္၀ေနျပီး တစ္ခုဖတ္ၾကည့္ျပီးတိုင္း ကၽြန္မအတြက္ ေလ့လာစရာ ၊ ေတြးစရာေတြ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္ .. ။ ဆရာနႏၵာသိန္းဇံေရးသည့္ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မ အႏွစ္သက္ဆံုးစာအုပ္ေတြကေတာ့ `မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းနွင့္ ခရီးသြားျခင္း´ ၊ `ကုိယ္က်င့္တည္ၾကည္ျခင္းႏွင့္အဆင့္ျမင့္ခရီးစဥ္´ ၊ `ခေရာင္းလမ္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း´ ၊ `မွန္ေသာစကားမ်ားကိုဆိုျခင္းႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ မွတ္ခ်က္မ်ား´တို႕ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႕ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ကၽြန္မတို႕အားလံုးအတြက္ `ေလွ်ာက္´ဆိုသည့္ အေတြးေဆာင္းပါးေလးကို ခံစားဖတ္ရႈၾကည့္ၾကဖို႕ လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္။

(၁)

အဲဒီညေနက
ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ ..
ဧရာ၀တီျမစ္နဒီရဲ႕ကမ္းေပၚက သစ္ပင္တန္းကို ျဖတ္သန္းတိုး၀င္လာတဲ့ ေလေျပထဲမွာ တမာနံ႕ေတြ သင္းပ်ံ႕လာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ .. သူေျပာတာကိုလဲ အမွတ္ရလာပါတယ္။ သူက ကဗ်ာပညာရွင္ဆိုေတာ့ ေျပာပံုက

`သူ ..
ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္´တဲ့။
ကိုယ္ေရာစိတ္ေရာ ႏြမ္းႏြမ္းေၾကေၾကနဲ႕
အကၽြမ္းမ၀င္တဲ့ ညေနရီမွာ
ေနေရာင္ကလဲ စိမ္းေနသလားလို႕ထင္ရတယ္
ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့
ျဖဴေရာ္ေရာ္လမ္းကေလး ..
ဘယ္ေကြ႕ရာက ညာကိုေကာက္နဲ႕
ေၾသာ္ .. ဘယ္ကိုမ်ား ေရာက္ပါလိမ့္ ၊ ေရာက္မွာပါလိမ့္ ..
လို႕ေတြးရင္းေတြးရင္း
မေရမရာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႕ သြားရမည့္ခရီးရဲ႕
မေသခ်ာတဲ့ ေ၀ဒနာကို ရင္မွာခံစားလာရတယ္တဲ့ ..
အဲဒီတုန္းကလဲ သူ႕ကိုေျပာဖူးပါတယ္
ဘယ္ေရာက္လဲသိေအာင္ .. ဆက္ေလွ်ာက္လို႕
ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္လိုက္ပါလား ... လို႕ ။´

ဧရာ၀တီရဲ႕ေသာင္စပ္ကို ဆင္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္ ..
ကုိယ့္ကိုအျမဲလိုလို စီးလိုက္ေနတယ္လို႕ထင္ရတဲ့ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ကိုင္ရင္း လိွဳင္းေတြျပန္လွည့္ဆင္းသြားတဲ့ သဲေသာင္စပ္အတိုင္း ေလွ်ာက္တယ္။ နင္းေလွ်ာက္မိတဲ့ သဲကေလးေတြဟာ ႏူးညံ့ပါတယ္။ ညက္ေညာပါတယ္။ ျပန္တက္လာတဲ့ လိွဳင္းကေလးေတြနဲ႕ ေျခအခ်နဲ႕ ထိေတြ႕ေတာ့လဲ ေအးျမပါတယ္။

လိွဳင္းကေလးေတြလာျပီး ခတ္ေပမယ့္ သဲေသာင္ယံဟာ ဘာမွျဖစ္ေပၚပံုမေပၚပါဘူး။ လိွဳင္းကေလးေတြ လာခတ္တာကသိမ္ေမြ႕ေနလို႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ . သိတယ္ဟုတ္။ ဘ၀ခရီးတစ္ေနရာရာမွာ ရင္ထဲမွာ သမုဒယလိွဳင္းကေလးေတြ ထိခတ္လာျပီဆိုရင္ အဲဒီသမုဒယလိွဳင္းကေလးေတြက ႏုႏုလွလွ ၊ ယုယုယယရွိတယ္လို႕ ထင္ရေပမယ့္ ဘ၀တစ္ခုလံုး ျပိဳဆင္းေၾကမြသြားႏုိင္တယ္´ဆိုတဲ့ သူ႕စကားကို အမွတ္ရျပန္ပါတယ္။ သူ႕ကိုခတ္တဲ့လိွဳင္းက သမုဒယလိွဳင္း။

တျခားသူေတြကို ခတ္တဲ့လိွဳင္းေတြကေတာ့ အလိုေလာဘလွိဳင္းေတြ ၊ ေဒါသအာဃာတလိွဳင္းေတြနဲ႕ အမ်ိဳးအမည္ျခားနားတဲ့ လိွဳင္းေတြ ... အထိအခတ္ျပင္းတဲ့ လိွဳင္းမ်ိဳးေတြျဖစ္မွာေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့။

(၂)

ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ေနာက္ကို အမွတ္မထင္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

`ထိတ္´ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ရင္ထဲမွာ လိွဳင္းေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနသလို ခံစားလိုက္ရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။`ေလွ်ာက္နင္းခဲ့တဲ့ ငါ့ေျခရာေတြ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါလား။ ေလွ်ာက္ခဲ့တာအေ၀းၾကီး ... အေ၀းၾကီး ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ´ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ `ေလွ်ာက္ခဲ့မိတဲ့ ငါ့ဘ၀ခရီးက အေ၀းၾကီး ၊ ဒီဘ၀ခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ ငါ့အတြက္ အမွတ္ထင္ထင္မည္မည္ရရဆိုလို႕ ဘာမွလဲမရွိပါလား´ဆုတဲ့ အေတြးေတြ ေပါင္းဆံုလိုက္လို႕ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္သြားခဲ့တာ။ ရင္ထဲမွာ လိွဳင္းေတြခတ္ေနသလို ခံစားလိုက္ရတာ .. ဟုတ္ပါတယ္။ ျပန္လွည့္ျပီး တက္လာတဲ့ ေရလိွဳင္းေတြက .... ေလွ်ာက္နင္းခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ေျခရာေတြကို ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ေအာင္ဖ်က္ဖ်က္သြားခဲ့ၾကတာကိုး။

ဒါေပမယ့္ ..... ေျခရာေတြပ်က္သြား ၊ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ ေလွ်ာက္တဲ့အထိေတာ့ ေရာက္တာပဲ။ ေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ ေလွ်ာက္ႏိုင္သေလာက္ ေရာက္တာပါပဲ။ ဖိနပ္က အခုမွကိုယ့္ကို တကယ္ခိုစီးျပီး ပါလာတာကိုလည္း သတိထားမိတယ္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ျပီးေျပာရတယ္။ ေျခရာမထင္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ၾကည့္ျပီး လြမ္းေမာရင္း ရပ္မေနနဲ႕။ ေတြေ၀မေနနဲ႕။ ေလွ်ာက္ရမည့္ေနရာဆီကို `ေလွ်ာက္ .. ဆက္ေလွ်ာက္´လို႕။ ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစြေစာင္းေနတဲ့ ေနျခည္မွာ ေရႊရည္၀င္းေနတဲ့ ျမသလြန္ေစတီကို ျမစ္ကမ္းေပၚမွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ဖူးေတြ႕ေနရတာကို အမွတ္ရပါတယ္။

နႏၵာသိန္းဇံ