Friday, February 23, 2007

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္


ရန္ကုန္တြင္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္မဆိုင္ေသာ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းမ်ားကို လူေတြက မခံမရပ္ႏိုင္စြာနဲ႕ ဆႏၵျပေနတာေတြကို ရင္ထဲမွာကိုယ္ခ်င္းစာခံစားရသလို အျပည့္အ၀ လံုး၀ လံုး၀ေထာက္ခံအားေပးမိပါတယ္ . ။ ၾကားၾကားခ်င္း ေျပးသြားၾကည့္ျပီး ကုိယ္ပါသြားလိုက္ခ်င္တယ္ … ။ သူတို႕ကို အားေပးေထာက္ခံၾကပါ .. ။ ဒါက ႏိုင္ငံေတာ္ကိုပုန္ကန္တာမဟုတ္ပါဘူး .. ။ ဒါက လူသားဘ၀အတြက္ လိုအပ္တာေတြကို ေတာင္းဆိုျခင္းပါ .. ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မအားေပးဘဲ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္ .. ။ ေဒၚစုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကို လိုက္ေထာက္ေနသူေတြလညး္ ရွိပါတယ္ .. ။ ကၽြန္မတို႕က ေဒၚစုကိုပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ေထာက္ခံေနတာမဟုတ္ပါဘူး ။ သူမရဲ႕ပါစင္နယ္ေတြကိုထည့္မတြက္ဘဲ သူမရဲ႕စြန္႕လႊတ္မႈ ၊ အနစ္နာခံမႈ ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္၇ဲ႕ အင္အားနဲ႕ တိုက္ခိုက္မႈေတြကို ေလးစားျပီး သူမရဲ႕အရည္အခ်င္းေတြကို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အားေပးခဲ့ျခင္းပါပဲ .. ။ ေဒၚစုကို ေထာက္ခံတာ ၊ မေထာက္ခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပႆနာမရွိပါဘူး ။ သူရဲေကာင္းဖခင္ၾကီး ၊ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီး ၊ ျမန္မာတျပည္လံုးရဲ႕ သူရဲေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မေစာ္ကားသင့္ပါဘူး ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕လမ္းစဥ္ကို သူ႕သမီးျဖစ္တဲ့ ေဒၚစုက လိုက္ေနတာျဖစ္ျပီး ေဒၚစု မလြတ္ေျမာက္ရင္လည္း ကၽြန္မတို႕ျပည္သူေတြက အခ်င္းခ်င္းလက္တြဲျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ကုိ ရေအာင္ လိုက္ၾကရမွာပဲျဖစ္ပါတယ္ ။ ေဒၚစုကုိ လက္မခံဘူးဆုိရင္ ဘာမွေျပာလိုစိတ္မရွိပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းစဥ္ေတြကို မေမ့ဖို႕လိုပါတယ္။

Read More...

Wednesday, February 21, 2007

ဆယ္စုႏွစ္တိုက္ပြဲ

အဆိုင္းမန္႕ေတြလုပ္ရင္း က်မ အိပ္ခ်ိန္ေက်ာ္သြားတာနဲ႕ အိပ္မရေတာ့ဘူး .. ။ မတက္တာၾကာတဲ့ အြန္လိုင္းကို ဒီညေတာ္ေတာ္ေလးတက္ျဖစ္တယ္ .. ။ ေမးလ္ေတြျပန္ေရး ၊ သတင္းဖတ္ ၊ စာဖတ္နဲ႕ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၂နာရီ .. ။ ျပတင္းေပါက္နားရပ္ရင္း စိတ္ထဲျဖစ္လာတဲ့ စာသားေလးေတြကို လက္ကခ်ေရးျဖစ္သြားတယ္.. ။


ဆယ္စုႏွစ္တိုက္ပြဲ

တစ္ႏွစ္ကူးလို႕

ေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာ့

အစပ်ိဳး၀င္သြားခဲ့ျပီ.. ။

ေလာဘလူသားေတြက

အတၱေတြနဲ႕ဖံုးလႊမ္း

အာဏာၾကားမွာ

တားဆီးမရႏိုင္ေအာင္

ယစ္မူးေနၾက … ။

ဆႏၵအတုေတြျပလိုျပ

ကိုယ္က်ိဳးအတြက္

အေရခြံျခံဳသူေတြက

ရသလိုျခံဳေနၾက… ။

ဇြဲစိတ္ျပင္းျပင္းနဲ႕

တိုက္ပြဲအဆံဳးကို

ဆက္လက္သြားေနသူေတြက

စိတ္ထဲမွာျပင္းရွရွ … ။

တစ္ခုမွစိတ္မ၀င္စား

ေနာက္မလွည့္ၾကည့္တဲ့

လူစားေတြကလည္း

ခပ္မ်ားမ်ား … ။

အရိုးကိုက္လို႕

သခင္အလိုက်

ေဟာင္ေပးေနသူေတြကလည္း

အရွက္မရွိၾက …. ။

ေနာက္ေက်ာဓါးေတြထိုး

ဂုတ္ေသြးအခ်င္းခ်င္းစုပ္ယူရင္း

အစစ္အမွန္ေတြကလည္း

လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ

ၾကံ႕ၾကံ႕ခံခ်ီတက္လို႕

ေၾသာ္….

ဆယ္စုႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီ……..။

Read More...

Thursday, February 15, 2007

ျပန္လာခဲ့မည္

™ Cuteberries.com - Cartoon Dolls, Cute Disney Graphics, Saniro Graphics, Myspace Pictures, Myspace Codes, Myspace Layouts, Myspace goodies, Myspace stuff and more ! ™

အႏိုင္ႏိုင္အခ်ိန္ၾကားက လြန္ခဲ့တဲ့၂ရက္ေလာက္က ေမးလ္စစ္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႕အတြက္ ကၽြန္မ ဘာမွစာမေရးႏို္ငတာေတြ ၊ အခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ေျခလွမ္းေတြျငိမ္သြားတာေတြကို ရိသဲ့သဲ့စာေတြနဲ႕အတူ ပို႕ၾကတာ ေက်းဇူးပါ … ။ ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၂ရက္ေန႕က ျပည္ေထာင္စုေန႕ဆိုတာကို ကၽြန္မ သိေပမယ့္ အဲဒီမနက္ခင္းမွာ ကၽြန္မေမ့သြားတယ္ .. ။ ကၽြန္မေခါင္းထဲ ကၽြန္မေက်ာင္းစာနဲ႕ သင္တနး္ေတြၾကားက ရတဲ့ Stress ေတြပဲျပည့္ေနတယ္.. ။ သံလြင္အိပ္မက္အမွတ္(၁၀)အတြက္ ကၽြန္မ စာတစ္လံဳးေတာင္ မေရးရေသးသလို အသက္ေတာင္မရႈႏို္င္ျဖစ္ေနရတယ္ … ။

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ရက္ေန႕က ကၽြန္မ အေရးၾကီးကိစၥရွိတာနဲ႕ ျမန္မာသံရံုးကို ခ်စ္ခင္စြာနဲ႕ ေရာက္သြားခဲ့တယ္.. ။ ကၽြန္မလိုပဲ လာတဲ့လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ .. ။ အဲ သံရံုးေရွ႕လည္းေရာက္ေရာ ဒီစာတန္းၾကီးက ၾကိဳဆိုေနတယ္။

”ျပည္ေထာင္စုေန႕တြင္ ျမန္မာသံရံုးပိတ္ပါသည္”တဲ့။

တိန္တစ္ခြန္းပဲ ဟႏုိင္ေတာ့တယ္ .. ။ ကၽြန္မေနတာ ဘြန္ေလးဘက္ ။ ျမန္မာသံရံုးက ေအာ့ခ်ပ္ .. ။ ကားစီးတာနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္တာနဲ႕ အားလံဳးေပါင္း ၂နာရီေလာက္သြားရတယ္ .. ။ ေမာလိုက္တာ ဟိုလည္းေရာက္ေရာ အဲဒီစာတန္းၾကီးပဲ ေဆာင့္ကန္လိုက္ရမလား .. ။ စင္ကာပူပိတ္ရက္ေရာ ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပိတ္ရက္ေတြေရာ ဘာမွမက်န္ေအာင္ ပိတ္တဲ့သံရံုးကလူေတြကိုပဲ ခဲနဲ႕သြားထုရမလား ဘာမွေတြးမရဘူး .. ။ ပုိဆိုးတာက ကၽြန္မက ေက်ာင္းကေန ခြင့္ယူရတာပဲ .. ။ အခုေနာက္ပိုင္း လက္ခ်ာေတြက သိပ္အေရးၾကီးသလို ကၽြန္မ ေက်ာင္းပ်က္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး .. ။ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ Singapore ICA ကိုပဲ ကူးလိုက္ရေတာ့တယ္.။

ျမန္မာသံရံုးက ေရလည္မိုက္တယ္ … ။ ကုလားအစ္ဆိုလည္း လိုက္အစ္တယ္ .. ။ တရုပ္ႏွစ္ကူးရင္လည္း လိုက္ကူးတယ္.. ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ ၊ တန္ေဆာင္မုန္း ၊ သၾကၤန ္၊ ကထိန္ ၊ တပ္မေတာ္ေန႕ ၊ ေတာင္သူလယ္သမားေန႕ ၊ ရွိသမွ်ရက္အားလံဳး အကုန္ပိတ္တယ္ .. ။ ဘယ္လူမ်ိဳးေတြပိတ္ပိတ္ သူတို႕အကုန္ပိတ္တယ္… ။ ေကာင္းလိုက္တာ .. ။

အဂၤါေန႕ ဗီုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႕မွန္းသိတယ္ ။။ မနက္ေစာေစာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပဲ ဖုန္းနဲ႕လွမ္းသတိေပးျဖစ္တယ္ .. ။ ျပီးေတာ့ မနက္၈နာရီအိမ္ကေန စထြက္တာ သံရံုးကုိေရာက္ေတာ့ ၉ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ … ။ ပိုဆိုးတာက အခုက ႏွစ္သစ္ကူးဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ကိုျပန္မယ့္သူ တအားမ်ားလြန္းတယ္ ။။ တစ္ခါမွ အဲဒီေလာက္ လူမ်ားတာ မေတြ႕ဖူးဘူ.. ။ သံရံုးက ေညွာင့္စိေသးေသးေလး .. ။ လူေတြက တအားမ်ားေတာ့ ရပ္စရာေနရာေတာင္ မရွိတဲ့အျပင္ လူေတြက အကုန္အျပင္ထြက္ရပ္ေနရတယ္ .. ။ ေနကပူပူ ၊ သံရံုးမွာ လူေတြက အျပည့္နဲ႕ မူးေတာင္လဲခ်င္တယ္ … ။ သံရံုးမွာ ပိုက္ဆံတစ္ခါေပးဖို႕အေရး ကၽြန္မ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္လို႕ ရွင္တို႕ထင္လည္း .. ။ ညေန၅နာရီခြဲမွ ကၽြန္မ သူတို႕ကုိပိုက္ဆံေပးရတယ္။ ကၽြန္မေဘးနားက ထိုင္တဲ့ ခ်င္းမေလးက ဘာေျပာလည္းဆိုေတာ့ “ကိုယ္က ေပးရမယ့္ကိစၥကိ္ု တစ္ေနကုန္ ေျခေထာင့္ေတြ ေတာင့္ေနေအာင္ ေစာင့္ရတယ္”တဲ့ .. ။ ဟုတ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေအာ္လည္းခံလိုက္ရေသးတယ္ ဟူး။

ကၽြန္မ နာမည္ေခၚမလားလို႕ ေစာင့္ေနတာ ဗ်ိဳင္းျဖစ္မတတ္ပါပဲ … ။ လူေတြကလည္း ၾကာလြန္းလို႕ ပြစိပြစိ ၊ ေနကလည္းပူ ၊ နားလည္းပူ အကုသိုလ္အရမး္မ်ားခဲ့တယ္.. ။ သူတို႕ အလုပ္လုပ္တာက ကၽြန္မၾကည့္ေနေတာ့ စစ္စတန္မက်ဘူး.. ။ လူတစ္ေယာက္ပိုက္ဆံေပးရတာ ဘာၾကာလို႕လည္း ။ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ၂ခ်က္ေလာက္ ေဒါက္ေဒါက္ေခါက္လိုက္ရင္ အကုန္ျပီးမယ့္ကိစၥကို တစ္ေယာက္ကိစၥလုပ္ရင္မျပီးႏိုင္ဘူး .. ။ စိတ္မရွည္လုိ႕ ”ဦးေလး သမီး၀ိုင္းကူညီရအုန္းမလား”လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရီျပတယ္ ဟြန္း . ။

ကၽြန္မေပးရမွာက တကယ္ေတာ့ သက္တမ္းတိုးတဲ့ ၃၀၀တည္းပါ .. ။ အဲဒီေန႕က ၈၀၀ ေတာင္းတယ္ .. ။ သူတို႕ေျပာတဲ့ ဥပေဒကုိေတာ့ ကၽြန္မ မၾကားဖူးပါဘူး .. ။ အလုပ္မလုပ္တဲ့အတြက္ ၅၀၀ ေတာင္းတယ္တဲ့ .. ။ ၾကားဖူးလားေတာ့ မသိဘူး .. ။ အလုပ္လုပ္လို႕ အခြန္ေဆာင္ရတ္ယပဲ ၾကားဖူးတယ္။ အလုပ္မလုပ္လုိ႕ ပိုက္ဆံေပးရတယ္ဆုိေတာ့ ကၽြန္မက တမ်ိဳးၾကီးပါလားလို႕ သူတုိ႕ကုိျပန္ေျပာေတာ့ ေဘးနားက လူေတြက “စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္လည္းေဆာင္ ၊ မလုပ္လည္းေဆာင္ညီမေရ”တဲ့. ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေဘးနားက တိုင္းရင္းသူမေလးက စကားမပီတပီနဲ႕ “ဘဘေနမေကာင္းလို႕ပုိေတာင္းတာလား”လို႕ ေျပာေတာ့ အားလံဳးက ၀ါးခနဲရီၾကတယ္… ။

သံရံုးကေန အိမ္ကုိျပန္ေတာ့ ကၽြန္မ ေျခေထာင္ေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး .. ။ အိမ္ကုိျပန္ျပီး နားေတာင္မနားရဘဲ ၊ ေရခ်ိဳးျပီး မွန္ေရွ႕ထိုင္ေတာ့ လူက ငိုက္ေနျပီ .. ။ သြားစရာရွိေသးေတာ့ အ၀တ္အစားလဲျပီး ကၽြန္မ အိမ္ကေနထြက္ေတာ့၈ခြဲေနျပီ … ။ ၀ယ္ျခမ္းစရာ၀ယ္ျပီး အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိပ္ခ်ိန္နဲ႕ကြက္တိ ..။ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူမ်ားေန႕ေရာက္ျပီ … ။ ပါးစပ္ေရာ လက္ေရာ ေျခေထာက္ေရာ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး … ။ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ခင္းေရာက္ေတာ့ လက္ခ်ာအခ်ိန္ေတြက ကၽြန္မကို လွလွေလး ၾကိဳေနျပန္ေရာ … ။ ဟူးဟူး။

အရင္ကဆိုရင္ ကၽြန္မကို အြန္လိုင္းကေန ပုိ႕ေပးၾကတာေတြ ၊ ကၽြန္မ၀ယ္တာေတြ စာအုပ္ေတြမ်ိဳးစံဳ လိုက္ရွာဖတ္တယ္ …. ။ ကၽြန္မ အားလည္းအားတာကိုး … ။ ဒုတိယႏွစ္တုန္းက စာက မိုင္နာေက့စ္ ။ အဲ ေနာက္ဆံဳးႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ လွ်ာပါထြက္ေနျပီ … ။ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းေတြျငိမ္သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး … ။ ကၽြန္မ ခဏအေျခခိုင္ေအာင္လုပ္ေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္ .. ။ လက္ထဲက ကေလာင္တံကို ခိုင္ျမဲစြာ ကိုင္ေဆာင္ျပီး ခြန္အားအျပည့္နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖို႕ဆိုတာ ကၽြန္မေျခေထာက္ေအာက္ေျခ ခိုင္ေနမွျဖစ္မယ္ေလ .. ။ အေျခမခိုင္ရင္ ကိုယ္ပဲ ထိပ္ဆံဳးကေန ျပဳတ္က်မွာေပါ့ … ။

ကၽြန္မစိတ္ေတြ ၊ ခံစားမႈေတြ ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြ ေျပာင္းသြားျပီလားလို႕ ကၽြန္မကိုခ်စ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြက လာေမးတယ္ .. ။ လင္းလက္ဘယ္ေတာ့မွပံဳစံမေျပာင္းဘူး .. ။ ဒီအတိုင္းပါပဲ .. ။ တခုပဲ စိတ္ျငိမ္သြားတာ .. ။ အဲဒါ သူ႕ေၾကာင့္ပါပဲ …. ။ စိတ္ျငိမ္သြားတာေလာက္ပါပဲ .. ။ ေသြးသိပ္မဆူေတာ့ဘူး … ။

၅ရက္ေက်ာင္းတက္ ၊ ၂ရက္က သင္တန္းအျပည့္နဲ႕ တခါတေလ အသက္ပါထြက္ခ်င္လာတယ္ … ။ ဒီၾကားထဲ ကၽြန္မရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဒယ္ဒယ္ဘုရားက သူမွန္းထားသေလာက္ ကၽြန္မ ဒီဖိုင္နယ္မွာ မရရင္ ACCA ေပးမတက္ဘူးဆုိလို႕ ေၾကာက္ေနရတယ္ ..။။ ၂ဆတိုးစာၾကည့္ေနရတယ္.. (သနားဖို႕ေကာင္းတယ္ေနာ္ဟိဟိ)… ။ ၾသဂတ္စ္ေလာက္ဆုိရင္ ကၽြန္မ ေအစီစီေအ တက္ရမယ္.. ။ သူ ေပးမတက္ရင္ ကၽြန္မတက္စရာ ပိုက္ပိုက္မရွိဘူး … ။ ကၽြန္မ ACCA တက္ခ်င္တာ ရည္၇ြယ္ခ်က္တစ္ခုပဲ .. ။ ဒီဖိုင္နယ္ျပီးရင္ ကၽြန္မရန္ကုန္ျပန္ခ်င္ေသးတယ္ ။ အဲဒါလည္း ဒယ္ဒယ္က အမွတ္အရမး္ေကာင္းမွ ေပးျပန္မယ္ဆုိလို႕ …. ဟူးဟူး …. ။

တခါတေလ DVB သတင္းေတြ ဖတ္ရင္း ကြန္ျပဴတာေရွ႕ေခါင္းတင္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕ ကၽြန္မ ဘိုးေတာ္ဘုရားက ကြန္ျပဴတာကို သ႕ူ႕အခန္းထဲေရႊ႕လိုက္တယ္ .. ဟိး ။ တခ်ိန္လံုးျမည္ေနတဲ့ဖုန္းကိုလည္း အျမင္ကတ္လို႕ဆိုျပီး ဟိုတခါတုန္းက ၁ပတ္သိမ္းထားလိုက္ေသးတယ္ ။။ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွီေတာ့ လမ္းသြားရတာ တမ်ိဳးၾကီးပဲ .. ။ ဘာလိုေနမွန္းကိုမသိဘူး .. ။ ေနာက္ေတာ့ မနည္းေတာင္းပန္ျပီး ျပန္ေတာင္းလိုက္ရတယ္ ..။ ေနာက္တခါဆို လင္းလက္သိသြားျပီ .. ။ ဖုန္းကို silent လုပ္ထားလိုက္တယ္ .. ။ သူရွီေနရင္ ဘယ္သူဖုန္းေခၚေခၚ မကိုင္ဘူး ဟဲဟဲ။

နိဂံုးေျပာခ်င္တာ ကၽြန္မ ျပန္လာခဲ့မယ္ … ။ မေ၀းတဲ့လအတြင္းမွာ ျပန္လာခဲ့မယ္ …….. ။ စာေမးပြဲ သာမန္ရိုးရိုးပဲေအာင္ရင္ ေပးထားသမွ်ပစၥည္းအားလံဳး ဒယ္ဒယ္ျပန္သိမ္းရင္ ကၽြန္မလုပ္ခ်င္တာတစ္ခုမွ လုပ္ခြင့္ေတာင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး …. ။

လင္းရဲ႕ ဘေလာ့ခ္မိတ္ေဆြရင္းေတြ ၊ ေမာင္ႏွမေတြကို အကုန္သတိရပါတယ္ … ။ ဘုရားရွိခိုးတိုင္းလည္း ဘဘၾကီးတို႕အိပ္ႏိုင္စားႏိုင္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစလု႕ိ ဆုေတာင္းေပးျဖစ္ပါတယ္.. ။ ရုရွားက ကိုကုိတို႕လည္း မိန္းကေလးပံုေတြကို ကလိျပီး ဆိုဒ္ေတြေပၚေလွ်ာက္လုပ္တဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစလို႕ … ။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြေပးရတဲ့ အခြန္ေတြေၾကာင့္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနႏိုင္ပါေစလို႕ …… ။

Read More...

Sunday, February 11, 2007

တရားမ၀င္ခိုး၀င္ရာမွ…









ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕ စင္ကာပူကို တရားမ၀င္ခိုး၀င္ခ်ိန္မွာ ဖမ္းဆီးမိသြားတဲ့ ပံုေတြကို သူတို႕၀င္လာတဲ့ ကားေတြနဲ႕တကြ စင္ကာပူအိုင္စီေအရံုးေရွ႕မွာ အကုန္ေရးထားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါေတြကိုဖတ္ျပီး အျပစ္တင္ခ်င္တင္မယ္။ လင္းေတာ့ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ သူတို႕ကိုပဲ သနားမိတယ္။ အဆင္မေျပလို႕ ရသလို အဆင္ေျပေအာင္ တိုး၀င္လာၾကရင္း ျပစ္ဒဏ္ပဲ က်ခံသြားရသူေတြပါ။

Read More...

Friday, February 02, 2007

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခြင့္

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခြင့္

မည္သူမဆို အမွားတစ္ခု က်ဴးလြန္မိလ်င္ ထိုအမွားအတြက္ အျပစ္ဒဏ္ကိုခံယူရလိမ့္မည္ဟူသည့္ တင္းက်ပ္ေသာ ထံုးလမ္းစဥ္လာေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ အဲဒါသည္ပင္ တရားမွ်တမႈဟူေသာ အသိမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္တည္ခဲ့ပါသည္။

၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာ၀န္ေပါက္စဘ၀ႏွင့္ ေနာ့သမ္ဗာလင္းဆိုသည့္ အစြန္အဖ်ားေဒသတစ္ခုရွိ ေဆးရံုတစ္ရံုမွာ ကၽြန္ေတာ္က်န္းမာေရးအရာရွိအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ကာစ တစ္ခုေသာ ေဆာင္းညခ်မ္းမွာ ေဆး၇ံုသုိ႕ ဆံုဆုိ႕နာေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ လူနာက အသက္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ေယာက်္ားေလးတစ္ဦး။ ဆံုဆို႕နာေၾကာင့္ ျဖစ္သည့္ခၽြဲေျမးက အသက္ရွဴလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႕ေနသျဖင့္ ကေလးက မရွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ လည္ပင္းမွေန အေရးေပၚေလရွဴေပါက္ အျမန္ဆံုးေဖာက္ေပးမွသာ ကံေကာင္း ဘုန္းေကာင္း အသက္ရွင္ခ်င္ ရွင္ႏိုင္မည့္အေနအထား။

အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေတြ႕အၾကံဳအလြန္နည္းေသးသည့္အခ်ိန္။ အေရးေပၚ ေလရွဴေပါက္ ေဖာက္ျခင္းဆိုသည္မွာ လုပ္ရလြယ္သေလာက္ အလြန္လည္းထိေရာက္သည့္ ခြဲစိတ္မႈတစ္ခုျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုမွ မလုပ္ဖူးခဲ့။

မွန္မီးအိမ္ အလင္းေရာင္ေအာက္ စစၥတာအိုၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အလုပ္သင္စ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္တို႕ လူနာေလးကို ခြဲစိတ္စားပြဲေပၚမွာ ေနရာခ်ၾကသည္။ လူနာေကာင္ေလးက အသက္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း ရွဴေနရသည္။ သူတို႕လုပ္ကိုင္ေနသည္ကို ရပ္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြေအးကာ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ခ်င္လာသည္။

စိုးရြံ႕ပူပန္စြာႏွင့္ပင္ သူ႕လည္ပင္းေသးေသးေလးကို ကၽြန္ေတာ္စခြဲလိုက္သည္။ ငါ မကၽြမ္းက်င္ဘူးဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ လက္ကမရဲ။ သို႕ေသာ္ တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္လုပ္ရင္းကပင္ သည္ကေလးအသက္ကိုရေအာင္ ကယ္ဆယ္လိုစိတ္ ထက္သန္လာသည္။ ခြဲစိတ္မွေအာင္ျမင္မည္ဟူေသာ စိတ္ဓါတ္၀င္လာကာ ပုိယံုယံုရဲရဲ ျဖစ္လာသည္။

ေခၽြးစေတြ မ်က္စိထဲ၀င္ျပီး မႈန္တုန္တုန္ျဖစ္ေနသည့္ၾကားမွ မီးအိမ္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေလျပြန္ကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လာရသည္။ သည္ဟာကို ခြဲဟေပးလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေလငတ္ေနေသာ ေကာင္ေလးရင္ဘတ္ထဲသုိ႕ သည္အေပါက္မွေန ေလေတြတစ္ရွဴးထိုး တိုး၀င္သြားသည္။ အားကုန္ ေမာဟိုက္ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာ စြမ္းအင္အသစ္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းလာတာၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အၾကီးအက်ယ္ ေပါ့ပါးသြက္လက္သြားကာ ၀မ္းသာအားရထေအာ္လိုက္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္သြားသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေလျပြန္ေပါက္မွာ ပိုက္တစ္ခုတပ္ျပီး ျပန္ပိတ္ခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ေရေႏြးေငြ႕ရွဴရေအာင္ ကာရံေပးထားသည့္ ခုတင္တြင္ လူနာေလးသက္ေသာင့္သက္သာရွိေနျပီးသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းရွိရာသို႕ ျပန္ခဲ့သည္။ လူက ေအာင္ျမင္မႈျဖင့္ ရႊင္လန္းတက္ၾကြေနသည္။

ေလးနာရီခန္႕အၾကာ ညႏွစ္ခ်က္တီးေလာက္တြင္ အခန္းတံခါးကို အသည္းအသန္လာေခါက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ယာမွလန္႕ႏိုးလာသည္။ သူနာျပဳဆရာမေလး။

သူက လူနာခုတင္ေဘးမွာ ေစာင့္ရင္းအိပ္ငိုက္သြားသည္။ ႏိုးလာေတာ့ ေလျပြန္ေပါက္မွာ တပ္ထားသည့္ ပိုက္က ပိတ္ဆို႕ေနသည္။ သူေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ကာ ဒေရာေသာပါး ေျပးခ်လာျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေဒါက္တာ ေဒါက္တာ.. အျမန္လာပါ” သူ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္ေနသည္။ စကားေတြက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့။

စင္စစ္ သူလုပ္ရမည္က ပိုက္မွာဆုိ႕လာသည့္ ခၽြဲေျမွးကိုဖယ္ရွားပစ္ဖို႕ပဲ ျဖစ္သည္။ ဒါက သူနာျပဳတုိ႕အဖို႕ ဘာမွ မၾကီးက်ယ္မခက္ခဲသည့္ သမာရိုးက်အလုပ္တစ္ခု။ ယခု သူက လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို မလုပ္ဘဲ မ်က္ကလူးဆန္ပ်ာ ေျပးလာေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္သည့္ ဆိုးက်ိဳးရလဒ္ၾကီး တစ္ခုျဖစ္ေပၚခဲ့ျပီ။

လူနာခန္းထဲ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ ကေလးက အသက္မရွိေတာ့။

အခ်ည္းႏွီးအလဟႆဆံုးရံႈးရေလျခင္းဟု ႏွေျမာေသာ စိတ္ ၊ လူ႕အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို သက္သက္မဲ့ ျဖဳန္းတီးပစ္သည္ဟု ၾကိမ္းေမာင္းပစ္တင္ခ်င္စိတ္တို႕ လႊမ္းမိုးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္တရေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုေပါ့ဆျပီး အေၾကာက္ၾကီးသည့္ သူနာျပဳဆရာမတစ္ဦးေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရေလျပီဆိုေသာ အေတြးက အစူးရွအျပင္းထန္ဆံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသက အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္လာသည္။ သည္ကိစၥကို ခရိုင္က်န္းမာေရးဘုတ္အဖြဲ႕သို႕ တင္မည္ ၊ သည္အမ်ိဳးသမီးကို သည္အလုပ္က ထုတ္ေစရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ညေနဘက္တြင္ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးသည္။ စာတြင္ သူက်ဴးလြန္ခဲ့ေသာ ျပစ္ခ်က္ကို ဖိဖိစီးစီးေဖာ္ျပသည္။ ထုိ႕ေနာက္ သူ႕အား ရံုးခန္းသို႕ဆင့္ေခၚကာ အစီ၇င္ခံစာကို ေလသံျပင္းျပင္းႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ျပလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ျပသမွ်ကို သနားစဖြယ္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ သူနားေထာင္ေနသည္။ စင္စစ္သူက ေ၀လနယ္သူ ရိုးရိုးအအတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ လူကပိန္သည္။ သဏၭာန္ဟန္ပန္ကလည္း သိပ္အခ်ိဳးမက်။ အစာအာဟာရ မျပည့္၀သျဖင့္ လူကလည္း အားအင္သိပ္မရွိခ်င္။ သည္အထဲမွာ ရွက္တာရယ္ ၊ ၀မ္းနည္းတာရယ္ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္တာရယ္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ မူးခ်င္ေမ့ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။

သူ႕ထံမွ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုမွ မရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ပိုေဒါသထြက္လာသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သူ႕အေနႏွင့္ အလုပ္ေတြ ဆက္တိုက္ပင္ပန္းသြားေသာေၾကာင့္ ယခုလို မေတာ္တဆျဖစ္သြားရျခင္းပါ ဘာညာစသျဖင့္ ဆင္ေျခဆင္လက္ေပးရႏိုင္သည္။ ယခုေတာ့ ဘာမွမဆို။ “မင္းဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူးလားကြ ၊ ေဟ” ကၽြန္ေတာ္ေဒါသႏွင့္ ေဟာက္လိုက္မိသည္။

သူကေခါင္းခါသည္။ ထို႕ေနာက္မွ ရုတ္တရက္မ၀ံ့မရဲေလသံႏွင့္ ဆိုသည္။

“ကၽြန္မကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခြင့္ေပးပါဆရာ”တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္အမ္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အဲသည္စိတ္ကူးမ်ိဳး လံုး၀မရွိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုးေနခဲ့သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အေတြးက သူ႕အျပစ္ဒဏ္ကို သူခံရမည္ဆုိတာပဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကုိစိန္းစိန္းၾကည့္ေနမိသည္။ ျပီးမွ သြားေတာ့ဟု ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ပင္ ေျပာလိုက္သည္။ အစီရင္ခံစာကို လက္မွတ္ေရးထိုးျပီး ရံုးတံဆိပ္ႏွိပ္လိုက္သည္။

အဲသည္ည တစ္ညလံုးကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းအိပ္မရ။ “ကၽြန္မကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခြင့္ေပးပါ”ဆိုသည့္ စကားသံက ေခါင္းထဲတြင္ပဲ့တင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တရားစီရင္ခ်က္သည္ တကယ္တရားမွ်တေသာ စီရင္ခ်က္ဟုတ္ရဲ႕လား ၊ ကေနဦးေခတ္လူသားေတြ လက္စားေခ်စိတ္နဲ႕ တံု႕ျပန္ဒဏ္ခတ္မႈမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေနမလားဟူေသာ အေတြးမ်ားက ထပ္ျပန္တလဲလဲေျခာက္လွန္႕ေႏွာင့္ယွက္ေနခဲ့သည္။

သည္အတြက္နဲ႕မ်ား အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္ရသလားဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသထြက္မိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ မနက္တြင္ေတာ့ စင္ေပၚတင္ထားသည့္စာကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ယူကာ အစီရင္ခံစာကို ဆုတ္ျဖဲပစ္ခဲ့သည္။

သည္က လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႕က အျဖစ္အပ်က္ျဖစ္သည္။ အဲသည္တုန္းက လူနာေလးတစ္ေယာက္ အသက္ဆံုးရံႈးရေအာင္ မွားယြင္းခၽြတ္ေခ်ာ္ခဲ့သည့္ သူနာျပဳဆရာမေလးသည္ ယခုအခါ ေ၀လနယ္ရွိ အၾကီးဆံုးကေလးသူငယ္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာတြင္ သူနာျပဳဆရာမအုပ္ၾကီးအျဖစ္ ေအာင္ျမင္စြာ တာ၀န္ထမ္းရြက္လ်က္ရွိေနေပျပီ။ သူမကား သူနာျပဳသက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးပင္ မိမိအလုပ္တြင္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႏွစ္ျမဳပ္လုပ္ကိုင္သူအျဖစ္ သူတကာ စံနမူနာယူရသူတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာအပတ္က ကၽြန္ေတာ္ဓါတ္ပံုတစ္ပံုရပါသည္။ သူနာျပဳဆရာမအုပ္ၾကီး ၀တ္စံုဆင္ျမန္းထားသည့္ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ သူမအနီးမွာ ကေလးေတြ၀ိုင္းရံလ်က္။

ဓါတ္ပံုက ဗံုးခိုက်င္းတစ္ခုအတြင္းမွာ ရိုက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူမမ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္ပူပန္မႈႏွင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈ အရိပ္လကၡဏာမ်ား ထင္ဟပ္ေနသည္။ သို႕ေသာ ္သူမကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ားမ်က္ႏွာမွာေတာ့ ခ်စ္ခင္စိတ္အားကိုးယံုၾကည္စိတ္ေတြ အျပည့္ႏွင့္။

ဒီစာကို လင္းဘာလို႕ေဖာ္ျပလည္းဆိုေတာ့ လူေတြက အမွားေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး မေတာ္တဆျဖစ္ေစ ၊ တမင္တကာျဖစ္ေစ က်ဴးလြန္တတ္ၾကပါတယ္။ မိမိအမွားအတြက္ သူမ်ားရံႈ႕ခ်တာခံရမယ့္အစား မိမိကုိယ္ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သူမ်ားက ျပန္လည္အတုယူရတဲ့ စံျပလူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားသင့္တယ္လို႕ ထင္ျမင္ယူဆမိလို႕ပါ။ အခ်ိဳ႕လူေတြက ဟန္ေဆာင္ထားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေလာဘနဲ႕ တပ္မက္မႈေၾကာင့္ အမွားလုပ္မိတာပဲျဖစ္ေစ မိမိကုိယ္မိမိ အမွားကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါကို မျပင္ဆင္ဘဲ မွန္ကန္ေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚကလူေတြကို လိုက္တိုက္ခိုက္ေနမယ္ဆို၇င္ေတာ့ အမွားတြင္းထဲမွာ ေသတဲ့အထိျမဳပ္ေနမွာပါ။ နအဖကေတာ့ “ေနာက္ဆုတ္မရေသာလူယုတ္မာအသင္း”ျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႕နဲ႕ ပတ္သတ္သမွ်လူေတြကိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေျပာလိုစိတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႕ကေတာ့ ေသမွကၽြတ္မယ့္ လူစားမ်ိဳးေတြဆိုေတာ့ သမိုင္းတြင္မယ့္ရာဇ၀င္လူယုတ္မာစာရင္းထဲပဲ ထည့္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

Read More...