Monday, May 21, 2007

DTA Signature Collection Campaign


အခြန္ႏွစ္ထပ္ကြမ္းမေပးေဆာင္ရေရးအတြက္ စကၤာပူ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ထံကို စုေပါင္းလက္မွတ္ေရးထိုးျပီး တင္ျပမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိႏွင့္သက္ဆုိင္ရာ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို အေၾကာင္းစတင္ၾကားႏိုင္ပါျပီ .. ။ ပန္နီဆူးလားပလာဇာ ၄ ထပ္မွာရွိတဲ့ ဒ႑ာရီဆိုင္မွာ လက္မွတ္သြားေရာက္ထုိးႏိုင္ပါတယ္ရွင္ .. ။ မိမိရဲ႕ အမည္အရင္း ၊ IC Number နဲ႕ လက္မွတ္ ပါ၀င္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္ .. ။ June လကုန္ထိ ဒီလက္မွတ္ေရးထိုးပြဲ ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ပါတယ္ .. ။

မိတ္ေဆြတို႕အားလံုးရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြကို ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ထံသို႕သာ တင္ျပမွာျဖစ္ပါတယ္ .. ။ မိမိရသင့္ရထိုက္တဲ့ တရားမွ်တေသာ အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားေနတဲ့ ဒီလႈပ္ရွားမႈကို အားလံုး ပါ၀င္ႏိုင္ဖုိ႕လည္း ႏိႈးေဆာ္ခ်င္ပါတယ္ .. ။

အေသးစိပ္သိလိုေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားရွိခဲ့ရင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္ရွင္။


ကိုတင္ေမာင္၀င္း
Ø 9027 6087

ကိုခိုင္ Ø 9780 2700

ကိုေတဇ Ø 9191 3702

ကိုေက်ာ္ေဇာ Ø 9119 5800

ကုိႏိုင္မိုးေအာင္ Ø 9871 0563

Download Signature File


Related Links


Khit Pyaing

DTASG Blog

Read More...

ကားပ်က္၍ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္



ကားပ်က္၍ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

တစ္ခါက အထက္အညာေဒသ ျမိဳ႕ရွစ္ျမိဳ႕မွ စာဆိုေတာ္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ဖိတ္ၾကားသျခင့္ သြားေရာက္ေဟာေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က စာဆိုလရာသီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားေန႕ အၾကိဳကာလလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျမိဳ႕ခံစာေပသမားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား လူငယ္မ်ားဗဟုသုတအတြက္ “လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံၾကရာ ကၽြန္ေတာ္လည္းမျငင္းသာဘဲ သူတို႕ေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း “လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈ ကာလအတြင္း လႈပ္ရွားစြမ္းေဆာင္မႈမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေဟာေျပာသြားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏိုင္ငံေရးအရွိန္အ၀ါကို ခုတံုးလုပ္ အခြင့္အေရး မယူတတ္ပံုကို သာဓကမ်ားျဖင့္ ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အစိုးရအဖြဲ႕ (၀န္ၾကီးအဖြဲ႕) ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရံုမက ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီး ၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး တာ၀န္ေတြကိုပါ ထမ္းေဆာင္ေနေပမယ့္ သူ႕ဆီမွာ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးတည္းပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ကားတစ္စီး ပ်က္တဲ့အခါဆိုရင္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္”ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။

ယင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သတ္ ေဟာေျပာပြဲအျပီးတြင္ လူငယ္စာေပသမားအခ်ိဳ႕က “ဆရာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာရွိတဲ့ တစ္စီးတည္းေသာ ေမာ္ေတာ္ကားပ်က္လွ်င္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားတယ္ဆုိတာ အဓိပၸါယ္ေလးနက္ေအာင္ ဥပမာအျဖစ္ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ကားပ်က္လို႕ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ အမွန္မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား ဆရာ”ဟု ေမးပါသည္။

တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပျပီး “ဥပမာအျဖစ္ တင္စားေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ရပ္ကို ေျပာတာပါ”ဟု အစခ်ီကာ ေဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္ေပၚတုန္းက မေျပာခဲ့ေသာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို လူငယ္စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားအား ေျပာျပခဲ့ရာ သူတို႕အားလံုး မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသေနၾကပါေတာ့သည္။

အထက္ပါျဖစ္ရပ္မွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္ျပီျဖစ္ ယေန႕မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား ဗဟုသုတရေစရန္ ေဆာင္းပါးျဖင့္ ျပန္လည္ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။

အတိတ္ကိုဇတ္ေၾကာင္းျပန္ရေသာ္ ၁၉၄၆ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ ၊ ၾကာသာပေတးေန႕မွ ျပန္လည္စတင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေန႕သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွ အေရးပါေသာ မွတ္တိုင္တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမူကား လန္ဒန္ျမိဳ႕ရွိ ျဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ရန္ကုန္မွ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ခဲ့ေသာေန႕ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ၂၆-၉-၄၆ ေန႕သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာရရွိကာ ၀န္ၾကီးမ်ားအဖြဲ႕ (ကတ္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာသည့္ေန႕ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ထုိေန႕နံနက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အလံုလမ္းရွိ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္ (ယေန႕ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္တည္ရာ) သုိ႕သြား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အစိုးရအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တာ၀န္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးရယူျပီးေနာက္ ဗဟုန္းတာ၀ါလိန္းလမ္းရွိ သူ၏ေနအိမ္ (ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုက္)သို႕ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္အားေခၚ အေရးၾကီးစကားေျပာခဲ့ပါသည္။

ေဟ့ေကာင္ ဒီေန႕စျပီး ငါဟာအစိုးရအဖြဲ႕ (ကတ္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာျပီး မင္းကလည္း ငါ့ရဲ႕ပီေအအျဖစ္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း တရား၀င္ျပန္တမ္းထြက္လာလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႕မွာ အေဆာင္အေယာင္ အခြင့္အေရးေတြ ရလာလိမ့္မယ္။ အာဏာရလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ငါတို႕ကို ခ်ဥး္ကပ္အကူညီေတာင္းတာေတြ လာလိမ့္မယ္။ ငါ့ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ ၊ ငါ့မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးေတြ ၊ ျပီးေတာ့ မင္းနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြအားလံုး ဘယ္သူ႕ကုိမွ မတရားအခြင့္အေရးမေပးရဘူး။ သူတုိ႕ အကူညီေတာင္းတာကို လုပ္မေပးရဘူး။ မင္းတုိ႕ငါတုိ႕ကလည္း ဘယ္သူ႕ဆီကမွ ဘာအကူညီမွ မယူရဘူး။ အခြင့္အေရး မယူရဘူး”

သို႕လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တိက်ျပတ္သားစြာ ေျပာခဲ့ရာ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ၏ သေဘာထားဆႏၵႏွင့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။

ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အကူညီမယူရဘူး။ အခြင့္အေရး မယူရဘူး”ဟူေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကား၏ အဆံုးသတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ယေန႕ထိ မေမ့ႏိုင္ပါ။ မေမ့ႏိုင္ေအာင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူအမိန္႕ေပးညႊန္ၾကားသလို သူကုိယ္တိုင္လည္း လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။

ယင္းသို႕ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပံုက သို႕ပါတည္း။ ထိုအခ်ိန္က “ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ”ဟု ေခၚေသာ အစိုးရအဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေဆာင္၀န္ၾကီးအျဖစ္ စီးခဲ့ေသာ ေမာ္ေတာ္ယဥ္မွာ အဂၤလန္ျပည္လုပ္ ”၀ူစလီ”အမ်ိဳးအစား အနက္ေရာင္ စလြန္းကားအမွတ္ အာေအ^၂၈၇၄ ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အိမ္တြင္ ထိုကားတစ္စီးမွလြဲ အျခားေမာ္ေတာ္ကားမရွိခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ အစိုးရအဖြဲ႕တာ၀န္အျပင္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း (ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္)၏ ဥကၠဌအျဖစ္လည္း အလြန္အလုပ္မ်ားေလရာ သူလႈပ္ရွားသြားလာရာ အထက္ေဖာ္ျပပါ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ပင္ သြားလာရေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ားအေနျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကားစီးခြင့္ သိပ္မရၾကရွာပါေခ်။ ရံဖန္ရံခါ ရံုးပိတ္ရက္တနဂၤေႏြေန႕ညေနဘက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဇနီးႏွင့္ကေလးမ်ားပါေခၚျပီး ကန္ေတာ္ၾကီးတစ္ပတ္ ကားေလွ်ာက္စီးသည့္အခါေလာက္တြင္သာ စီးခြင့္ရၾကပါသည္။

“ဗိုလ္ၾကီး ၊ ကားဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး။ စက္ႏိႈးလို႕မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားျပင္ၾကည့္တာပဲ။ ဘယ္္လိုမွ ႏိႈးလို႕မရျဖစ္ေနတယ္”

“ေဟဟုတ္လား။ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾကည့္ျပီးျပီလား”

ကၽြန္ေတာ္က သို႕ျပန္ေမးလိုက္ျခင္းမွာ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္သည္ ကားေမာင္းတတ္ရံုမက စက္ျပင္ပညာပါ အသင့္အတင့္ တတ္ထားသူျဖစ္ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ျပီးပါျပီ၊ လံုး၀စက္ႏိႈးလို႕မရပါဘူး။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္က ျပန္ေျပာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္လိုက္ရာ နံနက္၉နာရီခြဲေက်ာ္ေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါသည္။ ထိုေန႕နံနက္ ၁၀နာရီတြင္ အတြင္း၀န္ရံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၀န္ၾကီးအဖြဲ႕အေရးေပၚ အစည္းအေ၀းေခၚထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရံုးသို႕ ၁၀နာရီအေရာက္သြားရန္ အေရးၾကီးေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္မိသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အက်ိဳးအေၾကာင္း သတင္းပုိ႕မွ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္ဟု ဆံဳးျဖတ္လ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ အိမ္ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္သြားလိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည ္ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္လွ်င္ သူ႕အား ရံုးသြားရန္ လာေခၚျပီဟု ယူဆဟန္ျဖင့္ “ဘာလဲေဟ့ ၊ ငါတုိ႕သြားၾကေတာ့မလား”ဟု ေမးရင္း ထိုင္ရာမွထလိုက္ပါသည္။

ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာ္ေတာ္ကားအေျခအေနကို ေျပာျပလိုက္ရပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရံုးသြားလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီေန႕ ေမာ္ေတာ္ကား ပ်က္ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားျပီး ႏိႈးၾကည့္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ စက္ႏိႈးလို႕မရႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားေတြ ျပဳျပင္ဖို႕ တာ၀န္ယူတဲ့ ကုန္းလမ္းပုိ႕ေဆာင္ေရးဌာန ၀ပ္ေရွာ့ကုိပို႕ျပီး ျပင္မွျဖစ္မယ္”

“ဟုတ္လား ကားက လံုး၀ေမာင္းလို႕မရဘူးလားကြ”

ဟုတ္ကဲ့ ၊ လံုး၀စက္ႏိႈးလို႕မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ရံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခၚထားတဲ့ အစည္းအေ၀းက ၁၀နာရီ စဖို႕ရွိတယ္။ အခု၉နာရီခြဲေက်ာ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးကုိ အခ်ိန္မီသြားႏိုင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းလိုက္မယ္”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ေပၚထပ္တက္သည့္ ေလွကားရင္းရွိ တယ္လီဖုန္းဆီကို ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းကတယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေမာ္ေတာ္ကားေတာင္းမလို႕ဟုတ္လား”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေလသံက တင္းမာေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာသို႕ ျပန္လွည့္လာခဲ့ပါသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးကို ျမန္ျမန္သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္လား”

ကၽြန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းျပန္ေျဖလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ပိုေလသံျပင္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အား အျပစ္တင္ပါေလေတာ့သည္။

မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးတာပဲ။ တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေမာ္ေတာ္ကားေတာင္းဖို႕ တစ္ခုတည္းပဲ မင္းေတြးတာကိုး။ မင္းတို႕ငါတို႕အေနနဲ႕ အခုေနအခါ ေမာ္ေတာ္ကားလွမ္းေတာင္းလိုက္ရင္ တစ္စီးမဟုတ္ဘူး။ ဆယ္စီးလည္းရႏိုင္တယ္။ အဲဒါဆက္စပ္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္မွေပါ့။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ငါတို႕ကို ေမာ္ေတာ္ကားေပးကူညီတာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး သူတုိ႕က ငါတို႕ဆီက မတရားအခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာမွာကိုေတာ့ မင္းမေတြးမိဘူးမဟုတ္လား။ မင္းကိုငါအေစာၾကီးကတည္းက ၾကိဳေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႕ငါတို႕အေနနဲ႕ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အကူညီမယူရဘူး။ အခုမင္းက ေမာ္ေတာ္ကားလွမ္းေတာင္းတာဟာလည္း အခြင့္အေရးယူတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေစာေစာက စိတ္ကူးသလို တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေမာ္ေတာ္ကားမေတာင္းရဘူး”

“ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာလုပ္ရမလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

ဘာမွမလုပ္ေနနဲ႕။ ငါတို႕ကားပ်က္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မင္းနဲ႕ငါ ရံုးကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့မွ သယ္ယူပုိ႕ေဆာင္ေရးဌာနကို ဖုန္းဆက္ျပီး ငါတို႕ကားကုိ္ စက္ျပင္သမားေတြလာဆြဲယူသြားျပီး ျပင္ေပးဖုိ႕ေျပာေပါ့ ။ ကဲ ေျပာေနၾကာတယ္ကြာ သြားၾကစို႕”

ေျပာေျပာဆိုဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စိတ္ျမန္သူပီပီ သူကုိင္ေနက် မိုးကာအက်ီကို လက္ေမာင္းတြင္ ေခါက္တင္လ်က္ အိမ္ေရွ႕ေလွကားမွဆင္းေလွ်ာက္သြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မည္သို႕မွ မတတ္ႏိုင္ဘဲ သူ၏ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးလိုက္သြားရပါသည္။

သူအစိုးရအဖြဲ႕အာဏာရယူသည့္ေန႕က ေျပာခဲ့ေသာ “ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အကူအညီမယူရဘူး။ အခြင့္အေရးမယူရဘူး” ဟူေသာ စကားအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အယူသည္းစြာ ကုိယ္တိုင္လိုက္နာက်င့္သံုး ေနပါသည္ပါတကားဟုသာ စိတ္ထဲမွ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိပါသည္။

သို႕ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ တာ၀ါလိန္းလမ္းမွထြက္၍ နတ္ေမာက္လမ္း ၊ ဗဟန္းလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပီး ဗဟန္းအ၀ိုင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ တိရစာၦန္ရံုေဘးရွိ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႕ပင္ ေရာက္သြားၾကပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေရွ႕က ေျခလွမ္းသြက္စြာႏွင့္ ေလွ်ာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွလိုက္သြားရာ ေအာ္စတင္အမ်ိဳးအစား ေမာ္ေတာ္ကားငယ္တစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္အနီးတင္ ထိုးဆိုက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္စြာ လွမ္းၾကည့္မိပါသည္။

ထိုကားကေလးကို ေမာင္းလာသူက ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္စတင္တီထြင္သူ “ရုပ္ရွင္ဖခင္ၾကီး” လန္ဒန္အတ္ ဦးအုန္းေမာင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူသည္ ဗဟန္း၀ကၤဘာလမ္းတြင္ ေခတၱေနထိုင္ျပီး ဆူးေလဘုရားလမ္းရွိ သူ၏လန္ဒန္အတ္ဓါတ္ပံုတိုက္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီရွိရာသို႕ ကုိယ္တိုင္ကားေမာင္းသြားျခင္း ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ရုပ္ရွင္၀ါသနာပါသျဖင့္ ရုပ္ရွင္စတူရီယိုမ်ားသို႕ ရံဖန္ရံခါ သြားေရာက္ေလ့လာရင္း ဦးအုန္းေမာင္ႏွင့္ သိကၽြမ္းေနပါသည္။

“ေဟ့ေမာင္ရင္ ၊ ခဏလာပါဦးကြယ့္”

ဦးအုန္းေမာင္က ကားရပ္ျပီး လွမ္းေခၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေခၚရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ လံုး၀လွည့္မၾကည့္ဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေနပါသည္။

“ေနစမ္းပါဦး ၊ ေမာင္ရင္တုိ႕ဆရာတပည့္ ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ ၊ လမ္းမေေပၚ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရသလား ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေကာကြယ့္”

ဦးအုန္းေမာင္က ေမးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ကား ပ်က္ေနလို႕ စက္ႏိႈးမရတာနဲ႕ အိမ္မွာပဲ ထားပစ္ခဲ့ရပါတယ္”ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။

“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေမာင္ရင္ရယ္ ၊ ကားပ်က္ရင္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ကားတစ္စီး ခဏေတာင္းျပီး စီးသြားေရာေပါ့၊ ေမာင္ရင့္ဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ပုဂၢိဳလ္က လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ေနရတာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးေလးေျပာသလိုပဲ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းမလို႕ပါပဲ ၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မေတာင္းရဘူးတဲ့ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးဖုိ႕ ေမာ္ေတာ္ကားကူညီရတာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မတရားအခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာလိမ့္မယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြဟာ အဲဒီလို လုပ္တတ္တယ္လို႕ဆုိျပီး အတြင္း၀န္ရံုးေရာက္ေအာင္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၾကမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို လန္ဒန္အတ္ဦးအုနး္ေမာင္သည္ နားလည္သေဘာေပါက္ဟန္ျဖင့္ ျပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါသည္။

“ေအးပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတာကို ဦးလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကိုင္း ေမာင္ရင္ဆရာ့ဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးျပီး ေျပာလိုက္စမ္းပါ။ လန္ဒန္အတ္ဦးအုန္းေမာင္က ျမိဳ႕ထဲက အလုပ္တိုက္သြားရင္း လမ္းၾကံဳလို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတြင္း၀န္ရံုးပုိ႕ေပးပါရေစလို႕ ၊ က်ဴပ္က ရုပ္ရွင္သမားမို႕ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ကုန္သည္ေတြလို ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက လမ္းမေပၚ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ေနတာလည္း ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ဴပ္ကားကေလးနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ရံုးအေရာက္ ပုိ႕ေပးပါရေစလို႕ သြားေျပာစမ္းပါကြယ္”

ဦးအုန္းေမာင္၏ စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီသို႕ ေျပးလိုက္ျပီး သူ၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို အသာဆြဲလိုက္ပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ၊ ဘာလုပ္တာလဲကြ”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္တိုဟန္ျဖင့္ ေငါက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးအုန္းေမာင္၏ ေမာ္ေတာ္ကားရပ္ထားရာသို႕ ညႊန္ျပရင္း ရွင္းျပလိုက္ရပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟိုကားေပၚက ပုဂၢိဳလ္ၾကီးကို သိတယ္ မဟုတ္လား ။ ဆရာ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳရဲ႕ မိတ္ေဆြၾကီး လန္ဒန္အတ္ ဦးအုန္းေမာင္ပါ။ သူက ဆူးေလဘုရားလမ္းက သူ႕ရဲ႕အလုပ္တိုက္ကို သြားရင္း လမ္းၾကံဳလို႕ ျပီးေတာ့ သူက ရုပ္ရွင္သမားမို႕ စီးပြားေရးသမား ကုန္သည္ၾကီးေတြလို ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူးလို႕လည္း ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စစ္ၾကိဳေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ရဲ႕ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ ကူညီေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကားရပ္ျပီး ေခၚတာကိုျငင္းရင္ အားနာစရာေကာင္းပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

ကၽြန္ေတာ္၏စကားအဆံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လန္ဒန္အတ္ဦးအုန္းေမာင္ဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။

ဦးအုန္းေမာင္သည္ ဆရာဦးဘခ်ိဳႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးရေသာ မိတ္ေဆြျဖစ္သည့္အျပင္ ဦးဘခ်ိဳကဲ့သို႕ပင္ ဆံပင္ရွည္ ေသွ်ာင္ထံုးႏွင့္ တဘက္ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားသျဖင့္ ျမန္မာလူၾကီးတစ္ဦး ပီသစြာ ခန္႕ညားကာ ဥပဓိရုပ္ အလြန္ေကာင္းသူလည္ းျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအုန္းေမာင္ကိုၾကည့္ျပီး အားနာသြားဟန္ျဖင့္ ၾကိမ္းေမာင္းဆူပူျခင္းမျပဳဘဲ ေအာ္စတင္ ကားေလးရပ္ထားရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားကာ ဦးအုန္းေမာင္အား ျပံဳး၍ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။

သို႕ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ လန္ဒန္အတ္ဦးအုန္းေမာင္၏ ကားၾကံဳစီး၍ အတြင္း၀န္ရံုးသို႕ လိုက္ပါသြားခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအုန္းေမာင္အား မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတစ္ဦးအျဖစ္ ေလးစား၍တစ္ေၾကာင္း ၊ ၀ိသမေလာဘသား စီးပြားေရးသမား မဟုတ္သျဖင့္ အခြင့္အေရးမေတာင္းပါဟု ဆိုျခင္းကို ယံုၾကည္၍တစ္ေၾကာင္း ကားၾကံဳလိုက္စီးခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တကၠသိုလ္ေန၀င္း


Read More...

Wednesday, May 16, 2007

Double Taxation Avoidance 4








အခြန္ႏွစ္ထပ္မေပးေဆာင္ရေရးလႈပ္ရွားမႈအေၾကာင္းကို အင္တာနက္မသံုးသူေတြနဲ႕ တျခားေသာ ျမန္မာမ်ားက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္သေဘာေပါက္ျခင္းမရွိေသးတာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းအဖြဲ႕ ၾကိဳးစားစီစဥ္ေဆာင္ရြက္မႈေတြနဲ႕ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြကို စကၤာပူရွိ ေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ ျဖန္႕ေ၀ေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္ … ။ ဒီလက္ကမ္းစာေစာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးပါ .. ။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႕ စနစ္တက် ျပီးဆံုးသြားဖို႕အတြက္ အားလံုးက သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္ .. ။

ေနာက္တစ္ဆင့္အေနနဲ႕က စကၤာပူ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကို စုေပါင္းလက္မွတ္ေရးထိုးပြဲ ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ပါတယ္ … ။ အဲဒီအတြက္ ဒီလႈပ္ရွားမႈကို အားေပးေထာက္ခံသူမ်ားအားလံုး ပါ၀င္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္ .. ။ စတင္ က်င္းပတဲ့ ေန႕ရက္မွာပဲ အားလံုးသိေအာင္ လင္းတို႕အားလံုး သတင္းျဖန္႕ေ၀ေပးမွာပါ .. ။ သိသူမ်ားကလည္း တဆင့္ျပီး တဆင့္ အဆင့္ဆင့္ လက္ကမ္းေျပာဆိုၾကဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္ရွင္ ……. ။

Read More...

Friday, May 11, 2007

Flooded Yangon




















“ရန္ကုန္မွာေရၾကီးေနတယ္”

ေျပာသံၾကားတာနဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းသလိုပါပဲ .. ။ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ အားလံုးက ေခတ္ပ်က္ေနတာ အဆိုးဆံုးေတြ တစ္ခုခ်င္းဆက္တိုက္ျဖစ္လာတာ အေရေတာင္ထူခ်င္ေနျပီ .. ။ ရန္ကုန္မွာ ေရၾကီးေနတဲ့ပံုေတြကိုၾကည့္ျပီး က်မ ၄တန္းတုန္းက က်မဇာတိျမိဳ႕မွာ ကမာၻပ်က္မတတ္ ေရၾကီးခဲ့ပံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိပါတယ္ .. ။ အဲဒီအခ်ိန္ ေရၾကီးခဲ့ပံုက က်မ ဒီေန႕ထိ အဆိုးဆံဳးျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့သလိုပါပဲ .. ။ ေသလိုက္တဲ့ လူေသအေလာင္းေတြဆိုတာ လူေတြအတြက္ ငွက္ကေလး ၾကက္ကေလးေတြ ေသတဲ့အတိုင္းပဲ … ။ ေရေလွာင္ကန္ေပါက္သြားေပလို႕ပါပဲ .. ။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆည္တာေတြမ်ား က်ိဳးသြားခဲ့ရင္ ဒီေန႕ လင္းလက္ဆုိတာ ရွိမွာေတာင္မဟုတ္ခဲ့ဘူး .. ။

ေရၾကီးျပီး လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္မွာ သတင္းေတြအေမွာင္ခ်ထားျပီး ရန္ကုန္ကလူေတြေတာင္ မသိခဲ့ၾကဘူး .. ။ ကားလမး္ေတြပိတ္လို႕ ကားသမားေတြျပန္ေျပာတာေလာက္ပဲ သိၾကေတာ့ ျပန္ျပန္ေတြးမိရင္ ရင္သိပ္နာပါတယ္.. ။ အိမ္ေခါင္ေတြထိေရေတြထိ ၊ တစ္ျမိဳ႕လံုးေရပတ္လည္၀ိုင္းေနခ်ိန္မွာ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ဆိုျပီး လာလွဴတာေတြကို ျဖတ္ယူတဲ့အမႈေတြကလည္း တက္ေနေတာ့ တကယ္ကို စိတ္ညစ္စရာေသာကပင္လယ္ၾကီးပါပဲ .. ။ ၀မ္းေရာဂါေတြအျဖစ္မ်ားျပီး လူေတြ စားစရာမဲ့ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ခုပါပဲ။ စီးပြားေတြပ်က္ ၊ အိမ္ေတြပ်က္စီး ၊ ေရာဂါနဲ႕ေသ …. ကပ္ဆိုးေတြနဲ႕ ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္ .. ။

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေရၾကီးေနတာ လက္လုပ္လက္စားလူေတြအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို ဒုကၡဆိုးပါပဲ .. ။ အခုလည္း ရန္ကုန္မွာ ေရၾကီးေနတာ အားလံဳး ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္မွာပါ … ။ က်မ တခါတေလ စဥ္းစားတယ္ .. ။ ဒါေတြကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့ဘူးလား .. ။ စိတ္ကူးေတြနဲ႕ အသက္ေပ်ာက္ၾကေတာ့မွာလား .. ။ အစရွာမရတဲ့ ၀င္ကဘာလို ျဖစ္ေနတာလား .. ။ အားလံဳးကေရာ မသိသလို ေနၾကေတာ့မွာလား .. ။ ႏိုင္ငံေရးဆုိတာထက္ မိမိတတ္ႏိုင္တာေလးေတြ မလုပ္ေဆာင္ၾကေတာ့ဘူးလား .. ။ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္က က်မတစ္သက္ထက္မက ဦးေန၀င္းလက္ထက္ကတည္းက သက္ဆိုးရွည္ေနပါလိမ့္ .. ။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ လက္ညိဳးထိုးမႈေတြထက္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြ ဘာလို႕မ်ား မထြက္လာၾကတာပါလိမ့္ .. ။ ထူးခၽြန္သူေတြ ၊ ထက္ျမက္သူေတြ ၊ အေတြးအေခၚေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ျပင္ပက လူေတြထဲမွာမွ ဒါေတြကို အဆင္ေျပေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား .. ။

“ကိုယ္နဲ႕တန္တဲ့အစိုးရကိုပဲရထားတယ္”လို႕ ေျပာရင္လည္း အားလံဳး၀ိုင္းရိုက္မယ့္ကိန္းပါပဲ .. ။ ဘယ္သူ႕ကုိမွေတာ့ အျပစ္တင္စရာ မရွိေပမယ့္ ေရွ႕ဆက္သြားႏိုင္မယ့္ နည္းလမး္ေကာင္းေတြကိုေတာ့ ၾကိဳဆိုအလိုရွိမိတယ္ .. ။ စစ္အာဏာရွင္ခိုင္းေစသမွ်ကို ေခါင္းညိတ္ျပီး ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာတဲ့လူေတြကိုေတာ့ တကယ္ရြံတယ္ .. ။ မေက်နပ္ရင္ ေရွ႕တင္ဆန္႕က်င္ရဲရမွာေပါ့ .. ။ အစိုးရအမည္ခံျပီး သူခိုးဓါးျပလုပ္ေနသူေတြစကားကို ဘာလို႕မ်ား နားေထာင္ေနၾကတာပါလိမ့္ .. ။

လူေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရား ျပင္းခ်က္ကေတာ့ တခါတေလ ကုိယ္တိုင္ပါစိတ္ဓါတ္က်မိတယ္ .. ။ ျမန္မာျပည္နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ေၾကာက္ေနရင္ေတာ့ ေမွာင္ရိပ္ထဲထိုင္ရင္ေတာင္ ေၾကာက္ရမယ့္ကိန္းပါ .. ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေက်းရြာက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ၊ အိမ္မဲ့ယာမဲ့လူေတြ ၊ အနာဂတ္မဲ့တဲ့ ကေလးေတြ … ဒီပံဳရိပ္ေတြျမင္ရင္ မ်က္ရည္၀ဲရပါတယ္ .. ။ က်မ အကုန္လံဳးမကူညီႏိုင္တဲ့အတြက္လည္း ရင္ထဲနာမိပါတယ္ .. ။

က်မ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုကုိ႕ကုိေျပာျပတယ္ .. ။ “က်မနားမွာ အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့ မိဘႏွစ္ပါး ၊ ျဖစ္ခ်င္တာကို ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးတဲ့ ခ်စ္သူ … အကုန္ျပည့္စံုေနခ်ိန္မွာ က်မနဲ႕ရြယ္တူေလာက္ရွိမယ့္ ဘ၀ပ်က္ေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ၊ လမ္းေဘးက မိန္းကေလးေတြ .. သူတို႕ကုိျမင္တိုင္း က်မ တအားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္”လို႕ ေျပာျပမိတယ္ .. ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ႏိုင္ငံ တစ္ကယ္ကိုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ … ။ ေခတ္စပ်က္ရင္ ရဟန္းသံာေတြနဲ႕ မိန္းမေတြ စတင္ဘ၀ပ်က္ရတယ္ဆုိတာ အမွန္စင္စစ္ပါပဲ .. ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ရင္ကိုခြဲျပီး သူတုိ႕အသဲႏွလံုးေတြကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ခ်င္မိတယ္ .. ။

ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း မညွာတာ ရက္စက္တဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ပထမေပးသင့္ပါတယ္ .. ။ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡေရာက္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ ၊ ေက်းရြာေတြကို ကူညီမယ္ဆိုျပီး အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က ဦးေဆာင္ျပီး စင္ကာပူကျမန္မာေတြကို တစ္ေယာက္ ၂ ေဒၚလာႏႈန္းပဲ ေကာက္အုန္း .. ။ စင္ကာပူမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေပါင္း သိန္းဂဏန္းခ်ီေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္ .. ။ လူဦးေရ ၆ေသာင္းရွိတယ္ဆိုရင္ အားလံဳးေပါင္း ၁သိန္း၂ေသာင္းရမွာပါ …. ။ ပ်မ္းမွ် $ 100,000 ရရင္ေတာင္ အမ်ားၾကီး ကူညီလို႕ရပါတယ္ .. ။ ထမင္းတစ္ခါစားရင္ အနိမ့္ဆံုး $ 2.50 က်ပါတယ္ .. ။ ထမင္းတစ္ခါစားေတာင္ မရွိတဲ့ အလွဴေငြထည့္ရမယ္ဆိုရင္ လူေတြက လက္သိပ္တြန္႕ပါတယ္ .. ။ ေစတနာ ၊ သဒၶါတရား နည္းပါးၾကပါတယ္ .. ။ Night Club သြားျပီး အေပ်ာ္အပါးအတြက္ အနည္းဆံဳး ေဒၚလာ ၁၀၀ကို မႏွေျမာၾကပါဘူး .. ။ ရိႈးပြဲေတြ သြားျပီး ေဒၚလာ ၆၀ကစျပီး ျဖဳန္းတီးရမယ္ဆို လက္သိပ္ျမန္ပါတယ္. . ။ ကုိယ္ရွာသမွ်ထဲက ေရြးေစ့ေလာက္ လွဴရမယ္ဆို ေမးျမန္းျခင္းေတြအာေပါက္ေအာင္ ေမးျပီး လက္က ျပန္ျပန္ရုတ္သြားတတ္ၾကတယ္ .. ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအားလံဳး ေစတနာထက္သန္တယ္လုိ႕ ေရွးလူၾကီးေတြေျပာၾကတာကို က်မေတာ့ သိပ္မေထာက္ခံခ်င္ေတာ့ပါဘူး ..။ ေကာင္းသူက နည္းနည္းေလးပါ .. ။

က်မပတ္၀န္းက်င္မွာ တစ္ဘို႕တည္းၾကည့္တဲ့ လူစားမ်ိဳးေတြပဲ မ်ားပါတယ္ .. ။ ဒီလိုလူေတြအမ်ားၾကီးထဲက အမ်ားအတြက္ အခ်ိန္အား ၊ ေငြအား ၊ လူအင္အား အားလံုး ရင္းထားျပီး အမွန္တရားတစ္ခုအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနသူကို က်မဘ၀လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေရြးထားတဲ့အတြက္ အျမဲဂုဏ္ယူမိပါတယ္ .. ။ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ဘဲ မိမိရဲ႕ကုိယ္ပိုင္ဘ၀ထဲကေန စာနာစိတ္အျပည့္နဲ႕ သတၱိရွိတဲ့ “သူ႕”ကို က်မ လူခ်င္းမရင္းႏွီးခင္ကတည္းက ေလးစားျပီးသားပါ … ။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္တယ္လို႕ အမ်ားေျပာမွာ မလိုလားလို႕ က်မသိပ္မေျပာခဲ့ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေလးစားစိတ္က ပုိတိုးလာျမဲပါ .. ။ သူသြားမယ့္ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ အားေပးမႈအျပည့္နဲ႕ က်မလိုက္ေလွ်ာက္မွာပါ.. ။ က်မသိတဲ့အရာက နည္းနည္းေလးပါ .. ။ လက္သည္းခြံသာသာေလာက္ပဲ အသိရွိေသးတဲ့ က်မစိတ္ကူးေတြထဲမွာ “သူ႕”ေၾကာင့္ အသိအားေတြ ပိုတိုးလာခဲ့ရတယ္ .. ။ က်မ ရဲရင့္တယ္ဆိုတာ သူနဲ႕ယွဥ္၇င္ အေသးအမႊားပဲရွိပါေသးတယ္ .. ။ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးကတစ္ဖက္ ၊ အမ်ားအတြက္လုပ္ေနတာကတစ္ဖက္ ၊ ဒီၾကားထဲ က်မနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ အကုန္ဂရုစိုက္ရတာက တစ္ဖက္နဲ႕ သူ႕ကို တစ္ခါတစ္ေလ သနားမိပါတယ္ .. :D ။

ျမန္မာျပည္နဲ႕ပတ္သတ္ရင္ ဆရာေတြခ်ည္း မ်ားေနတဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ေနာက္ဆံုးအေျဖထြက္ေႏွးတာလည္း မမွားပါဘူး .. ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြ မ်ားေနျပီး ေနာက္လိုက္မွ မရွိတာ .. ။ သူတစ္ပါးစိတ္ကူး ၊ အေတြး ၊ လုပ္ေဆာင္မႈထက္စာရင္ မိမိ စိတ္ကူးအေတြးေတြကုိ အမ်ားကလိုက္လုပ္တာကိုပဲ အလိုရွိတဲ့ လူစုေတြၾကားမွာ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ အရမိႏိုင္ဖို႕ နည္းနည္းလွမ္းေနသလိုပါပဲ .. ။

အမ်ားၾကီးမလုပ္ႏိုင္ရင္ မိမိလုပ္ႏိုင္သေလာက္ကို ေစတနာသန္႕သန္႕နဲ႕ ကူညီလုပ္ေပးလိုက္ပါ”လို႕ ကိုကုိေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို က်မ သေဘာက်ပါတယ္ .. ။ ေလေတြေပၚမွာ ကုန္ဆံုးသြားတာထက္ တကယ္လုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္လိုက္တာက ပိုျမန္ပါတယ္ .. ။ အေတြးေတြခ်ည္း ရွိေနျပီး လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈနည္းေနရင္ေတာ့ လိုခ်င္ေသာအရာဆိုတာ ေ၀းသထက္ေ၀းေနမွာပဲေလ .. ။ ကိုယ္တိုင္က ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ ၊ ဘယ္ေလာက္မွန္မွန္ ၊ နအဖလူေတြေရွ႕ေရာက္ရင္ အားလံုးက ကုပ္ကုပ္ေလးေတြ ျဖစ္သြားတဲ့ ပံုစံေတြကို က်မ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကုန္လွပါျပီ .. ။ ဘာလို႕ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း မေဖာ္ထုတ္ၾကတာလဲ .. ။

ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း စကားစလိုက္တာနဲ႕ “ေအးေအးေဆးေဆးေနပါရေစ”ဆိုတဲ့ စကားသံေတြပဲ ျပန္ၾကားရပါတယ္ .. ။ အမွန္တကယ္က အဲဒီလိုေျပာတာကိုက မွားေနတာပါ .. ။ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုး ျငိမ္းခ်မ္းသြားမွ အားလံဳးက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းေတြလွေနမွာပါ . ။။ ျမန္မာျပည္မေကာင္းသေရြ႕ အားလံုးက အျပင္မွာပဲ လြင့္ေနမွာပဲ .. ။ ဆရာ၀န္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အင္ဂ်င္နီယာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ပရိုဂရမ္မာေတြ ၊ အေကာင့္သမားေတြ ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ အားလံဳး ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုျပည္ပမွာလက္ရွိလုပ္ေနတဲ့အရာေတြကို ကုိယ့္ႏိုင္ငံမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ အလုပ္လုပ္ျပီး အိမ္နဲ႕မကြာ မေနခ်င္ၾကဘူးလား .. ။ အားလံဳး ေနခ်င္ၾကမွာပါ .. ။ မိမိသာ မွန္ကန္တဲ့ေနရာမွာ ရွိေနပါေစ … ဘယ္သူ႕ကုိမွ မေၾကာက္တဲ့ သတၱိမ်ိဳးမရွိခ်င္ဘူးလား .. ။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ မိဘႏွစ္ပါးက အလုပ္လံုး၀မလုပ္ဘူးဆိုရင္ တစ္အိမ္လံုးငတ္မွာပဲ .. ။ ဒီလိုပဲ …. မိမိပိုင္တဲ့ တိုင္းျပည္ေကာင္းဖို႕ဆိုတာ မိမိတို႕အားလံဳး လုပ္ရမွာပါပဲ ( က်မစကားၾကီးစကားက်ယ္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲကစကားပါ )။ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႕ ေဒၚစုတို႕ ေတာ္ေနရံုနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ မရႏိုင္ပါဘူး .. ။

ျမန္မာျပည္ဆိုတာ နအဖဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး .. ။ ျပည္သူျပည္သားအားလံုး ပိုင္ပါတယ္ .. ။ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္တဲ့ ၊ အစိုးရေနရာနဲ႕ထိုက္တန္သူပဲ ျဖစ္ရမွာပါ .. ။ ကေလကေခ်က တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ရင္ ျပည္သူအားလံဳးလည္း ကေလကေခ်ျဖစ္ကုန္မွာပါ .. ။ ျပည္ပမွာေနတဲ့သူေတြ ဘ၀က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္က ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြထက္စာရင္ ပိုေတာ္ပါေသးတယ္ .. ။ အဲဒီလိုလူေတြက အမိေျမကို ေက်ာမခိုင္းသြားသင့္ပါဘူး .. ။ တစ္လက္စတည္း ေျပာလိုတာက ဘယ္ႏိုင္ငံသားကို ခံယူထားသည္ျဖစ္ေစ ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးက ျမန္မာလူမ်ိဳးပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈက ျမန္မာျပည္အတြက္ ပိုကူညီႏိုင္မယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ .. ။ ျမန္မာျပည္အတြက္ လုပ္ေပးႏိုင္သူေတြကို ေထာင္ထဲမွာ မျမင္ခ်င္တဲ့အတြက္ မိမိရဲ႕လံုျခံဳေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းတဲ့သူမ်ားကို က်မ အားေပးပါတယ္ .. ။ တစ္ဖက္ကို ဆန္႕က်င္ဖုိ႕ဆုိတာ ကိုယ္တိုင္က အားရွိဖို႕လိုပါတယ္ .. ။

ျမန္မာျပည္နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ လုပ္ႏိုင္တာေလးေတြ ရွိေနပါတယ္ .. ။ အစိုးရနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြ ၊ စီးပြားေရးေတြ ဘာဆုိဘာမွ အားမေပးနဲ႕ .. ။ အနည္းဆံုး ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ေတာင္ အစိုးရဖြင့္ထားတဲ့ ခရီးစဥ္ MAI လိုေလေၾကာင္းကို အားမေပးၾကနဲ႕ .. ။ ဟိုတစ္ခါ အစိုးရနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ၊ မဂၢဇင္းေတြကို သပိတ္ေမွာက္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ ျပည္ပက ျမန္မာေတြဆိုရင္ မတရားအခြန္ေပးရတယ္ .. ။ ဥပမာ စင္ကာပူမွာ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းအခြန္မေဆာင္ရေရး စာခ်ဳပ္ၾကီးကို သူတို႕သေဘာနဲ႕ သူတို႕ခ်ဳပ္ထားျပီး ျမန္မာေတြကို မတရားအခြန္ေကာက္တယ္ .. ။ ဒါဆိုရင္ သိပ္ေဘာင္ေက်ာ္သြားျပီ .. ။ သူတို႕ခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ကိုကိုင္ျပီး အားလံုးက အမွန္တရားကို ဥပေဒနဲ႕အညီေတာင္းဆုိရဲရမယ္ … ။ ပါ၀င္ရဲရမယ္ .. ။ ကူညီႏိုင္ရမယ္ .. ။ အားေပးေထာက္ခံႏိုင္ရမယ္ .. ။ ဒါဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအမ်ားၾကီးထဲက တစ္စုကုိ ကူညီျခင္းပဲ … ။

”ေျခလွမ္းအၾကီး မေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ရင္ ေျခလွမ္းေသးကို စေလွ်ာက္ၾကပါ”

Read More...

Tuesday, May 08, 2007

က်မကိုယ္က်မမုန္းေသာအခ်က္မ်ား


၁) ပထမဆံုးအခ်က္က မိဘျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႕ က်မျဖစ္ခ်င္တာ အျမဲမတူညီတဲ့အတြက္ လူျဖစ္လာတဲ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းမိပါသည္။

၂) ေရြးခ်ယ္မႈ ၂ခုၾကားမွာ လြန္ဆြဲေနတတ္ေသာ က်မစိတ္က်မ မုန္းမိပါသည္။

၃) အားနာတတ္ေသာ က်မစိတ္ကို က်မ မုန္းမိပါသည္။

၄) ကုိယ္ခ်င္းစာငဲ့ညွာျပီး ေနာက္ဆုတ္ေပးတတ္ေသာ က်မႏွလံုးသားအား က်မမုန္းမိပါသည္။

၅) ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္း၀ိုင္းကို တစ္ခါတစ္ေလ ဂရုစိုက္ျပီး မလိုအပ္တာကို သတိျပဳမိေသာ က်မနားေတြအား က်မ မုန္းမိပါသည္။

၆) ကူညီတတ္ ဒုကၡမၾကာခဏေရာက္ရေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မုန္းပါသည္။

၇) အေကာင္းဆံဳးထက္ပုိေကာင္းေသာ ၊ အလုိလိုက္နားလည္ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္ေသာ ခ်စ္သူကို မၾကာခဏ စိတ္ဒုကၡေပးမိတဲ့အတြက္ က်မကိုယ္က်မ အလြန္မုန္းပါသည္။

၈) ရွင္းျပခ်က္မထုတ္ခ်င္ေသာ က်မအက်င့္အား က်မမုန္းပါသည္။

၉) မရည္ရြယ္ဘဲ မွားတတ္ေသာ က်မအျပဳအမူမ်ားအား က်မ မုန္းမိပါသည္။

၁၀) စကားေတြအပိုေျပာျပီး လူေတြအၾကိဳက္ လိုက္မေျပာတတ္ေသာ က်မအက်င့္အား က်မ မုန္းပါသည္။




Read More...

ေအာင္ျမင္သူမ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းညႊန္ခ်က္မ်ား


ေအာင္ျမင္သူေတြ ဘယ္လိုစဥ္းစားမလဲ ။ သူတို႕ကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းေအာင္ျမင္ေစတဲ့ ေမာင္းႏွင္အားေတြ ရေစတာလဲ။ စကားေျပာအေကာင္းဆံုးလူမ်ားနဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ ေရာင္းအေကာင္းဆံုး စာအုပ္ေတြေရးတဲ့ စာေရးဆရာမ်ားကို ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ ေသာ့ခ်က္မ်ားကို တင္ျပထားပါတယ္။

တာ၀န္အျပည့္ယူပါ

လူမႈအသိုင္း၀ိုင္းမွာ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပစ္တင္ေနၾကတယ္။ မိဘက သားသမီးေတြကို အျပစ္တင္တယ္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္လည္း သားသမီးေတြက မိဘကို အျပစ္တင္ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုအျပစ္တင္ၾကတာလဲ။ သူတို႕ဆံုးရံႈးတဲ့အခါ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပစ္ဆိုျပီး ပံုခ်တတ္ၾကတာ ျဖစ္လို႕ပါပဲ ။ သို႕ေသာ္ ေအာင္ျမင္သူမ်ားကေတာ့ မိမိတို႕ ဆံုးရံႈးမႈနဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ကိုယ္တိုင္တာ၀န္ယူတတ္သူမ်ား ျဖစ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတုိ႕ဟာ “ဒီလိုျဖစ္တာ ျဖစ္သင့္လုိ႕ပဲ။ ဒီလိုဆံုးရံႈးတာဟာ ငါ့ေၾကာင့္ပါပဲ”လို႕ လက္ခံၾကတယ္။

သူတို႕အေနနဲ႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အျပစ္တင္လိုက္ရင္ ဆံုးရံႈးဖို႕ အခြင့္အလမ္းမ်ားတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ထားၾကလို႕ပါပဲ။ သူမ်ားကို အျပစ္တင္လိုက္တဲ့အခါ သင့္ရဲ႕ၾသဇာသက္ေရာက္မႈကုိ စြန္႕လႊတ္လိုက္ၾကတယ္။

သူတို႕အေနနဲ႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အျပစ္တင္လိုက္ရင္ ဆံုးရံႈးဖို႕အခြင့္အလမ္းမ်ားတယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ထားၾကလို႕ပါပဲ။ သူမ်ားကို အျပစ္တင္လိုက္တဲ့အခါ သင့္ရဲ႕ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈကို စြန္႕လႊတ္လိုက္တာနဲ႕အတူတူပါပဲ။

လူတစ္ေယာက္ကို အျပစ္တင္တယ္ဆိုတာ “သင္ဟာ ငါ့ထက္ပိုျပီး ငါ့ကိုစိုးမိုးထားတယ္”ဆိုတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္ေနတာပဲ။

လက္စ္ဘေရာင္း ( Les Brown ) အေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ေမြးလာကတည္းက မိဘႏွစ္ပါးနဲ႕ စြန္႕ပစ္ျခင္းကို ခံရတယ္။ သူ႕ကို “ပညာသင္ဖုိ႕အတြက္ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးမျပည့္မီ”လို႕ ကမၸည္းတပ္ထားတယ္။

ဒီေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ဘ၀ကို ရံြရွာမုန္းတီးေတာ့မွာေပါ့။ သူ႕မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဆံုးရံႈးသလို ခံစားရမွာေပါ့။

သို႕ေသာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဆရာက သူ႕ကိုေျပာတယ္။ အျခားလူတစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာစကားေၾကာင့္ မင္းအဲဒီလိုေျပာတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ရမယ္ဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။

လက္စ္ဘေရာင္းဟာ ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္တယ္။

“အနာဂတ္ဆိုတာ ငါ့လက္ထဲမွာရွိတယ္”

“ငါ့ရဲ႕အနာဂတ္ကို ငါသာလွ်င္ပိုင္စိုးတယ္”

အဲဒီေတနာက္ သူဟာ ႏိုင္ငံေ၇းသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္လာတယ္။ သူဟာ စကားေျပာ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ တစ္နာရီစကားေျပာရင္ ေဒၚလာ (၂၀၀၀၀)ရတယ္။ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ ထိပ္တန္းေဟာေျပာသူျဖစ္တယ္။

လက္စ္ဘေရာင္း သိထားတာေတြရွိတယ္။ သင္ဟာ ရာသီဥတုကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႕မရဘူး။ အတိတ္ကိုလည္း ျပန္ေျပာင္းလို႕မရဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။ လူေတြကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္လို႕မရဘူး။ အေကာင္းဆံုးက မိမိဘ၀ကို မိမိတာ၀န္ယူႏိုင္ဖို႕ပါပဲ။ မိမိသာလွ်င္ မိမိဘ၀ကို တာ၀န္အယူႏိုင္ဆံုးလူသားလည္းျဖစ္တယ္။

ရည္ရြက္ခ်က္နဲ႕အသက္ရွင္ပါ

ထိပ္တန္းေ၇ာက္ေနတဲ့ ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ဘ၀ကို ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားနဲ႕ ေနထိုင္ၾကတယ္။ သူတုိ႕ဟာ သူတို႕ယံဳၾကည္ခ်က္ေတြကိုသာ ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။

“ဘ၀မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားကာ ေနထိုင္ျခင္းက အေရးပါဆံုးပါပဲ”လို႕ ၀န္းဒိုင္ယာ ( Wayne Dyer )က သူ႕ရဲ႕ အေရာင္းေကာင္းဆံဳး စာအုပ္ျဖစ္တဲ့ Your Errroneous Zone ထဲမွာ ေရးသားထားပါတယ္။

ဘ၀မွာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မထားဘူးဆုိရင္ ဘာကိုမွ ၾကိဳးစားပမ္းစား မလုပ္ခ်င္ဘဲ ဘယ္ျပႆနာကိုမွ ေျဖရွင္းလိုတဲ့ဆႏၵ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ထားသူေတြဟာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္တယ္။ မိမိလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကုိလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ ဒါဟာ သိသာထင္ရွားေပၚလြင္ေနတယ္။ သင့္ကို လုပ္ငန္းတြဲဖက္လုပ္ဖို႕ လူေတြစိတ္၀င္စားမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သင္ဟာ အလုပ္ကို စိတ္၀င္စားတာကိုး။

ဘ၀မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ ဘယ္လိုေနမလဲ။

သင္ဘာလုပ္ခ်င္သလဲဆိုတာ ပထမဆံုး စဥ္းစားရွာေဖြပါ။ သင္လုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းကို ယံုၾကည္ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုလုပ္ငန္းကို ဖန္တီးၾကည့္ပါ။ မိုက္ဖယ္ရီအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ သူဟာ ကက္ဆက္တိပ္ေခြ ေရာင္းသူပါ။ ဒီအေခြေတြအတြက္ ပရိုဂရမ္ေတြ လုပ္ေပးရတယ္။ သူကြန္ျပဴတာကၽြမ္းက်င္လာတယ္။

ဒီေတာ့ သူစဥ္းစားတယ္။ ဘယ္သူ႕ကို ကူညီရမလဲလို႕။ ဒီလိုကူညီျပီး သူ႕ဘ၀ကို ျမွင့္တင္ႏိုင္မယ္လုိ႕ သူယံဳၾကည္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာတဲ့အခါ အိမ္ေရာင္း ၊ အိမ္၀ယ္ ( အိမ္ ျခံ ေျမ အက်ိဳးေဆာင္လုပ္ငန္း)ကို ျမင္တယ္။

အဲဒီမွာ သူဟာ အက်ိဳးေဆာင္ကုမၸဏီေထာင္တယ္။ သူတတ္တဲ့ ကြန္ျပဴတာပရုိဂရမ္ေတြဟာ အိမ္ေျမ၀ယ္လိုသူေတြအတြက္ အလြန္အသံုး၀င္တယ္။

သူက တကယ့္အိမ္ေတြကို လိုက္မျပခင္ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ အရင္ျပတယ္။ အနီးစပ္ဆံုးေစ်းနဲ႕ အေကာင္းဆံုးအိမ္ေတြကို ကြန္ျပဴတာကေန ျပႏိုင္တာပဲ။ ေဖာက္သည္ေတြဟာ အေတာ္ေက်နပ္တယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ အမ်ားၾကီးျဖစ္တယ္။ မိုက္ဖယ္ရီဟာ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာသန္း (၂၀) ၀င္ေငြရွိတဲ့ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။

စီမံခ်က္ခ်ပါ

မိမိရဲ႕အနာဂတ္ လိုအပ္တာေတြကို ေရးပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ပိုေကာင္းမလဲဆိုတဲ့ စီမံခ်က္ကိုခ်မွတ္ပါ။ စီမံခ်က္ကို ခ်မေရးထားသူေတြဟာ လမ္းျပေျမပံုမရွိဘဲ မေရာက္ဖူးတဲ့ေဒသကို ခရီးသြားသလိုပါပဲ။

သင့္ရဲ႕အနာဂတ္ခရီး မိမိမေရာက္ဖူးတဲ့အရပ္ကို (ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးေမာင္းျပီး) ခရီးသြားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ တူတယ္။ ေျမပံုမရွိရင္ အခ်ိန္ကုန္မယ္။ ပင္ပန္းမယ္။ ခရီးမတြင္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ လွည့္ျပန္ရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတတ္တယ္။

ပညာရွင္တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ပန္းတိုင္ကိုခ်ေရးထားပါတဲ့။ ခ်မေရးထားတာက ပန္းတိုင္မဟုတ္ဘူး။ အေပ်ာ္တမ္းခရီးထြက္ေနသလို ျဖစ္မယ္တဲ့။

ဒီေတာ့ သင္ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္။ ထိပ္ဆံုးက ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ တိက်ျပတ္သားတဲ့ ပန္းတိုင္ထားပါ။ အခ်ိန္ကန္႕သတ္ထားပါ။ ထိပ္ဆံဳးေရာက္တယ္ဆိုတာက အလကားရတာမဟုတ္ပါဘူး။

ေပးဆပ္ပါ

ဘ၀အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈကိုလိုခ်င္ရင္ ေပးဆပ္ရပါတယ္။

အိမ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုးေလာက္လိုခ်င္သလား။ ေဒၚလာတစ္သန္းေလာက္ လုိခ်င္သလား။ ဒီအိပ္မက္ေတြဟာ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အိပ္မက္ေတြပါ။ လိုခ်င္ရင္ ထိုက္တန္တာကို လုပ္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဒါအျပင္ လူေတ္ာေတ္ာမ်ားမ်ားဟာ တစ္ခါရတာနဲ႕ ရပ္မသြားပါဘူး။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္စဥ္ ထပ္လိုခ်င္ေနၾကတာပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဘာကိုမွ ဆင္ေျခမတက္ပါနဲ႕။ လုပ္စရာရွိတာကိုလုပ္ပါ။ လက္စ္ဘေရာင္းက ေျပာပါတယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ ေန႕စဥ္ ဖုနး္ေျပာမႈေတြ ရာခ်ီျပီး ေျပာေနရတယ္။ လူေတြနဲ႕ေတြ႕မွ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သူ႕ကို ဘယ္အုပ္စုကမွ စကားေျပာဖို႕ ငွားမွာလဲ။

“ခုလို လူေတြနဲ႕ေျပာရတာ ေဒၚလာသန္းခ်ီတန္ပါတယ္”လို႕ သူကေျပာပါတယ္။

နိဂံုး

ေအာင္ျမင္သူျဖစ္ဖုိ႕ ေအာင္ျမင္သူေတြကို အတုယူရပါတယ္။ သူတုိ႕ေျပာတာ ဆိုတာေတြကို မွတ္သားရပါတယ္။ စာေတြကို ဖတ္ရပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္ေျမွာက္အရံႈးမေပးပါနဲ႕။ Chicken Soup For Soul ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဟာ ဒီေန႕မွာ လူသိမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ပယ္ခ်ခံရပါတယ္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားရတာကို လူေတြမသိၾကဘူး။ ဒီေန႕ ဒီစာအုပ္ (၁၂)သန္းရိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မဆို လုပ္စရာရွိတာကိုလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ထာ၀ရ အသက္မရွင္ႏိုင္ဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈဟာ အသက္ရွင္စဥ္မွာျဖစ္တာ ပိုျပီးေကာင္းတာပါပဲ။

ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳေဆာင္းပါးမ်ားကိုျပန္လည္ေကာက္ႏႈတ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

Read More...

Thursday, May 03, 2007

Political Songs

လင္းဘေလာ့ခ္က သီခ်င္းေတြ ယူမရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ဒီလင့္ခ္ေတြကေန ယူလိုက္ၾကပါရွင္။

National Destroyer

8888 Mission

ျငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ

Union Day

Than Shwe Final

ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကေတး (၁)


ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကေတး (၂)


ကမာၻမေၾကဘူး

Read More...

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ပင္ကုိသဘာ၀စရိုက္



ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ပင္ကုိသဘာ၀စရိုက္

“ၾကည္

ပဲျပဳတ္နဲ႕ နံျပားစားခ်င္တယ္”

ေအာင္ဆန္း

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးျဖင့္ သူကုိယ္တိုင္ေရးျပီး ေအာက္တြင္လည္း “ေအာင္ဆန္း”ဟု သူ၏ နာမည္လက္မွတ္ေရးထိုးထားေသာ စာတိုကေလးပင္ျဖစ္သည္။

တစ္ခါကဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ၏ ခ်စ္ဇနီးေဒၚခင္ၾကည္အား သူၾကိဳက္ေသာ “ပဲျပဳတ္ နံျပား” စားခ်င္ေၾကာင္း ပူဆာလိုက္သည့္စာပင္ ျဖစ္သည္။

“ပူဆာ”သည္ဟု ဆိုရျခင္းမွာ “ေဟ့ ငါပဲျပဳတ္နဲ႕ နံျပားစားခ်င္တယ္ ၊ မနက္ေစာေစာ အသင့္၀ယ္ထားလိုက္”ဟု စစ္သူၾကီးတစ္ဦးက စစ္သည္ရဲေဘာ္ကေလးအား အမိန္႕ေပးလိုက္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္။ သားငယ္တစ္ဦးက သူ႕ကုိ အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူ မိခင္အား ကေလးငယ္သဖြယ္ ပူဆာလိုက္သည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

အထက္ေဖာ္ျပပါ စာတိုကေလးကို ဗီုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားသူ ၊ ေလ့လာသူ ၊ သူ႕အေၾကာင္း ေဟာေျပာေရးသားသူ မွန္သမွ်ေကာင္းစြာ သိၾကပါသည္။

သို႕ေသာ္ ယင္းစာတုိကေလးႏွင့္ ပတ္သတ္ သေဘာထားကြဲလြဲမႈ ၊ အျပင္းပြားမႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။

သေဘာထားကြဲလြဲမႈ ၊ အျငင္းပြားမႈ ျဖစ္ေစမည့္ အထက္ပါ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးျဖင့္ စာတိုကေလးသည္ ယေန႕တုိင္ေအာင္ တကၠသိုလ္သမိုင္းသုေတသနဌာန (သို႕မဟုတ္) တပ္မေတာ္ ေမာ္ကြန္းတိုက္တြင္ ရွိေနမည္ဟု ထင္ရပါသည္။

ယင္းစာတိုကေလးႏွင့္ ပတ္သတ္ အျငင္းပြားမႈအေၾကာင္း အနည္းငယ္မွ်ရွင္းျပလိုပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္ေရးျဖင့္ ေရးထားေသာစာတိုကေလးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးထားသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း စာပါအေၾကာင္းအရာက ႏိုင္ငံေရး ၊ စစ္ေရးႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္။ သူ၏ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ေရး ဒႆနာဆိုင္ရာ သံုးသပ္ခ်က္လည္းမဟုတ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥသာျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သည္လို ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥမ်ိဳးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးသားျပဳစုျခင္း ၊ ေဟာေျပာျခင္းမ်ား မလုပ္သင့္။ ႏိုင္ငံေရး စစ္ေရး သို႕မဟုတ္ အေတြးအေခၚပိုင္းဆိုင္ရာ သေဘာတရားမ်ိဳးသာလွ်င္ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင့္သည္။ ေဟာေျပာသင့္သည္။

ဥပမာ ဇူလိုင္ ၊ ၉၄ထုတ္ “ႏြယ္နီ” မဂၢဇင္းမွ ကၽြန္ေတာ္၏ “ငါးမူးတန္းမွ ရုပ္၇ွင္ၾကည့္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ေဆာင္းပါးဆိုလွ်င္လည္း အထက္ပါယူဆခ်က္အရ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥသာျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေရးသားေဟာေျပာရာ အသံုးမျပဳသင့္ဟု အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ေနပါသည္။

၀ါရင့္ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးတစ္ဦးကမူ ယင္းအယူအဆကို လက္မခံပါ။

“ဒီလိုလဲ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေသးအဖြဲကေလးေတြဆိုျပီး ပစ္ပယ္လို႕ မရဘူး။ ဒါမ်ိဳးေတြက ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ပင္ကိုသဘာ၀စရိုက္ Character ကို ေပၚလြင္ေစတယ္။ သူ႕ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ အေတြးအေခၚေတြ ၊ အေျမာ္အျမင္ အယူအဆေတြကို ခန္႕မွန္းလို႕ရတယ္။ သူဟာ ဘယ္လို လူစားမ်ိဳးလဲဆိုတာ ရုပ္လံုးေဖာ္ရာမွာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္သေဘာထားကို ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ၊ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ေလ့လာမွတ္သားႏိုင္ေအာင္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥ အေသးအဖြဲ႕ကေလးေတြကအစ မွတ္တမ္းတင္ ေရးသားသင့္တယ္လို႕ ယူဆတယ္”

သို႕ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးက ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့ပံုကို ၾကားနာမွတ္သားရဖူးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သဘာ၀စရိုက္ကုိ ခန္႕မွန္း ရႏိုင္မည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ရပ္အခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပလိုက္ရပါသည္။ ဥပမာဆုိလွ်င္ ----

၁၉၄၆ခုႏွစ္ ၊ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံထံမွ အစိုးရအဖြဲ႕ အာဏာကို လႊဲေျပာင္းလက္ခံယူျပီးေနာက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းရွိ အတြင္း၀န္ရံုး (ယခု ၀န္ၾကီးမ်ားရံုး) သို႕ ေန႕စဥ္ရံုးတက္ခဲ့ရပါသည္။

သူ၏ ရာထူး (တရား၀င္ အေခၚအေ၀ၚ)မွာ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ ဒုတိယဥကၠဌ ျဖစ္ပါသည္။ (ဥကၠဌက ဘုရင္ခံျဖစ္ေသာ္လည္း အစည္းအေ၀းလုပ္လွ်င္ ဘုရင္ခံမတက္ပါ။ ဒုတိယ ဥကၠဌျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပင္ သဘာပတိအျဖစ္ ဦးေဆာင္စည္းေ၀းရပါသည္။ လြတ္လပ္ေရးမရေသးမီ ကာလျဖစ္ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီဟု ေခၚေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ (ကက္ဘိနက္)ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ တာ၀န္က ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး ၊ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ၾကီးအျဖစ္ ၀န္ၾကီးဌာန သံုးခုကုိ တာ၀န္ယူရသျဖင့္ အလြန္အလုပ္မ်ားလွပါသည္။

တစ္ေန႕သ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မြန္းလြဲသံုးနာီခန္႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းတီး ေခၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္သူ၏ ရံုးခန္းတြင္းသို႕ လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ ၀င္သြားလိုက္ပါသည္။

ထုိ႕ေန႕အဖို႕ မ်က္ႏွာျဖဴအတြင္း၀န္က သူ႕ထံတင္ျပဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရယူသည့္ ဖိုင္တြဲမ်ားအားလံုး ေလ့လာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးျပီး သူ၏စားပြဲတြင္ စာရြက္စာတန္းမ်ား ၊ ဖိုင္တြဲမ်ား ရွင္းေနျပီ ျဖစ္သည္။

“ဘာမ်ားလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

ကၽြန္ေတာ္က ထံုးစံအတိုင္း သတင္းပို႕ရင္း ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀န္ၾကီးတစ္ဦးက သူ႕ပီေအ (အပါးေတာ္ျမဲ) ကို ေျပာသည့္ ဟန္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းအား ရင္ဖြင့္သလုိ ဟန္မ်ိဳးျဖင့္

“ငါအခု ဗိုက္ဆာလို႕ တစ္ခုခုစားခ်င္တယ္ကြာ”ဟု ေျပာပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာေၾကာင့္ သို႕ေျပာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိလိုက္ပါျပီ။

ထုိေန႕နံနက္က ရံုးသို႕မလာမီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးအား နံနက္စာ ထမင္းေကၽြးရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္က (ထုိအခ်ိန္က ေစ်းအေပါဆံုး ဟင္းလ်ာတစ္ခုျဖစ္သည့္) ဘဲဥဟင္းႏွင့္ ေကၽြးခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘဲဥဟင္းကို မၾကိဳက္လားမသိ။ ထမင္းျမိန္ပံုမရဘဲ တစ္ပန္းကန္သာ စားျပီး စားပြဲမွ ထလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာလက္ေဆး ရံုးသြားရန္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရပါသည္။ နံနက္ ဆယ္နာရီခန္႕ အတြင္း၀န္ရံုးသို႕ ေရာက္ျပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တစ္ေနကုန္နီးပါး ဆက္တိုက္အလုပ္လုပ္ေနရခ်ိန္တြင္ ဘာမွ် မစားေသာက္ရေသာေၾကာင့္ ဆာေလာင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(မွတ္ခ်က္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနျဖင့္ ၀န္ၾကီးလစာရသည္ မွန္ေသာ္လည္း ယင္းလစာေငြကို ကိုင္ျပီး ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သို႕မဟုတ္ ဘတ္ဂ်က္ မေအာက္ေအာင္ စိစစ္သံဳးစြဲရရွာသူ ေဒၚခင္ၾကည္အဖို႕ မလြယ္လွပါ။ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် လာေရာက္ေသာ ဧည့္သည္မ်ား ၊ ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေရေသာေၾကာင့္ လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အထူး ျခိဳးျခံေခၽြတာရရွာပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အား ဘဲဥဟင္းတစ္မယ္တည္း ခ်က္ေကၽြးသည္ကိုလည္း မည္သို႕မွ် အျပစ္မဆုိသာပါေခ်။ စာေရးသူ)

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွ သနားသြားမိပါသည္။ သူ႕ခမ်ာ တကယ္ပင္ ဆာေလာင္ ေျပာမွန္းသိလည္း တစ္ခုခု၀ယ္ေကၽြးစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမိပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမ်ားစားခ်င္လုိ႕လဲ”

ကၽြန္ေတာ္က ေမးလုိက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀မ္းသာသလိုျဖစ္သြားျပီးမွ တစ္စံုတစ္ခု စဥ္းစားမိဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါသည္။

“ဘာလဲ ၊ မင္းက ငါ့ကို၀ယ္ေကၽြးမလို႕လား။ ၀ယ္ေကၽြးရေအာင္ မင္းမွာ ပိုက္ဆံေကာ ရွိလို႕လား”

သာမန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လိမ္ေျပာေလ့မရွိပါ။ သူသည္ လိမ္ေျပာျခင္းကို လံုး၀မၾကိဳက္။ မွန္ရာကိုသာေျပာမွ သေဘာက်သူျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လူငယ္ေတြကလည္း သူ႕အား လိမ္မေျပာ၀ံ့ၾကပါ။ သို႕ရာတါင္ ထုိေန႕ကေတာ့ သူဗိုက္ဆာ တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္းကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေျပာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တစ္ခါေတာ့ အမွန္ကိုမေျပာမွ ျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံပါပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ုဳပ္ဘာစားခ်င္တယ္ဆုိတာသာ ေျပာပါ”

ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ အက်ီအိတ္ကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ျပရင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။ အမွန္က ကၽြန္ေတာ္၏ အက်ီအိတ္ထဲတြင္ ေငြငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္ က်ပ္တန္ႏွစ္ရြက္ ၊ စုစုေပါင္းေငြ ခုႏွစ္က်ပ္သာ ရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က မွင္ေသေသႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ယံုၾကည္သြားပံုရပါသည္။

“ဟုတ္လား ၊ မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မဂိုလမ္း ( ေရႊဘံုသာလမ္း)က ပလာတာႏွင့္ ခပတ္စားခ်င္တယ္ကြာ”

“ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒါဆိုရင္လဲရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါတဲ့ ေငြနဲ႕လံုေလာက္ပါတယ္။ ရံုးကေန မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) သြားစားျပီးမွ အိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့ ။ ကိုင္းလာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရံုးခန္း၀တြင္ ေစာင့္ေနသူ ရံုးလုလင္အား

“ေဟ့ ငါတို႕ရံုးဆင္းေတာ့မယ္။ ေလးနာရီထိုးရင္ တံခါးေတြ ပိတ္လိုက္ေတာ့”ဟု ညႊန္ၾကားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားေခၚ ရံုးေအာက္သို႕ ဆင္းခဲ့ပါသည္။

ထိုေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကားေမာင္းသူ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အိမ္မွ ရံုးသို႕ အလာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ကားေမာင္းခဲ့ရပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျပန္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကားေပၚတင္ မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) ၊ ဒါလဟိုဇီလမ္း (မဟာဗႏၶဳလလမ္း)ထိပ္ အနီး ဗလီၾကီးေအာက္ရွိ ပလာတာဆိုင္သို႕ တိုက္ရိုက္ေမာင္းသြားလိုက္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းသြားရင္း စိတ္ထဲမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား သူစားခ်င္ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ကို ေကၽြးရန္ မည္သို႕မည္ပံုပရိယာယ္ဆင္ရမည္ကို ၾကိဳတင္အကြက္ခ်ထားျပီး ျဖစ္သည္။

မဂိုလမ္း (ေရႊဘံုသာလမ္း) ဗလီၾကီးေအာက္ရွိ ပလာတာႏွင့္ ဒံေပါက္ဆုိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က မၾကာခဏ၀င္စားေလ့ရွိေသာ ဆိုင္ျဖစ္ျပီး ဆိုင္ရွင္မ်ားႏွင့္လည္း သိကၽြမ္းေနခဲ့ပါသည္။ ယင္းအခ်က္ကို အားကိုးျပီး ကၽြန္ေတာ္က ထိုဆိုင္သို႕ ရဲ၀ံ့စြာလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထံဳးစံအတိုင္း ဆိုင္ရွိလူငယ္စားပြဲထိုးမ်ားသည္ လြန္စြာေဖာ္ေရြစြာျဖင့္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳကာ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးၾကရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထုိင္ျပီး တစ္ေယာက္လွ်င္ ပလာတာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဆိတ္သားခပတ္ တစ္ပြဲစီ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ပြဲမွာလိုက္ပါသည္။ ျပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဆးလိပ္မီးညွိလိုဟန္ျဖင့္ ေငြသိမ္းေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနသူဆိုင္ရွင္အနီးသို႕ ကပ္သြားျပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ပါသည္။

ဒီမယ္ ခင္ဗ်ား ၊ က်ဳပ္ကိုသိတယ္မဟုတ္လား ၊ ဒီဆိုင္မွာ စားေနက် ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ပဲ။ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ့။ အခုသူက ပလာတာနဲ႕ ခပတ္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ေခၚလာခဲ့တယ္။ ခက္တာက က်ဴပ္မွာ ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ဴပ္တို႕အခုစားလို႕ က်သင့္တဲ့ ေငြကို နက္ျဖန္က်မွ က်ဳပ္လာေပးပါရေစ။ ေနာက္ျပီး က်ဴပ္တို႕ျပန္ခါနီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေမးရင္ ပိုက္ဆံရွင္းျပီးပါျပီလုိ႕လည္း ေျပာေပးပါ။ က်ဴပ္မွာ ပိုက္ဆံမပါလာတာကို သူ မသိေစခ်င္ဘူး

ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တုိးတိုးေျပာလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား တစ္ခ်က္မွ်လွမ္းၾကည့္လုိက္ျပီးေနာက္ နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။

“စိတ္ခ်ပါ ဆပ္ ။ က်သင့္တဲ့ေငြကုိ ဆပ္တို႕ၾကံဳေတာ့မွ ၀င္ေပးပါ။ ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမးရင္လည္း ေငြရွင္းပါျပီလုိ႕ ေျဖေပးပါ့မယ္”

သို႕ေျပာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာသို႕ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ႏွစ္ပြဲေရာက္လာေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဆာေလာင္ေနဟန္ျဖင့္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ အားရပါးရစားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကုိယ့္ပန္းကန္မွ ႏိႈက္စားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိၾကည့္ျပီး ၀မ္းသာမိသည္ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို မရရေအာင္ ၾကိဳးပမ္းယူရန္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သနားစရာ ေကာင္းလွသည္ပါတကားဟု စိတ္ထဲမွက်ိတ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

သူစားျပီးသြားသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပင္စားလိုက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စားျပီးသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္

“ေဟ့ေကာင္ ပိုက္ဆံရွင္းေပးလိုက္ေလကြာ၊ ငါတုိ႕သြားၾကမယ္”ဟုေျပာရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း

“ရွင္းျပီးပါျပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ေစာေစာက စားစရာမွာရင္း တစ္ခါတည္း ေငြရွင္းေပးခဲ့ပါတယ္”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ဆိုင္ရွင္ကုလားႏွင့္ ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း အခ်က္ျပေခၚလိုက္ရာ ဆိုင္ရွင္သည္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားရိုေသစြာ ဆလံေပးအေလးျပဳရင္း

“ပိုက္ဆံရွင္းျပီးပါျပီ”ဟု ျပံဳး ေျပာပါသည္။

သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါသည္။

“ဘယ္ႏွယ့္လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ။ စားလို႕ေကာင္းပါရဲ႕လား”

ကၽြန္ေတာ္က ဆုိင္ရွင္ေရွ႕တြင္ပင္ ေမးလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း “ေအးကြ မစားရတာ ၾကာလို႕လား မသိဘူး။ အလြန္စားလို႕ေကာင္းတယ္” ဟု ျပံဳးေျပာသည္ကို ဆိုင္ရွင္ကုလားသည္ သေဘာက်သြားပံုရပါသည္။

ထို႕ေနာက္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ကားေပၚတက္ၾကျပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗဟန္းတာ၀ါလိန္းလမ္ (နတ္ေမာက္လမ္း) ေနအိမ္သို႕ေမာင္းျပန္လာခဲ့ပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္က်မွ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရံုးခ်ိန္မတိုင္မီ မဂိုလမ္း(ေရႊဘံုသာလမ္း) ပလာတာဆိုင္သို႕ အျမန္သြားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စားခဲ့ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ဖိုး က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးလိုက္ရပါသည္။

၁၉၄၆ခုႏွစ္ ၊ မတ္လက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္ျမ ၊ ဟသၤာတဦးျမ ၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀ စေသာ ဖဆလပ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ခဲ့စဥ္က အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုကို အလ်ဥ္းသင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္တင္ျပလိုပါသည္။

ထုိအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အစိုးရအဖြဲ႕အာဏာမရရွိေသးဘဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးသာ ျဖစ္ေနရာ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္၀န္ၾကီးမ်ား တိုင္းခန္းလွည့္လည္သလို ေလယာဥ္ ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ ၊ မီးရထား ၊ မီးသေဘာၤစသည့္ အေဆာင္အေယာင္မ်ား မရရွိသျဖင့္ ျဖစ္သလို ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ သြားခဲ့ရပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အလြန္ပင္ပန္းစြာ ခရီးသြားရသည္ကို လံဳး၀မည္းညဴဘဲ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာပင္ သြားခဲ့သည္မွာ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။ စစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က သူသည္ တပ္မေတာ္ေသနာပတိႏွင့္ စစ္၀န္ၾကီးအျဖစ္ “ေမာရစ္၂၅” အမ်ိဳးအစား အနက္ေရာင္ ဆလြန္းကားၾကီးကို အလံသံုးခုဆင့္လႊင့္လ်က္ စီးနင္းသြားလာခဲ့ရသည္ကိုလည္း ျပန္လည္သတိမရ ၊ မေတာင့္တဘဲ ပန္းေတာင္းမွ ေတာင္ကုတ္သို႕အသြား ဘတ္စ္ကား အစုတ္တစ္စီးျဖင့္ သြားရျခင္း ၊ ရခိုင္ဖက္တြင္လည္း ႏြားလွည့္တစ္လွည့္ ၊ ေျခက်င္တစ္ခါသြားလာျပီး စည္းရံုးစကားေျပာရျခင္းကို လံုး၀စိတ္ဓါတ္မက်ဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္လင္စြာပင္ သြားလာေဟာေျပာစည္းရံုးခဲ့ပါသည္။

[မွတ္ခ်က္။ အလံသံုးဆင့္ဆိုသည္မွာ ဂ်ပန္စစ္ဘက္ အၾကီးအကဲမ်ား မိမိတို႕၏ ေမာ္ေတာ္ကားတြင္ ရာထူးအလိုက္ အလံမ်ား တပ္ဆင္လႊင့္ထူ သြားေလ့ရွိသကဲ့သို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ကားတါင္လည္း စစ္ဖက္ရာထူးေမဂ်ာဂ်င္နရယ္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္)အလံ ၊ တပ္မေတာ္ ေသနာပတိအလံႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ စစ္၀န္ၾကီး အလံဟူ အလံသံုးခုဆင့္ လႊင့္ထူသြားခဲ့ရျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္ ]

ရခိုင္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္းစစ္ေတြျမိဳ႕ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္၀ိုက္ေနရာအႏံွ႕အျပားသို႕ လွည့္လည္ေဟာေျပာ စည္းရံုးၾကျပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႕မျပန္မီ ေတာင္ကုတ္ သံတြဲ ေတာင္ကုတ္ျမိဳ႕နယ္မ်ားဆီသို႕ ဆက္လက္သြားေရာက္ ေဟာေျပာရန္ ယင္းေဒသ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕၏ အမာခံ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ၾကီး ကြယ္လြန္သူ ပါေမာကၡ ဦးေက်ာ္ရင္က စီစဥ္ထားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ ေတာင္ကုတ္ ၊ သံတြဲေဒသတြင္ ေရလမ္းမွ ခရီးသြားရျခင္းကို သေဘာမက်ေသာ္လည္း အလြန္ရင္းႏွီးျပီး အားကိုးရသူ ဦးေက်ာ္ရင္က ၾကိဳတင္စီစဥ္ထားျခင္းကို မျငင္းဆန္လိုသျဖင့္ လွည့္လည္ေဟာေျပာရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။

သို႕ႏွင့္ပင္ နယ္လွည့္ခရီးထြက္ၾကရမည့္ေန႕ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေဒသခံ ပုဂၢိဳလ္တို႕က ေရလမ္းျဖင့္ သြားရန္အတြက္ တံငါေလွၾကီးမ်ားျပင္ဆင္ေနၾကစဥ္ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္သည္ ရပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္အား သူ႕အနီးသို႕ေခၚ ခပ္တိုးတိုးေမးပါသည္။

ေဟ့ေကာင္ ငါတုိ႕အခုသြားရမယ့္ေရလမ္းက ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သြားရမွာလား”

“ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ေရလမ္းဆိုေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေရတိမ္ျပီး ကမ္းနဲ႕နီးနီးေနရာက သြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခရီးတစ္ေထာက္မွာေတာ့ ပင္လယ္ကိုျဖတ္သြားရပါမယ္။ ေဘးအႏၱရာယ္ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ရာသီဥတုကလည္း သာယာျပီး လိႈင္းေလျငိမ္တဲ့ ရာသီမို႕ အဆင္ေျပမွာပါ”

ကၽြန္ေတာ္က ခရီးစဥ္ကို သိထားသည့္အတိုင္း အမွန္ကိုေျဖလိုက္ပါသည္။

ဟာ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သြားရမယ္ဆို၇င္ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ကြ”

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ ငါက ေရမကူးတတ္ဘူးကြ၊ မေတာ္မဆ ေလွေမွာက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕အားၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါသည္။

ေရမကူးတတ္သူမ်ား အေနျဖင့္ ေရလမ္းခရီးသြားရမွာေၾကာက္ျခင္းသည္ မဆန္းပါ။ အထူးသျဖင့္ ကမ္းႏွင့္ ေ၀းေ၀းပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သြားရမည္ကို စိုးရိမ္ရမည္ဆိုရင္လည္း စိုးရိမ္မိမည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။

သို႕ေသာ္ခရီးက မသြားမျဖစ္။ ဦးေက်ာ္ရင္ႏွင့္ ေဒသခံ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ ေဟာေျပာမည္ဟု ေၾကျုငာထားျပီးေနေပျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားရင္း အၾကံတစ္ခုရမိသျဖင့္

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒီမွာပဲ ခဏေစာင့္ပါ။ ခရီးစဥ္ ေျပာင္းလို႕ရရင္ ေျပာင္းျပီး သြားဖို႕ ကိုေက်ာ္ရင္တို႕နဲ႕ တိုင္ပင္ၾကည့္ပါဦးမယ္” ဟု ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာ္လွန္ေရး ရဲေဘာ္ၾကီး ဦးေက်ာ္ရင္တို႕ လူစုရွိရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ရင္က ဘာမွမေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ စိတ္ကူးရသည့္အၾကံကို ခပ္တိုးတိုးေျပာျပျပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ရင္ကလည္း နားလည္ဟန္ျဖင့္ ျပံဳးေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။

ထုိ႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ျပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမွ စိုးရိမ္စရာ မရွိဘူး။ ကိုေက်ာ္ရင္တို႕ အဖြဲ႕နဲ႕ တုိင္ပင္ျပီးပါျပီ။ သြားမယ့္ ခရီးစဥ္ကို လမ္းေျပာင္းျပီး သြားၾကမယ္။ အတြင္းဘက္ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုကေနတစ္ဆင့္ ျဖတ္သြားမွာမုိ႕ နည္းနည္းေတာ့ ပိုေ၀းလို႕ အခ်ိန္ပုိၾကာမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္လယ္ျပင္ ျဖတ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္ခ်လက္ခ် သြားႏိုင္ၾကပါ့မယ္။ ကဲ ေလွေတြလဲ အသင့္ျဖစ္ေနျပီ။ သြားၾကရေအာင္”

သို႕ေျပာျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အသင့္ျပင္ထားေသာ ေလွၾကီးဆီသို႕ ေခၚသြားလိုက္ပါသည္။ ေလွက တံငါေလွ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒသခံပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးသည့္အခါ ေနပူသက္သာေအာင္ဆိုျပီး “ေပါင္းမိုး” ေလွ၀မ္းအေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကံအစည္ ေခ်ာေမာအဆင္ေျပသြားပါသည္။

ေလွ၏အမိုးေအာက္တြင္ ခင္းထားေသာ သင္ဖ်ဴးဖ်ာမ်ားရွိရာ ကၽြန္ေတာ္က လူငယ္တစ္ဦးအား ေခါင္းအံုးတစ္လံုး ရွာခိုင္းျပီး ဖ်ာေပၚတြင္ ခ်ထားလိုက္ပါသည္။

ေလွေပၚတက္မိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အမိုးေအာက္သို႕ ၀င္ေစျပီးေနာက္

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အခုသြားရမယ့္ေရလမ္းက နည္းနည္းပိုေ၀းလို႕ အေတာ္ၾကာၾကာသြားရမယ္။ ဒီတိုင္း ထိုင္လိုက္သြားရင္လည္း ပ်င္းစရာေကာင္းလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ခရီးလဲပန္း ၊ ညတုန္းကလဲ စကားေျပာေနၾကတာ ညဥ့္နက္သြားလို႕ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ အခုအခ်ိန္ရတုန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ေရးေလာက္အိပ္လုိက္ပါ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ သြားေဟာေျပာရမယ့္ ရြာေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိပ္ေရး၀ျပီး လန္းဆန္းလာပါလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ဇြတ္အတင္းပင္ အိပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပတ္သတ္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံေရး ၊ စစ္ေရး ကိစၥမ်ားတြင္သာ သူကုိယ္တိုင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးေလ့ရွိေသာ္လည္း အျခားအေသးအဖြဲ႕လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ဆိုလွ်င္္ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕စီစဥ္ေပးသလိုသာ လုပ္ေလ့ရွိျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ ခရီးသြားလာရာတြင္ဆိုလွ်င္လည္း ဘယ္အခမ္းအနားအမ်ိဳးက်လွ်င္ ဘယ္လို၀တ္စားရမည္ကိုပင္ သူ မသိသျဖင့္

“ေဟ့ေကာင္ လုပ္စမ္းပါဦးကြ ၊ ငါဘယ္လို၀တ္ရမွာလဲ”ဟု ေမးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ၀တ္ရမည့္ အ၀တ္အစားမ်ား ေရြးထုတ္ေပးလိုက္ရံုႏွင့္ ကိစၥျပီးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကိုသာ ၀တ္ေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ “နက္ကတိုင္” လည္စည္း စည္းရာတြင္ ပံုပန္းမက်ျဖစ္ေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကပင္ ပံဳက်ေအာင္ စည္းေပးရပါသည္။ ဆုိလိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏိုင္ငံေရး ကိစၥကလြဲလွ်င္ လူမႈေရးကိစၥမ်ားတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆရာမလုပ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ေမးျပီး စီစဥ္ေပးသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္တတ္ပါသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေလွေပၚေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က တေရးတေမာအိပ္ရင္း အနားယူပါဟု ေျပာေတာ့လည္း သူသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ လွဲအိပ္ခ်လိုက္ရာ ပင္ပန္းလား မေျပာတတ္ ၊ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာပါသည္။

သည္ေတာ့မွ ေလွကို ပဲ့ကိုင္ထိန္းသူ ၊ ေလွာ္ခတ္သူ လူငယ္မ်ားအား စထြက္ရန္ေျပာျပီး ပင္လယ္ျပင္ကိုျဖတ္ ေလွာ္ခတ္သြားၾကရပါေတာ့သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဘာမွမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလို ေရတိမ္တိမ္ေခ်ာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲက ျဖတ္ေလွာ္သြားသည္ဟုသာ ထင္လွ်က္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာပါသည္။

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသလို ေနရာမွ လူမ်ားဆုိလွ်င္ ကေလးဘ၀ကပင္ ေရထဲဆင္းေဆာ့ကစားရာမွ ေရကူးတတ္ရံုမက က်င္လည္စြာကူးႏိုင္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိုးေခါင္ေရရွား ၊ အင္းအိုင္ျမစ္ေခ်ာင္းမရွိသေလာက္ ရွားပါးေသာ မေကြးတိုင္း နတ္ေမာက္ျမိဳ႕သားဇာတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအဖို႕ ေရမကူးတတ္ျခင္းမွာ မဆန္းပါ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ေရကူးကန္ ၊ ေရကူးအသင္း ( swimming club ) လည္း ရွိသျဖင့္ အသင္း၀င္ျပီး ေရကူးသင္လွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏။ သို႕ရာတြင္ တကၠသိုလ္သမ၈ၢႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကိုသာ စိတ္၀င္စားျပီး အခ်ိန္ျပည့္ လႈပ္ရွားေနသူ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားကိုေအာင္ဆန္းအေနျဖင့္ ေရကူးအသင္း၀င္ျပီး ေရကူးသင္ရန္အတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။

ထို႕ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ပင္လယ္ျပင္ျဖတ္ ေရလမ္းခရီးသြားျခင္းမ်ိဳးကို မသြားခ်င္သည္မွာလည္း သဘာ၀က်သည္ဟု ဆိုရပါမည္။

တပ္မေတာ္ ေသနာပတိ စစ္သူၾကီးတစ္ဦးျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေရမကူးတတ္ဘဲ ေရလမ္းခရီးသြားရမွာ ၀န္မေလးသင့္ဟု ေ၀ဖန္အျပစ္တင္မရပါ။ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္ ကၽြန္ေတာ္သံုးသပ္ရရွိသည့္ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အား ထပ္တလဲလဲေျပာေလ့ရွိေသာ

“လူမွာ အေရးၾကီးဆံုးက ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႕အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးမႈပဲျဖစ္ပါတယ္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါ ေနရာဌာနမေရြး မွန္တာကိုသာ ေျပာ၀ံ့တဲ့သတၱိရွိရမယ္” ဟူေသာ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္ ၊ အထူးသျဖင့္ သူ၏ ၀ါသနာအရ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ (Character and Love Of Truth) ဟု ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ယခုလည္း သူသြန္သင္ဆံုးမသလို ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕လုပ္ျပသြားျခင္းျဖစ္သည္ပါတကားဟူပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေဆာင္းပါးအစတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးေျပာသလို အေသးအဖြဲ ကုိယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးေတြကလည္း ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္၏ ပင္ကုိယ္သဘာ၀စရိုက္ကို ေပၚလြင္ေစသည္ဟူေသာ အဆိုအမိန္႕ကို ေဆာင္းပါးျဖင့္ အေလးအနက္ေထာက္ခံလိုက္ရပါသတည္း။

တကၠသိုလ္ေန၀င္း


Read More...