ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္တစ္ခု

ကၽြန္မ လင္းလက္ၾကယ္စင္ကို ခ်တ္ရြန္းတစ္ခုက ကၽြန္မေလးစားရတဲ့ လူတစ္ဦးအေျပာေတြေၾကာင့္ ဒီစာကို ေရးလိုက္မိတယ္။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မသုတ္ရင္း မ်က္လံုးေတြကို ခဏမွိတ္ထားလိုက္တယ္။ မ်က္၀န္းထဲမွာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အာဏာရွင္ေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္း ျမင္ေယာင္ရင္း ထပ္မံက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို မတားဆီးႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲ တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနမိတယ္။ `ကုိယ့္စာဖတ္ပရိသတ္ကို သတ္မယ့္ စာေရးသူ´လို႕ စြပ္စြဲသံေတြကို ကၽြန္မ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္း မနည္းျပန္ေျဖသိမ့္ေနရတယ္။

ကၽြန္မငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းသင္းခြင့္မရွိဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘယ္အရာကိုမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး။ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္မမိသားစု စားေသာက္ဆုိင္သြားရင္ေတာင္ စားခ်င္တာမွာခြင့္မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကိုမွ ဖုန္းေျပာခြင့္လည္းမရွိပါဘူး။ ဘယ္ေနရာကိုမွလည္း ဘယ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕မွသြားခြင့္မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မညေနခင္းေတြ ကေလးဘ၀က တစ္ျခားသူေတြနဲ႕အတူ ေျပးလႊားကစားခ်င္ေပမယ့္ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိပါဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ အျမဲတမ္းရွိေနမွာ နာခံရမယ့္အမိန္႕တစ္ခု။ ကၽြန္မရွင္သန္လာတာ အမိန္႕ေတြခံယူဖို႕ေလ။ ကၽြန္မ၀န္းက်င္မွာ ျပိဳင္ဆုိင္ၾကတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ အျပည့္ရွိတယ္။ ဟန္ေဆာင္အျပံဳးေတြနဲ႕ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ စီးပြားေရးဆန္ဆန္လူသားေတြပဲရွိတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈကိုသိပ္မက္ေမာျပီး အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ေနၾကတဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ စာနာျခင္း ၊ နားလည္ျခင္း ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအစစ္ဆိုေသာ ရသေတြ ကၽြန္မရွင္သန္ခဲ့ေသာ ၁၈ႏွစ္လံုး တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ လူတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဗီဇဆိုတာ ဘယ္တူပါ့မလည္း။ ထံုးစံအတိုင္း မြန္းက်ပ္ေသာ ဘ၀မွာ ၁၀တန္းအထိ ရွင္သန္ရင္း ကၽြန္မ ၂၀၀၄ခုႏွစ္ရဲ႕ တစ္ရက္မွာ ျခေသၤ့ကၽြန္းကို စေရာက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ၁၀တန္းတုန္းက စာစီစာကံဳးျပိဳင္ပြဲတစ္ခုမွာ ကၽြန္မထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို အေရးေကာင္းလုိ႕ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ကံေကာင္းစြာနဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဦးတင္လိႈင္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ျမိဳ႕မေက်ာင္းမွာ ဘာျပသနာမွ မတက္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မက စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကိုျမတ္ႏိုးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မၾကိဳးစားေရးခ်င္တယ္။ အြန္လိုင္းေတြသံဳးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ အခြင့္အေရးတစ္ခုရခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ၀ါသနာကိုခိုးလုပ္ခြင့္ေလးတစ္ခုေပါ့။ ကၽြန္မက ၀ါသနာပဲရွိေတာ့ စာဖတ္အားေကာင္းေအာင္ စာအုပ္ေတြခိုးဖတ္ရတယ္။ အိမ္ကမသိေအာင္ ခိုးဖတ္ရတဲ့အျပင္ ကၽြန္မက ျပည္ပမွာဆိုေတာ့ ၀ယ္ရအနည္းငယ္ခက္ပါတယ္။ ၀ါသနာတြန္းအားေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မအိမ္က မသိေအာင္ ကၽြန္မစာေတြေရးရင္း ၊ ေဒါက္ေထာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ရေအာင္ေရွာင္ရင္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွာ အေတြးအေခၚ ၊ ဗဟုသုတရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မသိတာေတြကိုလည္း ေမာင္ႏွမေတြကိုေမးျမန္းရင္း ကၽြန္မ အသိုင္း၀ိုင္းမသိေအာင္ေနခဲ့တယ္။ ကံဆိုးတယ္ပဲေျပာရမလား။ ဒုတိယေျမာက္ ဇတ္လမ္း မဆံုလို႕ခြဲအျပီး အၾကင္နာၾကီးမားတဲ့ေကာင္မေလးေရးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလုပ္ရပ္ေတြကို ကၽြန္မအိမ္ကသိသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျပင္းထန္တဲ့ ဆူသံေတြနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ တရားမွ်တမႈကိုေတာင္းဆိုတဲ့အသံတစ္ခုအဆံုးမွာ ပါးျပင္တစ္ဖက္မွာ အရိႈးရာတစ္ခုထင္ဟပ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မနာက်င္စြာ ျပံဳးလိုက္ပါတယ္။ ရင္ထဲကဒဏ္ရာတစ္ခုက ပါးတစ္ခ်က္ကုိရိုက္လိုက္တာထက္ အမ်ားၾကီးပိုနက္နဲတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ အာဏာရွင္မ်ား သိသင့္ပါတယ္။ အဲဒီလို မ်က္ရည္မက်ဘဲ နာက်င္စြာျပံဳးတာကို သူတို႕အလြန္မုန္းပါတယ္။ မငိုခ်င္ပါဘူး။ ဘာလုိ႕ငိုရမွာလည္း လူေတြေရွ႕မွာ ကၽြန္မ မငိုတတ္ဘူး။ လူကြယ္ရာမွာသာ ေသေအာင္ငိုခ်င္ငိုမယ္။ ကၽြန္မလုပ္ေနတဲ့လုပ္ရပ္ေတြကုိ သူတို႕အားလံုးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကန္႕ကြက္ပါတယ္။ ကၽြႏ္မ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြအကုန္လံုးလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မခိုးတီးတဲ့ piano ကုိလည္း သူမ်ားေပးလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ၀ယ္ထားတဲ့ လွပေသာ ပန္းျခင္းေတြကိုလည္း ကဗ်ာဆန္လြန္းတယ္ဆိုျပီး အမိႈက္ပံဳးထဲ ေဂ်ာင္းတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရေအာင္ဆက္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ အခက္ခဲေတြအမ်ားၾကီးၾကားက ကၽြန္မရေအာင္ ဆက္ေရးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ရက္ ကၽြန္မဖုန္းေျပာေနခ်ိန္ တစ္ဖက္လူက စကားတစ္ခြန္းမွားသြားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မစာဆက္ေရးေနတာကို သူတို႕သိသြားျပန္တယ္။ ဘာလုပ္လည္း ရွင္တို႕သိလား. ကၽြန္မကိုအိမ္ထဲ ေသာ့ခတ္ထားလုိက္တယ္.. ဟဟ အေတာ္ရီရတယ္ ရွင္တို႕သိလား… ကၽြန္မကလည္း ေအးေအးေလးပဲေနျပလိုက္တယ္… အဲဒီိလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မ အြန္လိုင္းေပၚက မၾကာခဏ လနဲ႕ခ်ီေပ်ာက္သြားတတ္တာ ကၽြန္မနဲ႕ေန႕စဥ္ စကားေျပာေနက်သူေတြသိပါတယ္..

အတားအဆီးဆိုတာ တစ္သက္လံုးတည္ရွိေနေပမယ့္ မရရေအာင္ ၾကံဖန္လုပ္ေဆာင္တဲ့အက်င့္က ကၽြန္မအရိုးထဲစြဲေနခဲ့တယ္… လက္နဲ႕စာခ်ေရးတယ္.. ခင္တဲ့သူေတြကို စာစီခိုင္းျပီး ပို႕ခိုင္းလိုက္တယ္.. မေကာင္းဘူးလား… လင္းလက္ကို ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေ၀ဖန္တဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကိုုဖတ္ျပီးတိုင္းလည္း ဆင္ျခင္ႏိုင္ခဲ့တယ္.. ေ၀ဖန္ေရးုကို ကၽြန္မခံႏိုင္ပါတယ္.. ေစာ္ကားမႈကိုေတာ့ လက္မခံပါဘူး.. ဒီစာေတြခ်ေရးလြန္းလုိ႕ မိသြားတဲ့အခါတိုင္း အြန္လိုင္းေပၚက မိန္းမတစ္ေယာက္လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္မအသိုင္း၀ိုင္းသိသြားတိုငး ကၽြန္မကိုအိမ္ေပၚကေတာင္ႏွင္ခ်ပါတယ္……… ပါ့စ္ပို႕နဲ႕အိုင္စီပစ္ေပးျပီး ထြက္သြားတဲံ… အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက east coast မွာ ကၽြန္မတစ္ေနကုန္သြားထိုင္ေနတာေပါ့… အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္းကၽြန္မေမေမ ဘယ္ေနနိုင္မွာလညး္.. ျပန္လာေခၚတာပဲ… ကၽြန္မေတာ့ ခပ္မဲ့မဲ့ပါပဲ….. သၾကၤန္အိပ္မက္ဆိုးစာမူ သံလြင္အိပ္မက္မွာပါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဘိုးေတာ္ဘုရား ဘယ္လိုသိသြားလည္းမသိ.. ကၽြန္မနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္တိုက္ပြဲပါပဲ… ကၽြန္မက သူ႕ကိုတရားမွ်တေသာ လြတ္လပ္မႈေတြကိုေတာင္းဆိုပါတယ္..သူက ကၽြန္မကိုသြင္းထားတဲ့ပံဳစံ ဘာလည္း ရွင္တို႕သိလား… no reason .. no reply တဲ့ေလ ဟဟဟဟဟ …… ကၽြန္မက သူေက်နပ္ေအာင္ သူသင္ခိုင္းေသာ ဘာသာရပ္ေတြ သင္ၾကားေပမယ့္ ကၽြန္မဘက္က ေတာင္းဆိုခြင့္ေတြကိုေတာ့ အသိမွတ္မျပဳပါဘူး…. အဲဒီအတြက္ အနာက်င္ဆံုးေသာႏွလံုးသားက ကၽြန္မႏွလံုးသားပါ.. ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္မိသူဆိုရင္ ေထာင္ထဲ၀င္ရပါတယ္…. မေကာင္းတာလုပ္သူဆိုရင္ ငရဲက်ပါတယ္.. ကၽြန္မ နားမလည္တာ ေမြးကတည္းက ဘာမွမလုပ္ရေသးတဲ့ကၽြန္မ ဘာလို႕တစ္သက္တာ ေလွာင္အိမ္ထဲက ေတာင္ပံက်ိဳးခံထားရေသာ ငွက္ျဖစ္ေနပါလည္းဆိုတာကိုပါပဲ…

ဒီလုိနဲ႕ပဲ ကၽြန္မႏွလံုးသားကေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် တိုက္ပြဲေတြနဲ႕ နာက်င္ေနပါတယ္.. အေသးအမႊားကိတ္စေလးေတြကအစ ကၽြန္မစိတ္ညစ္ရပါတယ္.. ဥပမာဆိုပါစို႕.. ကၽြန္မေရခ်ိဳးခန္း၀င္ေနတယ္. ကၽြန္မဘိုးေတာ္က ဖုန္းေခၚပါတယ္.. ကၽြန္မ မၾကားလို႕မကိုင္လိုက္မိဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မအတြက္ အဲဒီေန႕ငရဲပါပဲ. ကၽြန္မကို ေျပာထားပါတယ္. တစ္အိမ္လံုးဖုန္းေတြေနရာအႏွံ႕တပ္ထားတယ္.. ဘယ္ေနရာမဆိုရွိတာ ေသေရးျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ဖုန္းကိုင္ရမတဲ့… ေနာက္တစ္ခု -- ထမင္းစားခ်ိန္ပါ… ကၽြန္မက အသားစားတာနည္းပါတယ္. အဲဒါလည္း အျမဲအမႈတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္.. ကၽြန္မကို အစားေရွာင္လို႕တဲ့ေလ.. ေနာက္တစ္ခု --- ေက်ာင္းကျပန္တာ အိမ္ကို ၁၀မိနစ္ထက္ပိုေနာက္က်၇င္ ကၽြန္မအတြက္ အဲဒီေန႕ အျပတ္အသတ္တိုက္ပြဲပါပဲ.. အဲဒီလို အေသးအမႊားေပါင္းမ်ားစြာကအစ အၾကီးဆံဳးျပသနာေတြထိ ကၽြန္မရဲ႕ေန႕စဥ္ျပသနာပါ…

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကၽြန္မကို ေျပာပါတယ္. Problem child ျဖစ္ေနမယ္ သတိထားတဲ့… ကၽြန္မက ခပ္ေအးေအးေလးပဲ ရီေနလိုက္တယ္.. ကၽြန္မ type က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ဘ၀ကို ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖတ္သန္းခ်င္တယ္… အဲ ကၽြန္မအသိုင္း၀ိုင္းက်ေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးမဟုတ္ၾကဘူး… အင္း ဒီလိုနဲ႕ ကၽြႏ္မအျပင္က ဘ၀ျပသနာေတြကို ကၽြန္မစာေပထဲ ေျဖသိမ့္လိုက္တယ္.. ကၽြန္မနာၾကဥ္းခ်က္ေတြကို ဖုိရမ္ေတြေပၚ ေဖ်ာက္လိုက္တယ္… ကၽြန္မမွာ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္… သူက ကၽြန္မဘ၀အေၾကာင္း အကုနသိတယ.္. သူက ကၽြန္မကုိအျမဲအားေပးႏွစ္သိမ့္သူေပါ့.. သူက ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံဳးသူငယ္ခ်င္းတျဖစ္လဲ ခ်စ္သူေလးေပါ့….. သူနဲ႕ကၽြန္မ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲလက္တြဲရင္း ဘယ္သူမွမသိေအာင္ ပိပိရိရိေနခဲ့ၾကတယ္.. အျမဲတမး္ ကၽြန္မကို ဒုတ္ခမေပးရရင္ မေနႏိုင္တဲ့ ကံတရားက ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲကခ်စ္သူေလးကို တစ္သက္တာ ဆြဲထုတ္သြားျပန္ေရာ…. ကၽြန္မ သူ႕အတြက္ ေရးစပ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာေတြအားလံဳး အဲဒီေန႕က တစ္စစီျဖစ္ကုန္ေရာ.. နာက်င္ေနေသာ ဘ၀ထဲမွာ အခ်စ္နဲ႕ပတ္သတ္ျပီး ကန္႕လန္႕ျဖတ္ဒဏ္ရာၾကီးက လင္းရင္တစ္ခုလံဳးကုိ တိုက္ခိုက္လ်က္ေပါ့.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရေအာင္ေျဖခဲ့တယ္.. ကၽြန္မကိုခ်စ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြရွီေသးတယ္..သူတို႕ love နဲ႕ ကၽြန္မ ဆက္လက္ရွင္သန္သြားမယ္… ကၽြန္မၾကိဳးစားစာေတြဆက္ေရးတယ္……. ဒါေပမယ့္ ဒဏ္ရာရထားတဲ့ငွက္တစ္ေကာင္လိုေပါ့.. အရင္လို သိပ္မျမန္ေတာ့ဘူး……

ကၽြန္မစာေတြေရးရင္း အသိေတြအေတာ္မ်ားမ်ားရခဲ့တယ္.. ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မနဲ႕ခင္တဲ့ အသိတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္…. ဘေလာ့ခ္ေရးဖို႕အၾကံေပးတယ္… ကၽြန္မက အိုင္တီနဲ႕ပတ္သတ္ သိပ္အမ်ားၾကီးမသိပါဘူး.. သိသူေတြထဲက ျပန္လည္သင္ယူေနရသူပါ… ဘေလာ့ခ္ဆိုတာ ကၽြန္မဖတ္ပဲဖတ္ဖူးတာ.. ကုိယ္တုိင္မေရးဖူးဘူး…… အသိေတြကလည္း ကၽြန္မကိုေရးဖို႕ တိုက္တြန္းၾကတယ္… ကၽြန္မလည္း စိတ္၀င္စားတာနဲ႕ေရးျဖစ္တယ္.. ကၽြန္မက အမွန္ကိုအမွန္လိုပဲေရးလုိက္မိတယ္.. ေရႊနိုင္ငံကိုခ်စ္လြန္းလို႕ ကၽြန္မခံစားခ်က္တစ္ခ်ိုဳ႕ အမွန္တရားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဒီအတိုင္းေရးသားျဖစ္တယ္.. ကၽြန္မေရးတဲ့စာေတြအတြက္ ကၽြန္မအျမဲ၀န္ခံေလ့ရွိပါတယ္. ကၽြန္မအသက္အရြယ္ ငယ္ပါေသးတယ္. ကၽြန္မ အရည္အခ်င္းမျပည့္ေသးပါဘူး.. ကၽြန္မ အမ်ားၾကီးၾကိဳးစားရအုန္းမယ.္… ေ၀ဖန္ေရးေတြကိုလက္ခံပါတယ္.. ေစာ္ကားမႈေတြကိုေတာ့ ရံႈ႕ခ်ပါတယ္..

ကၽြန္မထကိ အဆ ၁၀၀ေလာက္ ဗဟုသုတပိုမ်ားျပီး ကၽြန္မေလးစားရတဲ့ လူတစ္ဦးရွိပါတယ္.. ဒီေန႕ညေနမွာေတာ့ အဲဒီလူတစ္ေယာက္ကပဲ ကၽြန္မစိတ္ဓါတ္ကို ေအာက္ျပဳတ္က်ေအာင္ ထပ္မံလုပ္လိုက္ပါတယ္…. ကၽြန္မ ဘေလာ့ခ္မွာတင္ထားတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံအေၾကာင္းေၾကာင့္ေပါ့… လူတိုင္းမွာ လူသားအခြင့္အေရးပိုင္ဆိုင္ၾကပါတယ္.. အမိေျမမွာမပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကိုကၽြန္မက ျပည္ပမွာသံဳးစြဲမိတယ္.. ကၽြန္မစာေတြကို ကၽြန္မေရးတာ ဘယ္သူ႕ကိုမွထိခိုက္နစ္နာလုိစိတ္မထားခဲ့မိပါဘူး…. ကၽြန္မေရးတဲ့စာတစ္ပုဒ္က ဘယ္သူ႕ကိုမွရည္ညြန္းျခင္းမရွိသလို ဘာကိုမွလည္း နာလိုစိတ္မရွိပါဘူး.. ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္တဲ့ လြတ္လပ္ေသာအေတြးအေခၚကို ျဖန္႕က်က္ထားျခင္းပါ.. ဆုိဒ္တစ္ခုခု ဘန္းခံထိရင္ ကၽြန္မကိုသတ္မယ္တဲ့.. ကၽြန္မ ဟားတိုက္သာရီလိုက္ခ်င္တယ္… မေက်နပ္ရင္ ကၽြန္မကိုတိုက္ရိုက္လာေျပာခြင့္ရွိပါတယ္.. အဆိုးဆံုးက ကၽြန္မစာဖတ္သူေတြကို ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲစူးနင့္ေနေအာင္ခံစားသြားရတယ္.. ကၽြန္မ တစ္ခါမွ အဲဒီလိုမရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး.. ကၽြန္မေရးလိုက္တဲ့ဘေလာ့ခ္ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႕ကုိမွလည္း နစ္နာလုိစိတ္မထားခဲ့ပါဘူး.. ကၽြန္မခံစားရတာကိုေတာင္မွ အျပင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တင္ျပခြင့္မရွိရင္ လူဆိုတာ ဘာလည္း နားမလည္ေတာ့ဘူး.. ေနရာတကာ ၾသဇာေတြလႊမး္မိုးထားတဲ့ ေရႊႏိုင္ငံမွာ ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္မွမေပးတာ.. ခက္တာ အိုင္တီျပသနာရွင့္.. အဲဒီလူေျပာသလို ကၽြန္မႏိုင္ငံေရးတစ္ခ်ိဳ႕တင္ျပထားတာကို ဘယ္ေနရာမွာမွ စာမကပ္တတ္ဘူး.. ေျပာထားသားပဲ.. ကၽြန္မစာပဲတတ္တယ္.. အကုန္မသိဘူးလို႕…

`မေလာက္ေလးမေလာက္စားနဲ႕ သူမ်ားေတြကိုတက္ေ၀ဖန္တယ္´တဲ့.. အဲဒီတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားပါ.. ကၽြန္မ ေမးခြန္းတစ္ခုျပန္ေမးပါရေစေနာ္.. အလယ္တန္းေက်ာင္းသူေလးကေရာ သူ႕အျမင္ကို ငယ္ေသးတာနဲ႕ေျပာပိုင္ခြင့္မရွိဘူးလား.. အထက္တန္းေက်ာင္းသူကေရာ သူ႕အေတြးနဲ႕သူ ဘယ္အရာမဆို ေျပာပိုင္ခြင့္မရွိဘူးလား.. ဒီလိုပဲ ကၽြန္မကလညး္ ကၽြန္မစိတ္ထဲက ခံစားခ်က္မ်ားနဲ႕အတူ လူတုိင္းသိေသာ အမွန္တရားထဲက ျမဴမႈန္ေလာက္ကို တင္ျပေရးသားလိုက္ာ အျပစ္က အဲဒီေလာက္ၾကီးသြားေရာလား…. ကၽြန္မအသက္၁၈ဆိုတာနဲ႕ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားပိုင္ခြင့္မရွိဘူးလို႕ ဘယ္ႏိုင္ငံဥပေဒက ျပဌာန္းထားပါသလည္း. အဲဒီမူၾကီးကိုသိခ်င္လြန္းလို႕ပါရွင္…

ကၽြန္မလုပ္လိုက္တဲ့ အရာတစ္ခုက မွားေနတာမွမဟုတ္တာ… သူ႕ေနရာနဲ႕သူကၽြန္မေရးထားတာပဲ… စာထဲကလို ကၽြန္မ ေစာက္ရူးျဖစ္မွာပါ… အဲဒီေခါင္းစဥ္ေလးကို သေဘာက်ပါတယ္.. ေသခ်ာပါတယ္. ရူးေနခဲ့ရင္ေတာင္ ဒါစာအရူးပဲ.. သူမ်ားလို ေပါက္ကရမရူးဘူး.. လူတုိင္းကို ကၽြန္မဘယ္သူလည္း ေျပာရဲတယ္.. ကၽြန္မ ဘယ္ကလည္းသိတယ္.. ခ်ံဳပုတ္ထဲကေန ဘယ္သူမွ လက္သီးမဆုပ္ျပပါဘူး… ကၽြန္မ အရည္အခ်င္းမျပည့္ေသးဘူး.. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚနဲ႕ေရးခြင့္ရွိတယ္.. တကိုယ္ေကာင္းဆန္တာမဟုတ္ဘူး.. ကၽြန္မေရးလိုက္တဲ့စာေလးကို ဖြင့္လိုက္မိတာနဲ႕ ဘာမ်ားျဖစ္သြားမွာမို႕လည္း. ဘန္းခံထိမွာ ကၽြန္မ မေၾကာက္ပါဘူး.. ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးက ဘယ္ဆိုဒ္မွမက်န္ ဘန္းေနတာ ဘာဆန္းလည္း.. ေၾကာက္တတ္ရင္ လင္းလက္ၾကယ္စင္နာမည္နဲ႕ေတာင္ စာမေရးခဲ့ဘူး…

ကၽြန္မ တစ္ညေနလံဳးစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ခဲ့ရလို အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္.. ကၽြန္မ မရည္ရြယ္ပါဘူး.. ကၽြန္မစာဖတ္သူအားလံဳးကို ကၽြန္မ အႏိႈင္းမဲ့ခ်စ္ပါတယ္.. ကၽြန္မဘက္က အျပင္ေလာကမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ဆုိတာမရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မကို္ယ္ပိုင္ထူေထာင္ထားတဲ့ စာေပဘ၀မွာ ဘယ္သူမွ လာတားဆီးတာလညး္ မၾကိဳက္ပါဘူး…… ကၽြန္မကိုေ၀ဖန္လို႕ရပါတယ္… လက္မခံႏိုင္လည္းရပါတယ္.. ဒါေပမယ့္ မလုပ္နဲ႕ မေျပာပါနဲ႕.. ကၽြန္မဘ၀မွာ အဲဒီလို မလုပ္နဲ႕ မသြားနဲ႕ မစားနဲ႕ ဒါေတြပဲၾကားရတာမ်ားလို႕ အဲဒီစကားလံုးေတြဆို ကၽြန္မခါးသက္ေနေအာင္မုန္းတယ္…

ရွင္တို႕ရင္ထဲမွာ ကၽြန္မစာေတြကို လက္မခံႏိုင္ရင္ ပစ္ပစ္ခါခါေျပာလို္က္ပါ.. ရွင္တို႕မ်က္လံဳးထဲမွာ ကၽြန္မက အထင္ေသးစရာ ခပ္ငယ္ငယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ စုတ္ျပတ္ေအာင္ေျပာဆိုလိုက္ပါ…… ရွင္တို႕အေတြးထဲ ကၽြန္မကို တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ထင္ရင္ လင္းလက္ဘက္ကို ခဏငဲ့ၾကည့္ေပးလိုက္ပါ…. ရွင္တို႕အားလံုးမ်က္လံုးထဲ က်ဴပ္က ဘာမွတန္ဖိုးထားစရာ မရွိရင္ ေစာက္ရူးတစ္ေကာင္လို႕ သတ္မွတ္လိုက္ပါ… ဒါေပမယ့္ အမိန္႕ေပးဖုိ႕ မၾကိဳးစားပါနဲ႕…. အျပင္ေလာကက ကၽြန္မက အသိုင္း၀ိုင္းမိဘေတြရဲ႕အမိန္႕ေတြကိုခံရလြန္းလို႕ တျခားေနရာမွာ ေခါင္းညိတ္ေပးဖုိ႕ဆိုတာ အေတာ္ရာခိုင္ႏႈန္းနည္းပါတယ္……….

စာတစ္ပုဒ္ရဖုိ႕ ေျပာခံခဲ့ရေသာ အေျပာေတြ ၊ အခက္ခဲေတြ ၊ အိမ္ေပၚက ခဏခဏဆင္းရေသာရက္ေတြ ၊ က်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္ေတြ ၊ဒါေတြအားလံုး ရွင္တို႕မွာ မရွိေပမယ့္ လင္းလက္ၾကယ္စင္ ႏွလံဳးသားထဲရွိေနတယ္…. အားလံဳးကုိဆန္႕က်င္ ကၽြန္မခ်စ္တာ ဒီစာတစ္ခုတည္း… ေပၚတင္မၾကိဳးစားရဲတဲ့ကၽြန္မဘ၀ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ဒီအသိုင္း၀ိုင္းၾကားက အခက္ခဲေတြ ရွင္တို႕မ်က္လံုးေတြ တစ္ခ်က္ေလာက္ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါ.. ေက်းဇူးျပဳျပီး ေ၀ဖန္ပါ.. လူကို မေစာ္ကားပါနဲ႕….

စာဖတ္သူအားလံုးကိုခ်စ္ခင္လ်က္

ေရႊႏိုင္ငံကုိခ်စ္လ်က္

လင္းလက္ၾကယ္စင္