မမစိုး၀ွက္က အားရပါးရ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုေတာင္ Tag လုပ္လိုက္ေတာ့ ပထမတစ္ခုကို ကၽြန္မ အရင္ဆံုးေရးရပါေတာ့တယ္။ ပထမတစ္ခု Tag ထားတာက ဇာတိေျမ(သို႕မဟုတ္)အိမ္တဲ့ .. ။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္းေျပာရရင္ ဒုတိယတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာကို အရင္ေရးခ်င္တာပါ :P ။ အေၾကြးေတြပံုသြားမွာစုိးလို႕ ပထမတစ္ခုကို အရင္ရွင္းလိုက္ပါျပီ။
ေညာင္ပြင့္ေလးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနတဲ့ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႕ ခေရပြင့္ေတြက်ဲထားသလို သဘာ၀အလွေလးေတြ၀န္းရံထားတဲ့ ဟသၤာေျမ ပဲခူးတိုင္းရဲ႕ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ခုဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတိေျမျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္-ေမာ္လျမိဳင္ကားလမ္းမၾကီးေဘးမွာ တည္ရွိေနတဲ့ ေသးငယ္ေသာ ျမိဳ႕ကေလးဟာ ကၽြန္မမိဘႏွစ္ပါးလံုးရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သလို ကၽြန္မအေမကလည္း ေမြးရပ္ေျမမွာပဲ ျပန္လည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ကၽြန္မတို႕ညီမေတြကေတာ့ တစ္ေက်ာင္းတည္းသာရွိတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးအမ်ားဆံုးရွိေသာ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာ ကၽြန္မတို႕မိသားစုဘ၀ ေဆြမ်ိဳးမ်ားျဖင့္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။
ပဲခူးတိုင္းရဲ႕ နာမည္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဟသၤာကုန္းဘုရားဟာ ကၽြန္မစိတ္ကို အစြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးေနရာတစ္ခုပါ .. ။ ရာဇ၀င္ထဲမွအမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ကၽြန္မႏွလံုးသားကို အစဲြေဆာင္ႏိုင္ဆံုး ၊ အလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုး အမ်ိဳးသမီးက ဥႆပဲခူးမွ မဏိစႏၷာပါပဲ .. ။ ေသးငယ္တဲ့နယ္ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ကၽြန္မမိဘေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္လံုးဟာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕အျမတ္ႏိုးဆံုး အိမ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ။ ေရနံေတြ၀ေအာင္သုတ္ထားတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္၂ထပ္အိမ္ၾကီးဟာ မဲနက္ေမွာင္ေနသလို ျခံတစ္ခုလံုးမွာ စိုက္ထားတဲ့ သီးပင္စားပင္နဲ႕အလွပန္းပင္မ်ားက ကၽြန္မတို႕တစ္ျခံလံုးကို ေအးျမသာယာေစခဲ့ပါတယ္ .. ။ အိမ္ရဲ႕ေဘးမွာ မာလကာပင္မ်ားကို ကၽြန္မအဘြားကစိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ရဲ႕ အေရွ႕ျခမ္းကို အလယ္မွာလူသြားလမ္းေလးျပဳလုပ္ထားျပီး ေဘးဘယ္ႏွစ္ျခမ္းမွာေတာ့ အလွပင္မ်ားႏွင့္သီးပင္စားပင္မ်ားကို အေမကစိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိတယ္။ ရြက္လွ ၊ ႏွင္းဆီ ၊ စံပယ္ ၊ ဂမုန္းပန္း အစရွိတဲ့ ပန္းပင္ေတြႏွင့္ အျခားပန္းပင္ေသးေသးေလးေတြကို ကၽြန္မအေမက ေသခ်ာစိုက္ပ်ိဳးထားျပီး ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္က ပန္းပင္လွလွေလးေတြၾကားမွာ ကစားရာေနရာျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ သီးပင္စားပင္ေတြကို ကၽြန္မအဘြားက ဒိုင္ခံစိုက္ပ်ိဳးျပီး သူစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့အသီးေတြကို သူ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ခူးမိရင္ စိတ္ဆိုးေလ့ရွိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕ညမွာ လူငယ္ေတြက ေနာက္တဲ့သေဘာျဖင့္ ကၽြန္မအဘြား ေသခ်ာစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ဗူးပုပင္ေလးက ဗူးသီးေတြအားလံုးကို တစ္ျခမ္းစီပဲ ခူးသြားတာပါ။ ကၽြန္မတို႕အိမ္က သစ္ပင္ၾကီးေတြႏွင့္အုပ္မိုးေနတာေၾကာင့္ အိမ္ဘက္အျခမ္းကေန ဗူးသီးတစ္ျခမ္းကိုပဲျမင္ရျပီး လမ္းမဘက္မွာေတာ့ ဗူးသီးတစ္ျခမ္းမရွိတာကို အိမ္ထဲကေန မျမင္ရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ကၽြန္မအဘြားက ျခံေရွ႕က သူ႕ဗူးပင္ေတြကို ဆူးခက္ေတြႏွင့္ ၀ါးျခမ္းျပာေတြႏွင့္ ကာထားပါေတာ့တယ္။
ေန႕ခင္းဘက္မွာ ကၽြန္မတို႕တစ္ျခံလံုးမွ အပင္မ်ားက ေအးျမမႈေပးျပီး ညခင္းဘက္မွာေတာ့ ညေမႊးပန္းရနံ႕မ်ားႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို ရရွိေစပါတယ္။ အျပင္ကျပန္လာျပီး ကၽြန္မတို႕ျခံထဲကို ၀င္လိုက္တုိင္း ေအးျမတဲ့အရိပ္ကို နင္းလိုက္ရသလို ခံစားရတာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းႏွင့္နီးေသာ ကၽြန္မတို႕အိမ္ျခံထဲကို သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားက လာနားခိုေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကၽြန္မအေမစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သံပုရာပင္ၾကီးက လူသိမ်ားပါတယ္။ ၾကီးမားရႊန္းလဲ့၀ါ၀င္းေနတဲ့ သံပုရာခိုင္အတြဲလိုက္ၾကီးမ်ားက ျမင္ရသူတိုင္းကို လိုခ်င္ေစလွပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ဥပုသ္လာေစာင့္တဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြကို ကၽြန္မတို႕အိမ္က သံပုရာသီးမ်ား လွဴဒါန္းေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလာသူမ်ားက ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ၀င္ျပီး သံပုရာသီး၀င္ေတာင္းတာ အက်င့္လိုျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ `ေဟာ္လန္သံပုရာ´လို႕ အမည္တြင္တဲ့ သံပုရာၾကီးက ေရေသာက္တအားမ်ားပါတယ္။ ေရေသာက္ဖို႕အတြက္ ေျမၾကီးေတြကို အျမစ္ေနရာမွာ တစ္ေတာင္ေလာက္ျမင့္ေအာင္ ဖို႕ထားရျပီး ထိုေရေသာက္ျမစ္ေနရာကို မနက္ေစာေစာတစ္ေခါက္ ၊ ညေနခင္းတစ္ေခါက္ ကၽြန္မတုိ႕ ေရအျပည့္ျဖည့္ေပးရပါတယ္။ သံပုရာပင္တစ္ပင္ၾကီးကပဲ ျခံရဲ႕အေရွ႕ဘက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ အကိုင္းခက္ၾကီးမ်ားစြာႏွင့္ ေနရာယူထားတာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ၀ါးလံုးအခ်ိဳ႕ႏွင့္ေဒါက္ေထာက္ထားရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ ကၽြန္မအဘြား ၊ ကၽြန္မအေမ ၊ ကၽြန္မအေဒၚေမာင္ႏွမႏွင့္ကၽြန္မတို႕ညီမေတြ စုေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ငယ္စဥ္က ကၽြန္မအေဖက ျမန္မာျပည္မွာ အရာရွိအင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ တာ၀န္လွည့္ထမ္းေဆာင္ေနျပီး ကၽြန္မေက်ာင္းေနအရြယ္မွာပဲ ျပည္ပကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မတို႕ႏွင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူမေနခဲ့ရပါဘူး။ မနက္ေစာေစာမွာ ကၽြန္မတို႕ညီမေတြက ကၽြန္မအေဒၚေမာင္ႏွမ လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ စက္ဘီးေနာက္က ထိုင္လိုက္ျပီး ေက်ာင္းကိုသြားရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေညာင္ပြင့္ေတြ ခေရပြင့္ေတြ ေကာက္ခ်င္တိုင္း ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ရတဲ့ မနက္ခင္းေတြကို ကၽြန္မ အျမဲသတိရေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕အိမ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္းကေတာ့ အေရွ႕ျခမ္းရဲ႕၂ဆေလာက္ ပိုမိုက်ယ္၀န္းပါတယ္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရထားလမ္းၾကီးကို ျမင္ရပါတယ္။ ရထားလာတိုင္း ကၽြန္မတုိ႕ငယ္စဥ္က တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္အေနာက္ဘက္က ထိုးထြက္ျပီး ရထားေပၚကလူေတြကို တာ့တာသြားျပကစားေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ သရက္ပင္မ်ိဳးစံုက ေနရာယူထားပါတယ္။ အမ်ိဳးအစားေတြမ်ားလြန္းလို႕ ကၽြန္မက နာမည္ေတြ အျမဲမမွတ္မိပါဘူး။ ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးသရက္ပင္တစ္မ်ိဳးနာမည္ `မခ်စ္စု´ကိုပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိတယ္။ သေျပပင္ႏွစ္ပင္ႏွင့္ ကဒတ္ပင္တစ္ပင္ကလည္း ကၽြန္မတို႕အၾကိဳက္ဆံုးအပင္ေတြပါပဲ။ ေရေတြၾကီးျပီး သေျပသီးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္မအတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပါပဲ။ ကဒတ္ရြက္ႏုႏုေလးေတြကို အခ်ဥ္ခံစိမ္ျပီး ေသခ်ာလုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မအဘြားေၾကာင့္ ကဒတ္ရြက္ကို ကၽြန္မစားတတ္ခဲ့တယ္။ သရက္ပြင့္ေတြေ၀ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕ညီမေတြက ေပ်ာ္လို႕ သရက္ပြင့္ေတြကို ခူးျပီးကစားတိုင္း အဘြားဆူေလ့ရွိတာေတြကို ကၽြန္မ သတိရေနမိပါတယ္။ သရက္ကင္းႏုႏုေလးေတြကို မနက္ေစာေစာ ျခံထဲမွာ အဘြားႏွင့္အတူလိုက္ေကာက္ရင္း သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလွည္းျပီး စကားစျမည္ေျပာခဲ့တဲ့ မနက္ခင္းေတြက ကၽြန္မအတြက္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အုန္းတံျမက္စည္းကို အဘြားကကိုယ္တိုင္လုပ္ျပီး ကၽြန္မတို႕အားတိုင္း အဘြားႏွင့္အတူ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလွဲရပါတယ္။ အုန္းပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မတုိ႕ကစားတိုင္း အုန္းသီးျပဳတ္က်မွာစိုးလို႕ အျမဲမွာၾကားတတ္တဲ့ ကၽြန္မအေဒၚေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုးကိုလည္း ကၽြန္မ သတိရမိတယ္။ အလုပ္တစ္ဖက္ ၊ အိမ္တစ္ဖက္ႏွင့္ စီမံခန္႕ခြဲမႈေတြၾကား အလုပ္မ်ားေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မအေမကို ကၽြန္မတို႕ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသရတယ္။ စည္းကမ္းၾကီးျပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ေနေလ့ရွိတဲ့ အေမ့ရဲ႕အက်င့္စာရိတၱေၾကာင့္ အေမက ကၽြန္မတို႕နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာ လူသိမ်ားထင္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မတို႕ဇာတိျမိဳ႕ေလးက ႏွစ္စဥ္ ရိုးရာပြဲလမ္းသဘင္ေတြႏွင့္ စည္ကားေလ့ရွိျပီး ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားက အရိုးခံစိတ္ထားရွိၾကတယ္။ ျမိဳ႕ျပင္ကိုထြက္ၾကည့္လိုက္တိုင္း စိမ္းလန္းေနတဲ့လယ္ကြင္းေတြက ေအးျမလန္းဆန္းေသာ ေလကို ေပးျပီး ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ကို ေလ့လာၾကည့္ရႈႏိုင္ပါတယ္။ မြန္လူမ်ိဳး ၊ ထား၀ယ္လူမ်ိဳးႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစု စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ဇာတိျမိဳ႕ေလးရဲ႕ စကားသံအခ်ိဳ႕ကလည္း ရန္ကုန္ေလသံႏွင့္ အနည္းငယ္ကြာျခားပါတယ္။ ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ျမိဳ႕ေလးမွာ သီတင္းကၽြတ္လႏွင့္တန္ေဆာင္မုန္းလမ်ားက အစည္ကားဆံုးပါပဲ။ တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာရွိေသာ ေစတီၾကီးမ်ားတြင္ ဆီမီးတစ္ေထာင္ထြန္းညွိျပီး ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားက ပူေဇာ္ရွိခိုးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာတံုးမ်ားကို အျပားလိုက္လွီးျဖတ္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာအခ်ပ္မ်ားေပၚတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းညွိျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားရွိ ကန္ေရျပင္မ်ားတြင္လည္း ပူေဇာ္ထြန္းညွိေလ့ရွိပါတယ္။
နာမည္ၾကီး ၾကံဳတူဘုရားၾကီးကေတာ့ ျမိဳ႕ျပင္နားမွာ က်ယ္၀န္းစြာတည္ရွိေနျပီး တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ ဘုရားပြဲေတာ္ကို စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ညီမေတြက ဘုရားပြဲေတာ္လုပ္တိုင္း ရွားရွားပါးပါးေရာင္းေသာ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္တစ္ခုကိုပဲ ႏွစ္သက္စြာ၀ယ္စားရင္း ေက်နပ္ေလ့ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဥစာၧေစာင့္ေတြေပါမ်ားတယ္လို႕ ေရွးလူၾကီးေတြ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ၾကံဳတူဘုရားၾကီးမွာ လူေတြမထိုင္ရသတ္မွတ္ထားတဲ့ လႊဲဒန္းေတြကိုလည္း ျပဳလုပ္ထားတယ္။ ထိုဒန္းေလးေတြရဲ႕ၾကိဳးမွာ ပန္းေတြကို စြပ္ထားျပီး လူေတြက အလိုက္တသိ ေရွာင္သြားေလ့ရွိတယ္။ ကေလးဘ၀ငယ္စဥ္က ကၽြန္မက နားမလည္ဘဲ အဲဒီဒန္းမွာ သြားထိုင္ ပန္းကံုးေတြကိုခၽြပ္ယူျပီး ေခါင္းမွာစြပ္ခဲ့မိလို႕ ကၽြန္မေဆြမ်ိဳးေတြႏွင့္ အေဒၚေတြက ထိတ္လန္႕စြာ ရွိခိုးေတာင္းပန္ခဲ့ပံုကို ကၽြန္မ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကားေမာင္းသမားေတြက ကၽြန္မတို႕ျမိဳ႕ေလးကို နတ္ၾကီးတယ္လို႕ ယူဆၾကျပီး သတိထားၾကတာေတြလည္း မ်ားၾကတယ္။ ကၽြန္မအေတြးထဲမွာေတာ့ သတိမရွိသူမ်ား အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ၾကံဳရျခင္းကို နတ္ၾကီးတယ္ဟု လူအခ်ိဳ႕က ထင္ေယာင္ထင္မွားတလြဲေတြးၾကတယ္လို႕ပဲ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။
ရိုးသားျခင္း ၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေစတနာထားျခင္းတုိ႕ျဖင့္ ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းေသာ ျမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္မ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာပဲ အျပီးပိုင္ခြဲခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ကၽြန္မ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ အလည္ပတ္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္မအိမ္မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ကၽြန္မေနခဲ့ရတာမုိ႕ ကၽြန္မရဲ႕ဒုတိယအိမ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္ .. ။ ကၽြန္မရဲ႕ဇာတိေျမနဲ႕ကြာျခားစြာ ဆူညံရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ကြက္မွာ ကၽြန္မေနထိုင္ခဲ့ရင္း တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ျပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ပထမအိမ္ကိုေရာ ၊ ဒုတိယအိမ္ကိုေရာ ကၽြန္မလြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကၽြန္မအတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပါ။ ေရမလာလို႕ ေရ၀ယ္သံုးခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ ၊ စိတ္ညစ္လြန္းလို႕ နယ္ျပန္ေျပးခ်င္ခဲ့တဲ့ မီးမလာခဲ့တဲ့ရက္ေတြ ၊ ခဏခဏ သန္းေခါင္စာရင္းလာစစ္လြန္းလို႕ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ညေတြ ၊ မၾကာခဏ ဘာမွန္းမသိ အလွဴလာခံလြန္းတဲ့ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြ အားလံုးကလည္း မေမ့ႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြပါ .. ။ နယ္ႏွင့္ရန္ကုန္အေျပာင္းအေရႊ႕ၾကားမွာ ရန္ကုန္ကို ပံုစံ(၁၀)ေနထုိင္ခြင့္ေျပာင္းခ်ိန္က လူၾကီးေတြ၏အရစ္ရွည္မႈ ၊ မလိုအပ္ေသာ ဟိန္းေဟာက္မႈမ်ားျဖင့္ အလွဴေငြေတာင္းမႈေတြကို ကၽြန္မတို႕မိသားစု စိတ္ညစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ထိုစိတ္ညစ္မႈမ်ားေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အမိေျမကေန အျပင္ကိုေရာက္လာခဲ့ရပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ၊ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ၊ တရားမွ်တစြာ ေနခ်င္မႈ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္အျဖစ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းစြာ တျခားတစ္ေနရာကို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကင္းမဲ့စြာ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ရွိလာခဲ့ရတယ္ .. ။ ကၽြန္မတုိ႕အားလံုးဟာ လြင့္ေမ်ာေနေသာ တိမ္တိုက္ေတြႏွင့္တူေနပါတယ္ .. ။ ဟိုတစ္စု ၊ ဒီတစ္စု ေရာက္ရွိေနၾကရင္း ျခစားေနတဲ့ အိမ္ၾကီးကို ေကာင္းေအာင္ မျပဳျပင္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္နဲ႕ေ၀းေလေလ ၊ လြင့္ေမ်ာရတဲ့ဘ၀ေန႕စြဲဒိုင္ယာရီေတြက တေျဖးေျဖးပိုမ်ားလာေလပါပဲ .. ။ ရိုးသားေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ဇာတိေျမေလးမွာေရာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အခက္ခဲေပါင္းမ်ားစြာ အားလံုးရင္ဆိုင္ေနရမွာပါ .. ။ ဇာတိေျမကိုမခြဲခ်င္ၾကေပမယ့္ အားလံုးဟာ တိမ္တစ္စလို႕ လြင့္ေမ်ာရင္း ေနရာအႏွံ႕မွာ ေျခဆန္႕ခဲ့ၾကရျပီ။ အမွတ္တရလို႕ မေတြးခဲ့မိတဲ့ ေအးခ်မ္းစြာေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေလးေတြက ဘ၀ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြမွာ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဒိုင္ယာရီအျဖစ္ ေနရာယူတတ္ခဲ့ျပီ .. ။ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ တေဖာက္ေဖာက္ရြာသြန္းေနခ်ိန္ ၊ ရြက္၀ါေတြေၾကြလြင့္ခ်ိန္ ၊ ခ်မ္းေအးတဲ့ မနက္ခင္းေတြ အစရွိတဲ့ ရာသီစက္၀န္းမ်ားျဖင့္ လည္ပတ္ေနေသာ ေမြးရပ္ေျမႏွင့္ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြက ယခုတိုင္ေ၀းကြာေနဆဲ .. ။ မခ်မ္းသာခဲ့ေပမယ့္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳစြာ ဘ၀အဓိပၸါယ္အခ်ိဳ႕ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တဲ့ ရက္ေတြက တေျဖးေျဖးေ၀းကြာခဲ့ျပီး လူသားမဆန္တဲ့ စက္ရုပ္ေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ေနရတိုင္း ဘယ္ဘက္ရင္ေထာင့္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အလြမ္းေတြႏွင့္ ငုိေၾကြးခဲ့ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာႏွင့္ဘ၀ဆိုတာၾကီးကို အံတုရင္ဆိုင္ေနခ်ိန္ အျပံဳးစစ္စစ္ျဖင့္ဟန္မလုပ္ထားတဲ့ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္တမ္းတခဲ့မိပါတယ္ .. ။
ေမြးရပ္ေျမႏွင့္အိမ္အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာေရးဖို႕အတြက္
၁) မမဂ်စ္တူး
၂) မမခြန္ျမလိႈင္
၃) ကိုဗမာျပည္သား
၄) ေမာင္ေလးထူးျမတ္တို႕ကို TAG လုပ္လိုက္ပါတယ္ :)
ဇာတိေျမ(သို႕မဟုတ္)အိမ္
ေညာင္ပြင့္ေလးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနတဲ့ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႕ ခေရပြင့္ေတြက်ဲထားသလို သဘာ၀အလွေလးေတြ၀န္းရံထားတဲ့ ဟသၤာေျမ ပဲခူးတိုင္းရဲ႕ နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ခုဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတိေျမျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္-ေမာ္လျမိဳင္ကားလမ္းမၾကီးေဘးမွာ တည္ရွိေနတဲ့ ေသးငယ္ေသာ ျမိဳ႕ကေလးဟာ ကၽြန္မမိဘႏွစ္ပါးလံုးရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သလို ကၽြန္မအေမကလည္း ေမြးရပ္ေျမမွာပဲ ျပန္လည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ကၽြန္မတို႕ညီမေတြကေတာ့ တစ္ေက်ာင္းတည္းသာရွိတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းၾကီးမွာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးအမ်ားဆံုးရွိေသာ နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာ ကၽြန္မတို႕မိသားစုဘ၀ ေဆြမ်ိဳးမ်ားျဖင့္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။
ပဲခူးတိုင္းရဲ႕ နာမည္ၾကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဟသၤာကုန္းဘုရားဟာ ကၽြန္မစိတ္ကို အစြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးေနရာတစ္ခုပါ .. ။ ရာဇ၀င္ထဲမွအမ်ိဳးသမီးေတြထဲမွာ ကၽြန္မႏွလံုးသားကို အစဲြေဆာင္ႏိုင္ဆံုး ၊ အလႊမ္းမိုးႏိုင္ဆံုး အမ်ိဳးသမီးက ဥႆပဲခူးမွ မဏိစႏၷာပါပဲ .. ။ ေသးငယ္တဲ့နယ္ျမိဳ႕ေလးရဲ႕ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ကၽြန္မမိဘေတြပိုင္ဆိုင္တဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္လံုးဟာ ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕အျမတ္ႏိုးဆံုး အိမ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္ .. ။ ေရနံေတြ၀ေအာင္သုတ္ထားတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္၂ထပ္အိမ္ၾကီးဟာ မဲနက္ေမွာင္ေနသလို ျခံတစ္ခုလံုးမွာ စိုက္ထားတဲ့ သီးပင္စားပင္နဲ႕အလွပန္းပင္မ်ားက ကၽြန္မတို႕တစ္ျခံလံုးကို ေအးျမသာယာေစခဲ့ပါတယ္ .. ။ အိမ္ရဲ႕ေဘးမွာ မာလကာပင္မ်ားကို ကၽြန္မအဘြားကစိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ရဲ႕ အေရွ႕ျခမ္းကို အလယ္မွာလူသြားလမ္းေလးျပဳလုပ္ထားျပီး ေဘးဘယ္ႏွစ္ျခမ္းမွာေတာ့ အလွပင္မ်ားႏွင့္သီးပင္စားပင္မ်ားကို အေမကစိုက္ပ်ိဳးေလ့ရွိတယ္။ ရြက္လွ ၊ ႏွင္းဆီ ၊ စံပယ္ ၊ ဂမုန္းပန္း အစရွိတဲ့ ပန္းပင္ေတြႏွင့္ အျခားပန္းပင္ေသးေသးေလးေတြကို ကၽြန္မအေမက ေသခ်ာစိုက္ပ်ိဳးထားျပီး ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္က ပန္းပင္လွလွေလးေတြၾကားမွာ ကစားရာေနရာျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ သီးပင္စားပင္ေတြကို ကၽြန္မအဘြားက ဒိုင္ခံစိုက္ပ်ိဳးျပီး သူစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့အသီးေတြကို သူ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ခူးမိရင္ စိတ္ဆိုးေလ့ရွိပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕ညမွာ လူငယ္ေတြက ေနာက္တဲ့သေဘာျဖင့္ ကၽြန္မအဘြား ေသခ်ာစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ဗူးပုပင္ေလးက ဗူးသီးေတြအားလံုးကို တစ္ျခမ္းစီပဲ ခူးသြားတာပါ။ ကၽြန္မတို႕အိမ္က သစ္ပင္ၾကီးေတြႏွင့္အုပ္မိုးေနတာေၾကာင့္ အိမ္ဘက္အျခမ္းကေန ဗူးသီးတစ္ျခမ္းကိုပဲျမင္ရျပီး လမ္းမဘက္မွာေတာ့ ဗူးသီးတစ္ျခမ္းမရွိတာကို အိမ္ထဲကေန မျမင္ရပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႕ ကၽြန္မအဘြားက ျခံေရွ႕က သူ႕ဗူးပင္ေတြကို ဆူးခက္ေတြႏွင့္ ၀ါးျခမ္းျပာေတြႏွင့္ ကာထားပါေတာ့တယ္။
ေန႕ခင္းဘက္မွာ ကၽြန္မတို႕တစ္ျခံလံုးမွ အပင္မ်ားက ေအးျမမႈေပးျပီး ညခင္းဘက္မွာေတာ့ ညေမႊးပန္းရနံ႕မ်ားႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို ရရွိေစပါတယ္။ အျပင္ကျပန္လာျပီး ကၽြန္မတို႕ျခံထဲကို ၀င္လိုက္တုိင္း ေအးျမတဲ့အရိပ္ကို နင္းလိုက္ရသလို ခံစားရတာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းႏွင့္နီးေသာ ကၽြန္မတို႕အိမ္ျခံထဲကို သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားက လာနားခိုေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကၽြန္မအေမစိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ သံပုရာပင္ၾကီးက လူသိမ်ားပါတယ္။ ၾကီးမားရႊန္းလဲ့၀ါ၀င္းေနတဲ့ သံပုရာခိုင္အတြဲလိုက္ၾကီးမ်ားက ျမင္ရသူတိုင္းကို လိုခ်င္ေစလွပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ဥပုသ္လာေစာင့္တဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြကို ကၽြန္မတို႕အိမ္က သံပုရာသီးမ်ား လွဴဒါန္းေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလာသူမ်ားက ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ၀င္ျပီး သံပုရာသီး၀င္ေတာင္းတာ အက်င့္လိုျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္။ `ေဟာ္လန္သံပုရာ´လို႕ အမည္တြင္တဲ့ သံပုရာၾကီးက ေရေသာက္တအားမ်ားပါတယ္။ ေရေသာက္ဖို႕အတြက္ ေျမၾကီးေတြကို အျမစ္ေနရာမွာ တစ္ေတာင္ေလာက္ျမင့္ေအာင္ ဖို႕ထားရျပီး ထိုေရေသာက္ျမစ္ေနရာကို မနက္ေစာေစာတစ္ေခါက္ ၊ ညေနခင္းတစ္ေခါက္ ကၽြန္မတုိ႕ ေရအျပည့္ျဖည့္ေပးရပါတယ္။ သံပုရာပင္တစ္ပင္ၾကီးကပဲ ျခံရဲ႕အေရွ႕ဘက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ အကိုင္းခက္ၾကီးမ်ားစြာႏွင့္ ေနရာယူထားတာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ၀ါးလံုးအခ်ိဳ႕ႏွင့္ေဒါက္ေထာက္ထားရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ ကၽြန္မအဘြား ၊ ကၽြန္မအေမ ၊ ကၽြန္မအေဒၚေမာင္ႏွမႏွင့္ကၽြန္မတို႕ညီမေတြ စုေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ငယ္စဥ္က ကၽြန္မအေဖက ျမန္မာျပည္မွာ အရာရွိအင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ တာ၀န္လွည့္ထမ္းေဆာင္ေနျပီး ကၽြန္မေက်ာင္းေနအရြယ္မွာပဲ ျပည္ပကို ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မတို႕ႏွင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူမေနခဲ့ရပါဘူး။ မနက္ေစာေစာမွာ ကၽြန္မတို႕ညီမေတြက ကၽြန္မအေဒၚေမာင္ႏွမ လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ စက္ဘီးေနာက္က ထိုင္လိုက္ျပီး ေက်ာင္းကိုသြားရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ေညာင္ပြင့္ေတြ ခေရပြင့္ေတြ ေကာက္ခ်င္တိုင္း ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ရတဲ့ မနက္ခင္းေတြကို ကၽြန္မ အျမဲသတိရေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕အိမ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္ျခမ္းကေတာ့ အေရွ႕ျခမ္းရဲ႕၂ဆေလာက္ ပိုမိုက်ယ္၀န္းပါတယ္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရထားလမ္းၾကီးကို ျမင္ရပါတယ္။ ရထားလာတိုင္း ကၽြန္မတုိ႕ငယ္စဥ္က တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္အေနာက္ဘက္က ထိုးထြက္ျပီး ရထားေပၚကလူေတြကို တာ့တာသြားျပကစားေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ သရက္ပင္မ်ိဳးစံုက ေနရာယူထားပါတယ္။ အမ်ိဳးအစားေတြမ်ားလြန္းလို႕ ကၽြန္မက နာမည္ေတြ အျမဲမမွတ္မိပါဘူး။ ကၽြန္မအၾကိဳက္ဆံုးသရက္ပင္တစ္မ်ိဳးနာမည္ `မခ်စ္စု´ကိုပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိတယ္။ သေျပပင္ႏွစ္ပင္ႏွင့္ ကဒတ္ပင္တစ္ပင္ကလည္း ကၽြန္မတို႕အၾကိဳက္ဆံုးအပင္ေတြပါပဲ။ ေရေတြၾကီးျပီး သေျပသီးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြေနတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္မအတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပါပဲ။ ကဒတ္ရြက္ႏုႏုေလးေတြကို အခ်ဥ္ခံစိမ္ျပီး ေသခ်ာလုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္မအဘြားေၾကာင့္ ကဒတ္ရြက္ကို ကၽြန္မစားတတ္ခဲ့တယ္။ သရက္ပြင့္ေတြေ၀ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႕ညီမေတြက ေပ်ာ္လို႕ သရက္ပြင့္ေတြကို ခူးျပီးကစားတိုင္း အဘြားဆူေလ့ရွိတာေတြကို ကၽြန္မ သတိရေနမိပါတယ္။ သရက္ကင္းႏုႏုေလးေတြကို မနက္ေစာေစာ ျခံထဲမွာ အဘြားႏွင့္အတူလိုက္ေကာက္ရင္း သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလွည္းျပီး စကားစျမည္ေျပာခဲ့တဲ့ မနက္ခင္းေတြက ကၽြန္မအတြက္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အုန္းတံျမက္စည္းကို အဘြားကကိုယ္တိုင္လုပ္ျပီး ကၽြန္မတို႕အားတိုင္း အဘြားႏွင့္အတူ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြလွဲရပါတယ္။ အုန္းပင္ေအာက္မွာ ကၽြန္မတုိ႕ကစားတိုင္း အုန္းသီးျပဳတ္က်မွာစိုးလို႕ အျမဲမွာၾကားတတ္တဲ့ ကၽြန္မအေဒၚေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုးကိုလည္း ကၽြန္မ သတိရမိတယ္။ အလုပ္တစ္ဖက္ ၊ အိမ္တစ္ဖက္ႏွင့္ စီမံခန္႕ခြဲမႈေတြၾကား အလုပ္မ်ားေနတတ္တဲ့ ကၽြန္မအေမကို ကၽြန္မတို႕ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသရတယ္။ စည္းကမ္းၾကီးျပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ေနေလ့ရွိတဲ့ အေမ့ရဲ႕အက်င့္စာရိတၱေၾကာင့္ အေမက ကၽြန္မတို႕နယ္ျမိဳ႕ေလးမွာ လူသိမ်ားထင္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မတို႕ဇာတိျမိဳ႕ေလးက ႏွစ္စဥ္ ရိုးရာပြဲလမ္းသဘင္ေတြႏွင့္ စည္ကားေလ့ရွိျပီး ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားက အရိုးခံစိတ္ထားရွိၾကတယ္။ ျမိဳ႕ျပင္ကိုထြက္ၾကည့္လိုက္တိုင္း စိမ္းလန္းေနတဲ့လယ္ကြင္းေတြက ေအးျမလန္းဆန္းေသာ ေလကို ေပးျပီး ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ဘ၀ကို ေလ့လာၾကည့္ရႈႏိုင္ပါတယ္။ မြန္လူမ်ိဳး ၊ ထား၀ယ္လူမ်ိဳးႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစု စုေပါင္းေနထိုင္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ဇာတိျမိဳ႕ေလးရဲ႕ စကားသံအခ်ိဳ႕ကလည္း ရန္ကုန္ေလသံႏွင့္ အနည္းငယ္ကြာျခားပါတယ္။ ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ျမိဳ႕ေလးမွာ သီတင္းကၽြတ္လႏွင့္တန္ေဆာင္မုန္းလမ်ားက အစည္ကားဆံုးပါပဲ။ တစ္ျမိဳ႕လံုးမွာရွိေသာ ေစတီၾကီးမ်ားတြင္ ဆီမီးတစ္ေထာင္ထြန္းညွိျပီး ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားက ပူေဇာ္ရွိခိုးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာတံုးမ်ားကို အျပားလိုက္လွီးျဖတ္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာအခ်ပ္မ်ားေပၚတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းညွိျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားရွိ ကန္ေရျပင္မ်ားတြင္လည္း ပူေဇာ္ထြန္းညွိေလ့ရွိပါတယ္။
နာမည္ၾကီး ၾကံဳတူဘုရားၾကီးကေတာ့ ျမိဳ႕ျပင္နားမွာ က်ယ္၀န္းစြာတည္ရွိေနျပီး တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ ဘုရားပြဲေတာ္ကို စည္ကားသိုက္ျမိဳက္စြာ က်င္းပၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ညီမေတြက ဘုရားပြဲေတာ္လုပ္တိုင္း ရွားရွားပါးပါးေရာင္းေသာ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္တစ္ခုကိုပဲ ႏွစ္သက္စြာ၀ယ္စားရင္း ေက်နပ္ေလ့ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဥစာၧေစာင့္ေတြေပါမ်ားတယ္လို႕ ေရွးလူၾကီးေတြ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ၾကံဳတူဘုရားၾကီးမွာ လူေတြမထိုင္ရသတ္မွတ္ထားတဲ့ လႊဲဒန္းေတြကိုလည္း ျပဳလုပ္ထားတယ္။ ထိုဒန္းေလးေတြရဲ႕ၾကိဳးမွာ ပန္းေတြကို စြပ္ထားျပီး လူေတြက အလိုက္တသိ ေရွာင္သြားေလ့ရွိတယ္။ ကေလးဘ၀ငယ္စဥ္က ကၽြန္မက နားမလည္ဘဲ အဲဒီဒန္းမွာ သြားထိုင္ ပန္းကံုးေတြကိုခၽြပ္ယူျပီး ေခါင္းမွာစြပ္ခဲ့မိလို႕ ကၽြန္မေဆြမ်ိဳးေတြႏွင့္ အေဒၚေတြက ထိတ္လန္႕စြာ ရွိခိုးေတာင္းပန္ခဲ့ပံုကို ကၽြန္မ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကားေမာင္းသမားေတြက ကၽြန္မတို႕ျမိဳ႕ေလးကို နတ္ၾကီးတယ္လို႕ ယူဆၾကျပီး သတိထားၾကတာေတြလည္း မ်ားၾကတယ္။ ကၽြန္မအေတြးထဲမွာေတာ့ သတိမရွိသူမ်ား အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ၾကံဳရျခင္းကို နတ္ၾကီးတယ္ဟု လူအခ်ိဳ႕က ထင္ေယာင္ထင္မွားတလြဲေတြးၾကတယ္လို႕ပဲ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။
ရိုးသားျခင္း ၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေစတနာထားျခင္းတုိ႕ျဖင့္ ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းေသာ ျမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္မ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာပဲ အျပီးပိုင္ခြဲခဲ့ရပါတယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ကၽြန္မ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ေပမယ့္ တစ္ႏွစ္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ အလည္ပတ္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္က ကၽြန္မအိမ္မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္ ကၽြန္မေနခဲ့ရတာမုိ႕ ကၽြန္မရဲ႕ဒုတိယအိမ္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္ .. ။ ကၽြန္မရဲ႕ဇာတိေျမနဲ႕ကြာျခားစြာ ဆူညံရႈပ္ေထြးေနတဲ့ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ကြက္မွာ ကၽြန္မေနထိုင္ခဲ့ရင္း တကၠသိုလ္၀င္တန္းကို ျပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ပထမအိမ္ကိုေရာ ၊ ဒုတိယအိမ္ကိုေရာ ကၽြန္မလြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကၽြန္မအတြက္ မေမ့ႏိုင္စရာေတြပါ။ ေရမလာလို႕ ေရ၀ယ္သံုးခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ ၊ စိတ္ညစ္လြန္းလို႕ နယ္ျပန္ေျပးခ်င္ခဲ့တဲ့ မီးမလာခဲ့တဲ့ရက္ေတြ ၊ ခဏခဏ သန္းေခါင္စာရင္းလာစစ္လြန္းလို႕ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တဲ့ညေတြ ၊ မၾကာခဏ ဘာမွန္းမသိ အလွဴလာခံလြန္းတဲ့ ရပ္ကြက္လူၾကီးေတြ အားလံုးကလည္း မေမ့ႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြပါ .. ။ နယ္ႏွင့္ရန္ကုန္အေျပာင္းအေရႊ႕ၾကားမွာ ရန္ကုန္ကို ပံုစံ(၁၀)ေနထုိင္ခြင့္ေျပာင္းခ်ိန္က လူၾကီးေတြ၏အရစ္ရွည္မႈ ၊ မလိုအပ္ေသာ ဟိန္းေဟာက္မႈမ်ားျဖင့္ အလွဴေငြေတာင္းမႈေတြကို ကၽြန္မတို႕မိသားစု စိတ္ညစ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ထိုစိတ္ညစ္မႈမ်ားေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အမိေျမကေန အျပင္ကိုေရာက္လာခဲ့ရပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ၊ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ၊ တရားမွ်တစြာ ေနခ်င္မႈ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္အျဖစ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းစြာ တျခားတစ္ေနရာကို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကင္းမဲ့စြာ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ရွိလာခဲ့ရတယ္ .. ။ ကၽြန္မတုိ႕အားလံုးဟာ လြင့္ေမ်ာေနေသာ တိမ္တိုက္ေတြႏွင့္တူေနပါတယ္ .. ။ ဟိုတစ္စု ၊ ဒီတစ္စု ေရာက္ရွိေနၾကရင္း ျခစားေနတဲ့ အိမ္ၾကီးကို ေကာင္းေအာင္ မျပဳျပင္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္နဲ႕ေ၀းေလေလ ၊ လြင့္ေမ်ာရတဲ့ဘ၀ေန႕စြဲဒိုင္ယာရီေတြက တေျဖးေျဖးပိုမ်ားလာေလပါပဲ .. ။ ရိုးသားေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ဇာတိေျမေလးမွာေရာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အခက္ခဲေပါင္းမ်ားစြာ အားလံုးရင္ဆိုင္ေနရမွာပါ .. ။ ဇာတိေျမကိုမခြဲခ်င္ၾကေပမယ့္ အားလံုးဟာ တိမ္တစ္စလို႕ လြင့္ေမ်ာရင္း ေနရာအႏွံ႕မွာ ေျခဆန္႕ခဲ့ၾကရျပီ။ အမွတ္တရလို႕ မေတြးခဲ့မိတဲ့ ေအးခ်မ္းစြာေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေလးေတြက ဘ၀ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြမွာ လြမ္းဆြတ္ျခင္းဒိုင္ယာရီအျဖစ္ ေနရာယူတတ္ခဲ့ျပီ .. ။ မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ တေဖာက္ေဖာက္ရြာသြန္းေနခ်ိန္ ၊ ရြက္၀ါေတြေၾကြလြင့္ခ်ိန္ ၊ ခ်မ္းေအးတဲ့ မနက္ခင္းေတြ အစရွိတဲ့ ရာသီစက္၀န္းမ်ားျဖင့္ လည္ပတ္ေနေသာ ေမြးရပ္ေျမႏွင့္ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြက ယခုတိုင္ေ၀းကြာေနဆဲ .. ။ မခ်မ္းသာခဲ့ေပမယ့္ ေႏြးေထြးလံုျခံဳစြာ ဘ၀အဓိပၸါယ္အခ်ိဳ႕ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တဲ့ ရက္ေတြက တေျဖးေျဖးေ၀းကြာခဲ့ျပီး လူသားမဆန္တဲ့ စက္ရုပ္ေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ေနရတိုင္း ဘယ္ဘက္ရင္ေထာင့္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အလြမ္းေတြႏွင့္ ငုိေၾကြးခဲ့ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာႏွင့္ဘ၀ဆိုတာၾကီးကို အံတုရင္ဆိုင္ေနခ်ိန္ အျပံဳးစစ္စစ္ျဖင့္ဟန္မလုပ္ထားတဲ့ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြပံုရိပ္ကို ျမင္ေယာင္တမ္းတခဲ့မိပါတယ္ .. ။
ေမြးရပ္ေျမႏွင့္အိမ္အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာေရးဖို႕အတြက္
၁) မမဂ်စ္တူး
၂) မမခြန္ျမလိႈင္
၃) ကိုဗမာျပည္သား
၄) ေမာင္ေလးထူးျမတ္တို႕ကို TAG လုပ္လိုက္ပါတယ္ :)
9 comments:
Loving this post..,
Thanks for sharing your feeling. Keep going Pal!!
Weldone!!
SMNTL
ဖတ္ရတာ ရင္ထဲနင့္သြားတာပါပဲ လင္းေရ။ ေနာက္ဆံုးစာပိုဒ္ေလးကိုအၾကိဳက္ဆံုးပဲ။
ပဲခူးသူေလ
ပခူးေရြေမာေဓာ ဘုရား တစ္ေခါက္ပဲေရာက္ဖူးတယ္
ဒါေတာင္ လမ္းၾကံဳလို႔၀င္လုိက္တာ ..
နီးရက္ နဲ႔ေ၀း ဆိုတာမိ်ဳးေပါ့
း)
အဆင္ေျပပါေစ
ညီမေလး လင္းလက္
လင္းလက္ေရ...ပဲခူးကအိမ္ေလးက တကယ့္လြမ္းစရာေလးေနာ္။ တကယ္ေရာက္သြားသလို ခံစားရေအာင္ေရးနိုင္တယ္။
Sis Lin lett!!! I really miss my hometown when i read about your hometown!! I do wanna go back!!
ညီမေလးေ၇...
ေန႔သစ္ေတြမွာ အၿမဲလွပႏုိင္ပါေစ.... အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာ... ဒါေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေနရင္ေတာ့ ပုိၿပီးျပည့္စုံမွာပါ...
တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ တေန႔ေတာ့ ... လွပျခင္းေတြ ပြင့္ဖူးမယ့္ ဇာတိေျမမွာျပန္ဆုံၾကပါစုိ႔...
This is the 3rd blog today i had reading about home and it's really nice n I miss my mother home (Burma). And hope , one day we will be together again somewhere in Burma.
It's also remind me the sound name ( mother house ) which famous during 1969~70 in Burma.
I would say " no place like mother home ".
အေမ့ အိမ္
အ ကို ေတြ..အ မ ေတြ ရဲဲဲ့ အလယ္ အေမ က က်မ ကို ပို ကာ အေထြး ဆံုး မုိ ့ ခ်စ္ တယ္ ခ်စ္ တယ္...
အဆိုး အနဲြ ့ေတြ နဲ ့မိဘ ရဲဲဲ့ အ႐ိပ္ မွာ ကြယ္ ပူပင္ ေသာက ေတြ လဲမရွိ ခဲ့ ပါ တယ္..
လူ ့ေလာက အလယ္ ေလွ်ာက္ရတဲ့ အခါ ခ်စ္ရတဲ့ သူ ေတြ ့ရ ၿပန္ ေတာ့ အေမ့ အိမ္ ကို လဲ ေမ့ ထား ခဲ့ ပါ တယ္..
႐ုန္း ကန္ ရင္း ဘဝ မွာ ေလ ကြယ္ က်င ္လယ္ ခံ စား ရ ၿပန္ မ်ား လာ ေတာ့္ အေမ့ အိမ္ ကို ဘဲ သမီး ေအာင့္ ေမ့ လွ ပါ တယ္..
ဒီ သီ ခ်င္း ေလးဟာ ဟိုး.........လြုန္ခဲ့ေသာ နွွစ္ ၃၀ ေလာက္က ၿမန္မာ့အသံကေန လာေန ႀက သီ ခ်င္း ေလး ပါ..
အေၾကာင္းအမဴိးမဴိး နဲ့ အေမ့ အိမ္ ( ၿမန္မာၿပၫ္ ) ကို ခြဲခါ ေန ရ သူ ၫီ အကို ေမာင္နွမ မ်ားအား မ်ွေဝ ခံစား နုိင္ ႐န္ အတြက္ ၿဖစ္ပါတယ္.
My dear Younger Sister, Lin Let Kyal Sin;
Your post was hit my heart.
You are younger than me, but your experience is more than other elder.A lot of elder or younger people are forgot their lives and their homeland.Because of they are ?????/ Just I want to say you thank you for reading your article.
Post a Comment
အၾကံျပဳ comment ၀င္ေရးေပးတဲ့အတြက္ လိႈက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္ရွင္ ။ မဖြယ္မရာ စကားမ်ား ၊ ဆဲဆိုျခင္းမ်ား ၊ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္စကားမ်ား ၊ တစ္စံုတစ္ဦး၏ ကုိယ္က်င့္တရားသိကၡာကို ထိခိုက္ေစေသာ စကားမ်ား ျဖစ္ပါက ထို comment မ်ားကို လက္ခံမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေလးစားစြာ အသိေပးအပ္ပါတယ္ရွင္ ။ အလည္လာေရာက္ အၾကံျပဳေရးသားျခင္းမ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ စာမ်ား ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရဖုိ႕အတြက္ Space မ်ား ထည့္ရိုက္ေပးၾကပါရွင္။