ကားပ်က္၍ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

ကားပ်က္၍ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

တစ္ခါက အထက္အညာေဒသ ျမိဳ႕ရွစ္ျမိဳ႕မွ စာဆိုေတာ္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ စာေပေဟာေျပာပြဲ၌ ဖိတ္ၾကားသျခင့္ သြားေရာက္ေဟာေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က စာဆိုလရာသီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားေန႕ အၾကိဳကာလလည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျမိဳ႕ခံစာေပသမားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အား လူငယ္မ်ားဗဟုသုတအတြက္ “လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း”ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံၾကရာ ကၽြန္ေတာ္လည္းမျငင္းသာဘဲ သူတို႕ေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း “လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဟာေျပာခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းမႈ ကာလအတြင္း လႈပ္ရွားစြမ္းေဆာင္မႈမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေဟာေျပာသြားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႏိုင္ငံေရးအရွိန္အ၀ါကို ခုတံုးလုပ္၍ အခြင့္အေရး မယူတတ္ပံုကို သာဓကမ်ားျဖင့္ ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္က “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အစိုးရအဖြဲ႕ (၀န္ၾကီးအဖြဲ႕) ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရံုမက ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီး ၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး တာ၀န္ေတြကိုပါ ထမ္းေဆာင္ေနေပမယ့္ သူ႕ဆီမွာ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးတည္းပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ကားတစ္စီး ပ်က္တဲ့အခါဆိုရင္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္”ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။

ယင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေဟာေျပာပြဲအျပီးတြင္ လူငယ္စာေပသမားအခ်ိဳ႕က “ဆရာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာရွိတဲ့ တစ္စီးတည္းေသာ ေမာ္ေတာ္ကားပ်က္လွ်င္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားတယ္ဆုိတာ အဓိပၸါယ္ေလးနက္ေအာင္ ဥပမာအျဖစ္ ေျပာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ကားပ်က္လို႕ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ အမွန္မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား ဆရာ”ဟု ေမးပါသည္။

ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပျပီး “ဥပမာအျဖစ္ တင္စားေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ရပ္ကို ေျပာတာပါ”ဟု အစခ်ီကာ ေဟာေျပာပြဲစင္ျမင့္ေပၚတုန္းက မေျပာခဲ့ေသာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မ်ားကို လူငယ္စာေပ၀ါသနာရွင္မ်ားအား ေျပာျပခဲ့ရာ သူတို႕အားလံုး မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသေနၾကပါေတာ့သည္။

အထက္ပါျဖစ္ရပ္မွာ ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာျမင့္ျပီျဖစ္၍ ယေန႕မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ား ဗဟုသုတရေစရန္ ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ျပန္လည္ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါသည္။

အတိတ္ကိုဇတ္ေၾကာင္းျပန္ရေသာ္ ၁၉၄၆ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ ၊ ၾကာသာပေတးေန႕မွ ျပန္လည္စတင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေန႕သည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွ အေရးပါေသာ မွတ္တိုင္တစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမူကား လန္ဒန္ျမိဳ႕ရွိ ျဗိတိသွ်အစိုးရ၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ရန္ကုန္မွ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ခဲ့ေသာေန႕ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ၂၆-၉-၄၆ ေန႕သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာရရွိကာ ၀န္ၾကီးမ်ားအဖြဲ႕ (ကတ္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာသည့္ေန႕ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ထုိေန႕နံနက္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အလံုလမ္းရွိ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္ (ယေန႕ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္တည္ရာ) သုိ႕သြား၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အစိုးရအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တာ၀န္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးရယူျပီးေနာက္ ဗဟုန္းတာ၀ါလိန္းလမ္းရွိ သူ၏ေနအိမ္ (ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုက္)သို႕ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္အားေခၚ၍ အေရးၾကီးစကားေျပာခဲ့ပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ဒီေန႕စျပီး ငါဟာအစိုးရအဖြဲ႕ (ကတ္ဘိနက္) ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာျပီး မင္းကလည္း ငါ့ရဲ႕ပီေအအျဖစ္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း တရား၀င္ျပန္တမ္းထြက္လာလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ငါတို႕မွာ အေဆာင္အေယာင္ အခြင့္အေရးေတြ ရလာလိမ့္မယ္။ အာဏာရလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ငါတို႕ကို ခ်ဥး္ကပ္အကူညီေတာင္းတာေတြ လာလိမ့္မယ္။ ငါ့ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ ၊ ငါ့မိန္းမဘက္က အမ်ိဳးေတြ ၊ ျပီးေတာ့ မင္းနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြအားလံုး ဘယ္သူ႕ကုိမွ မတရားအခြင့္အေရးမေပးရဘူး။ သူတုိ႕ အကူညီေတာင္းတာကို လုပ္မေပးရဘူး။ မင္းတုိ႕ငါတုိ႕ကလည္း ဘယ္သူ႕ဆီကမွ ဘာအကူညီမွ မယူရဘူး။ အခြင့္အေရး မယူရဘူး”

ဤသို႕လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တိက်ျပတ္သားစြာ ေျပာခဲ့ရာ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ၏ သေဘာထားဆႏၵႏွင့္ လမ္းညႊန္ခ်က္ေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရေပမည္။

“ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အကူညီမယူရဘူး။ အခြင့္အေရး မယူရဘူး”ဟူေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကား၏ အဆံုးသတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္သည္ ယေန႕ထိ မေမ့ႏိုင္ပါ။ မေမ့ႏိုင္ေအာင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူအမိန္႕ေပးညႊန္ၾကားသလို သူကုိယ္တိုင္လည္း လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။

ယင္းသို႕ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပံုက ဤသို႕ပါတည္း။ ထိုအခ်ိန္က “ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ”ဟု ေခၚေသာ အစိုးရအဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေဆာင္၀န္ၾကီးအျဖစ္ စီးခဲ့ေသာ ေမာ္ေတာ္ယဥ္မွာ အဂၤလန္ျပည္လုပ္ ”၀ူစလီ”အမ်ိဳးအစား အနက္ေရာင္ စလြန္းကားအမွတ္ အာေအ^၂၈၇၄ ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အိမ္တြင္ ထိုကားတစ္စီးမွလြဲ၍ အျခားေမာ္ေတာ္ကားမရွိခဲ့ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ အစိုးရအဖြဲ႕တာ၀န္အျပင္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း (ဖဆပလအဖြဲ႕ခ်ဳပ္)၏ ဥကၠဌအျဖစ္လည္း အလြန္အလုပ္မ်ားေလရာ သူလႈပ္ရွားသြားလာရာ၌ အထက္ေဖာ္ျပပါ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ပင္ သြားလာရေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ားအေနျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကားစီးခြင့္ သိပ္မရၾကရွာပါေခ်။ ရံဖန္ရံခါ ရံုးပိတ္ရက္တနဂၤေႏြေန႕ညေနဘက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဇနီးႏွင့္ကေလးမ်ားပါေခၚျပီး ကန္ေတာ္ၾကီးတစ္ပတ္ ကားေလွ်ာက္စီးသည့္အခါေလာက္တြင္သာ စီးခြင့္ရၾကပါသည္။

“ဗိုလ္ၾကီး ၊ ကားဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး။ စက္ႏိႈးလို႕မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားျပင္ၾကည့္တာပဲ။ ဘယ္္လိုမွ ႏိႈးလို႕မရျဖစ္ေနတယ္”

“ေဟဟုတ္လား။ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾကည့္ျပီးျပီလား”

ကၽြန္ေတာ္က ဤသို႕ျပန္ေမးလိုက္ျခင္းမွာ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္သည္ ကားေမာင္းတတ္ရံုမက စက္ျပင္ပညာပါ အသင့္အတင့္ တတ္ထားသူျဖစ္၍ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္အစြမ္းကုန္ ၾကိဳးစားၾကည့္ျပီးပါျပီ၊ လံုး၀စက္ႏိႈးလို႕မရပါဘူး။

ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္က ျပန္ေျပာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္လိုက္ရာ နံနက္၉နာရီခြဲေက်ာ္ေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးသြားပါသည္။ ထိုေန႕နံနက္ ၁၀နာရီတြင္ အတြင္း၀န္ရံုး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၀န္ၾကီးအဖြဲ႕အေရးေပၚ အစည္းအေ၀းေခၚထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရံုးသို႕ ၁၀နာရီအေရာက္သြားရန္ အေရးၾကီးေသာေၾကာင့္ စိုးရိမ္မိသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အက်ိဳးအေၾကာင္း သတင္းပုိ႕မွ ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္ဟု ဆံဳးျဖတ္လ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ အိမ္ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္သြားလိုက္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည ္ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္လွ်င္ သူ႕အား ရံုးသြားရန္ လာေခၚျပီဟု ယူဆဟန္ျဖင့္ “ဘာလဲေဟ့ ၊ ငါတုိ႕သြားၾကေတာ့မလား”ဟု ေမးရင္း ထိုင္ရာမွထလိုက္ပါသည္။

ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမာ္ေတာ္ကားအေျခအေနကို ေျပာျပလိုက္ရပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရံုးသြားလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒီေန႕ ေမာ္ေတာ္ကား ပ်က္ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကိဳးစားျပီး ႏိႈးၾကည့္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ စက္ႏိႈးလို႕မရႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားေတြ ျပဳျပင္ဖို႕ တာ၀န္ယူတဲ့ ကုန္းလမ္းပုိ႕ေဆာင္ေရးဌာန ၀ပ္ေရွာ့ကုိပို႕ျပီး ျပင္မွျဖစ္မယ္”

“ဟုတ္လား ကားက လံုး၀ေမာင္းလို႕မရဘူးလားကြ”

“ဟုတ္ကဲ့ ၊ လံုး၀စက္ႏိႈးလို႕မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ရံုးမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခၚထားတဲ့ အစည္းအေ၀းက ၁၀နာရီ စဖို႕ရွိတယ္။ အခု၉နာရီခြဲေက်ာ္ေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးကုိ အခ်ိန္မီသြားႏိုင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းလိုက္မယ္”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္သည္ အိမ္ေပၚထပ္တက္သည့္ ေလွကားရင္းရွိ တယ္လီဖုန္းဆီကို ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ မင္းကတယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေမာ္ေတာ္ကားေတာင္းမလို႕ဟုတ္လား”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေလသံက တင္းမာေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာသို႕ ျပန္လွည့္လာခဲ့ပါသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးကို ျမန္ျမန္သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္လား”

ကၽြန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းျပန္ေျဖလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ပို၍ေလသံျပင္းစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အား အျပစ္တင္ပါေလေတာ့သည္။

“မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ညံ့ေသးတာပဲ။ တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေမာ္ေတာ္ကားေတာင္းဖို႕ တစ္ခုတည္းပဲ မင္းေတြးတာကိုး။ မင္းတို႕ငါတို႕အေနနဲ႕ အခုေနအခါ ေမာ္ေတာ္ကားလွမ္းေတာင္းလိုက္ရင္ တစ္စီးမဟုတ္ဘူး။ ဆယ္စီးလည္းရႏိုင္တယ္။ အဲဒါဆက္စပ္ျပီး စဥ္းစားၾကည့္မွေပါ့။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြဟာ ငါတို႕ကို ေမာ္ေတာ္ကားေပးကူညီတာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး သူတုိ႕က ငါတို႕ဆီက မတရားအခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာမွာကိုေတာ့ မင္းမေတြးမိဘူးမဟုတ္လား။ မင္းကိုငါအေစာၾကီးကတည္းက ၾကိဳေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ မင္းတို႕ငါတို႕အေနနဲ႕ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အကူညီမယူရဘူး။ အခုမင္းက ေမာ္ေတာ္ကားလွမ္းေတာင္းတာဟာလည္း အခြင့္အေရးယူတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းေစာေစာက စိတ္ကူးသလို တယ္လီဖုန္းဆက္ျပီး ေမာ္ေတာ္ကားမေတာင္းရဘူး”

“ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာလုပ္ရမလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

“ဘာမွမလုပ္ေနနဲ႕။ ငါတို႕ကားပ်က္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ မင္းနဲ႕ငါ ရံုးကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့မွ သယ္ယူပုိ႕ေဆာင္ေရးဌာနကို ဖုန္းဆက္ျပီး ငါတို႕ကားကုိ္ စက္ျပင္သမားေတြလာဆြဲယူသြားျပီး ျပင္ေပးဖုိ႕ေျပာေပါ့ ။ ကဲ ေျပာေနၾကာတယ္ကြာ သြားၾကစို႕”

ေျပာေျပာဆိုဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စိတ္ျမန္သူပီပီ သူကုိင္ေနက် မိုးကာအက်ီကို လက္ေမာင္းတြင္ ေခါက္တင္လ်က္ အိမ္ေရွ႕ေလွကားမွဆင္းေလွ်ာက္သြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မည္သို႕မွ မတတ္ႏိုင္ဘဲ သူ၏ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးလိုက္သြားရပါသည္။

သူအစိုးရအဖြဲ႕အာဏာရယူသည့္ေန႕က ေျပာခဲ့ေသာ “ဘယ္သူ႕ဆီကမွ အကူအညီမယူရဘူး။ အခြင့္အေရးမယူရဘူး” ဟူေသာ စကားအတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အယူသည္းစြာ ကုိယ္တိုင္လိုက္နာက်င့္သံုး ေနပါသည္ပါတကားဟုသာ စိတ္ထဲမွ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိပါသည္။

သို႕ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ တာ၀ါလိန္းလမ္းမွထြက္၍ နတ္ေမာက္လမ္း ၊ ဗဟန္းလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ျပီး ဗဟန္းအ၀ိုင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ တိရစာၦန္ရံုေဘးရွိ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႕ပင္ ေရာက္သြားၾကပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေရွ႕က ေျခလွမ္းသြက္စြာႏွင့္ ေလွ်ာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္မွလိုက္သြားရာ ေအာ္စတင္အမ်ိဳးအစား ေမာ္ေတာ္ကားငယ္တစ္စီး ကၽြန္ေတာ့္အနီးတင္ ထိုးဆိုက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္စြာ လွမ္းၾကည့္မိပါသည္။

ထိုကားကေလးကို ေမာင္းလာသူက ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္စတင္တီထြင္သူ “ရုပ္ရွင္ဖခင္ၾကီး” လန္ဒန္အတ္ ဦးအုန္းေမာင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူသည္ ဗဟန္း၀ကၤဘာလမ္းတြင္ ေခတၱေနထိုင္ျပီး ဆူးေလဘုရားလမ္းရွိ သူ၏လန္ဒန္အတ္ဓါတ္ပံုတိုက္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီရွိရာသို႕ ကုိယ္တိုင္ကားေမာင္းသြားျခင္း ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ရုပ္ရွင္၀ါသနာပါသျဖင့္ ရုပ္ရွင္စတူရီယိုမ်ားသို႕ ရံဖန္ရံခါ သြားေရာက္ေလ့လာရင္း ဦးအုန္းေမာင္ႏွင့္ သိကၽြမ္းေနပါသည္။

“ေဟ့ေမာင္ရင္ ၊ ခဏလာပါဦးကြယ့္”

ဦးအုန္းေမာင္က ကားရပ္ျပီး လွမ္းေခၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေခၚရာသို႕ ခ်ဥ္းကပ္သြားပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ လံုး၀လွည့္မၾကည့္ဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေနပါသည္။

“ေနစမ္းပါဦး ၊ ေမာင္ရင္တုိ႕ဆရာတပည့္ ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ ၊ လမ္းမေေပၚ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရသလား ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေကာကြယ့္”

ဦးအုန္းေမာင္က ေမးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ကား ပ်က္ေနလို႕ စက္ႏိႈးမရတာနဲ႕ အိမ္မွာပဲ ထားပစ္ခဲ့ရပါတယ္”ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။

“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ေမာင္ရင္ရယ္ ၊ ကားပ်က္ရင္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ကားတစ္စီး ခဏေတာင္းျပီး စီးသြားေရာေပါ့၊ ေမာင္ရင့္ဆရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ပုဂၢိဳလ္က လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမွာ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ေနရတာ မသင့္ေတာ္ပါဘူး”

“ကၽြန္ေတာ္လည္း ဦးေလးေျပာသလိုပဲ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီး ဖုန္းဆက္ေတာင္းမလို႕ပါပဲ ၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မေတာင္းရဘူးတဲ့ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စီးဖုိ႕ ေမာ္ေတာ္ကားကူညီရတာကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မတရားအခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းလာလိမ့္မယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြဟာ အဲဒီလို လုပ္တတ္တယ္လို႕ဆုိျပီး အတြင္း၀န္ရံုးေရာက္ေအာင္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ၾကမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္”

ကၽြန္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို လန္ဒန္အတ္ဦးအုနး္ေမာင္သည္ နားလည္သေဘာေပါက္ဟန္ျဖင့္ ျပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါသည္။

“ေအးပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတာကို ဦးလည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကိုင္း ေမာင္ရင္ဆရာ့ဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ေျပးျပီး ေျပာလိုက္စမ္းပါ။ လန္ဒန္အတ္ဦးအုန္းေမာင္က ျမိဳ႕ထဲက အလုပ္တိုက္သြားရင္း လမ္းၾကံဳလို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အတြင္း၀န္ရံုးပုိ႕ေပးပါရေစလို႕ ၊ က်ဴပ္က ရုပ္ရွင္သမားမို႕ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ကုန္သည္ေတြလို ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက လမ္းမေပၚ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ေနတာလည္း ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်ဴပ္ကားကေလးနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ရံုးအေရာက္ ပုိ႕ေပးပါရေစလို႕ သြားေျပာစမ္းပါကြယ္”

ဦးအုန္းေမာင္၏ စကားအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီသို႕ ေျပးလိုက္ျပီး သူ၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို အသာဆြဲလိုက္ပါသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ၊ ဘာလုပ္တာလဲကြ”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္တိုဟန္ျဖင့္ ေငါက္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဦးအုန္းေမာင္၏ ေမာ္ေတာ္ကားရပ္ထားရာသို႕ ညႊန္ျပရင္း ရွင္းျပလိုက္ရပါသည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟိုကားေပၚက ပုဂၢိဳလ္ၾကီးကို သိတယ္ မဟုတ္လား ။ ဆရာ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳရဲ႕ မိတ္ေဆြၾကီး လန္ဒန္အတ္ ဦးအုန္းေမာင္ပါ။ သူက ဆူးေလဘုရားလမ္းက သူ႕ရဲ႕အလုပ္တိုက္ကို သြားရင္း လမ္းၾကံဳလို႕ ျပီးေတာ့ သူက ရုပ္ရွင္သမားမို႕ စီးပြားေရးသမား ကုန္သည္ၾကီးေတြလို ဘာအခြင့္အေရးမွ မေတာင္းပါဘူးလို႕လည္း ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက စစ္ၾကိဳေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ရဲ႕ တို႕ဗမာအစည္းအရံုးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ ကူညီေထာက္ပံ့ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကားရပ္ျပီး ေခၚတာကိုျငင္းရင္ အားနာစရာေကာင္းပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္”

ကၽြန္ေတာ္၏စကားအဆံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လန္ဒန္အတ္ဦးအုန္းေမာင္ဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။

ဦးအုန္းေမာင္သည္ ဆရာဦးဘခ်ိဳႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးရေသာ မိတ္ေဆြျဖစ္သည့္အျပင္ ဦးဘခ်ိဳကဲ့သို႕ပင္ ဆံပင္ရွည္ ေသွ်ာင္ထံုးႏွင့္ တဘက္ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားသျဖင့္ ျမန္မာလူၾကီးတစ္ဦး ပီသစြာ ခန္႕ညားကာ ဥပဓိရုပ္ အလြန္ေကာင္းသူလည္ းျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအုန္းေမာင္ကိုၾကည့္ျပီး အားနာသြားဟန္ျဖင့္ ၾကိမ္းေမာင္းဆူပူျခင္းမျပဳဘဲ ေအာ္စတင္ ကားေလးရပ္ထားရာသို႕ ေလွ်ာက္သြားကာ ဦးအုန္းေမာင္အား ျပံဳး၍ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။

သို႕ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးသည္ လန္ဒန္အတ္ဦးအုန္းေမာင္၏ ကားၾကံဳစီး၍ အတြင္း၀န္ရံုးသို႕ လိုက္ပါသြားခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဦးအုန္းေမာင္အား မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီးတစ္ဦးအျဖစ္ ေလးစား၍တစ္ေၾကာင္း ၊ ၀ိသမေလာဘသား စီးပြားေရးသမား မဟုတ္သျဖင့္ အခြင့္အေရးမေတာင္းပါဟု ဆိုျခင္းကို ယံုၾကည္၍တစ္ေၾကာင္း ကားၾကံဳလိုက္စီးခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

တကၠသိုလ္ေန၀င္း