ရင္တြင္းျဖစ္

“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး သမီးရဲ႕ ”

ေတြေ၀စြာေျပာဆိုလာေသာ ကၽြန္မ ဒယ္ဒီ စကားအဆံုးမွာ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ခုကို နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ရျပီ။ ကၽြန္မ အားလံုးကုိအျပစ္မတင္ပါ .. ။ ကၽြန္မ မငိုပါ .. ။ ကၽြန္မမွာ ငိုစရာမ်က္ရည္လည္း မရွိေတာ့ပါ … ။ ကၽြန္မမွာ ၀မ္းနည္းစရာ ဘာတစ္ခုမွလဲ မရွိေတာ့ပါ .. ။ ခံစားဖို႕ ႏွလံုးသားပင္ ေသဆံုးသြားခဲ့ျပီ .. ။

ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရသည့္အတြက္ ယခုထိ ကၽြန္မ ဂုဏ္ယူေနျမဲပင္ျဖစ္သည္ ။ ကၽြန္မဂုဏ္ယူေသာ ထို ပါ့စ္ပုိ႕ေလးက မိသားစုတစ္ခုလံုးကို ေျမလွန္ေအာင္ လုပ္ေနခဲ့တာကို သိလ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မ ေခါင္းထဲတြင္ တြန္းလွန္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္ … ။

ကၽြန္မ၀ါသနာေတြအားလံုးကို စြန္႕လႊတ္ရေတာ့မည့္ လမ္းစေတြကို ေတြ႕ေနရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ လက္ထဲမွ ေဖာင္တိန္ေခ်ာင္းေလးကို စြဲျမဲစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္ .. ။ ကၽြန္မဘ၀တြင္ အလိုခ်င္ဆံဳးေသာအရာ (၄)ခု ရွိခဲ့သည္။ ထုိ (၄)ခုလံုးကို ကၽြန္မ စြန္႕လႊတ္ရေတာ့မည့္လမ္းစကို သေဘာေပါက္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမွာ ငိုစရာ အသဲႏွလံုးပင္မရွိေတာ့ပါ။ တစ္စံုတစ္ခုကို စြန္႕လႊတ္ရတာထက္ အရာအားလံုးကို စြန္႕လႊတ္ရေသာ ကၽြန္မရင္ထဲက အသဲႏွလံုးမွာ ဘာကိုလက္ခံရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါ ။ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာမွ ကၽြန္မ ျပန္ေကာက္ယူခြင့္ ရမည္ဆိုတာေတာ့ သိေပမယ့္ ကၽြန္မလက္ေခ်ာင္းေတြကား ထိုအရာကို လက္ခံႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့။

လူေတြက မိမိဘ၀အေၾကာင္း ၊ မိမိခံစားခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းဆည္းထားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက လြတ္လပ္စြာ ေပါက္ကြဲေလ့ရွိသည္.. ။ ထိုသံစဥ္စကားလံုးမ်ားေနာက္ကြယ္မွာ ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြ ကပ္ျငိေနသည္ . ။ ျဖစ္သင့္တာနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တာၾကား ျဖစ္ခ်င္တာေတြ သို၀ွက္ျပီး ျဖစ္သင့္တာေတြၾကား အျမဲ လက္ပစ္ကူးေနရေသာ ဘ၀ကို ကၽြန္မ တစ္ခါတစ္ေလ စက္ဆုပ္မိသည္ .. ။

ခ်စ္သူက ေျပာခဲ့ဖူးသည္ .. “ကၽြန္မအတြက္ အျမဲဂုဏ္ယူသည္”ဟု … ။ ေမာင္ႏွမေတြက ေျပာဖူးသည္ “ညီမေလးအတြက္ ဂုဏ္ယူသည္”ဟု … ။ အားေပးသူေတြက ေျပာဖူးသည္ “ေလးစားသည္”ဟု … ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မက တစ္စက္မွ အသံုးက်သူ မဟုတ္ပါ .. ။ ကၽြန္မကိုကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ ေကာင္းသည္ဟုလဲ မျမင္ခဲ့ဖူးပါ .. ။ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွ ေပးတတ္သူ မဟုတ္ပါ .. ။ ကၽြန္မကို ခ်စ္ေသာသူအားလံုးႏွင့္ဆန္႕က်င္ေသာအရာကိုမွ လုိခ်င္တတ္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္ .. ။ ကၽြန္မက ေတာ္၀င္သဇင္ မဟုတ္ပါ .. ။ စံပယ္ျဖဴလို အျမဲ မေအးျမေနပါ .. ။ ခေရပန္းလို အျမဲမေမႊးပ်ံ႕ေနပါ .. ။ ျမက္ရိုင္းၾကားမွ ၾကိဳးစားထိုးထြက္ေနေသာ ပန္းရိုင္းတစ္ပြင့္သာလ်င္ ျဖစ္သည္ .. ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ မထူးခၽြန္ပါ .. ။ ေငြေၾကးေတြ တြက္ခ်က္ဖို႕ထက္ ကၽြန္မလက္ေတြက စာေရးဖို႕ပဲ သိသည္ .. ။ လူ႕ေလာကထဲမွာ လူပီသစြာ အေျခအေနအလိုက္ လွည့္ျဖားေနတတ္ဖို႕ထက္ ကၽြန္မစိတ္ထဲရွိတာကို လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုဖို႕ပဲ ကၽြန္မ သိသည္ .. ။ ဦးေႏွာက္ေတြႏွင့္ တြက္ခ်က္ လုပ္ယူေနေသာ လူ႕ေလာကထဲမွာ ကၽြန္မကေတာ့ ႏွလံုးသားက ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုသာ နားလည္သည္ .. ။ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ထက္ ကၽြန္မကို ခ်စ္ေသာသူမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕ကိုသာ ကၽြန္မ သိသည္ .. ။ ကၽြန္မလိုခ်င္တာထက္ အမ်ားလိုခ်င္တာကိုပဲ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ေလ့ရွိသည္ .. ။ ဓနေတြထက္ အႏုပညာဖန္တီးမႈကိုသာ စိတ္၀င္စားသည္ .. ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ လူမျဖစ္သင့္ဘဲ ေက်ာက္ရုပ္သာ ျဖစ္သင့္သည္ .. ။

လက္ရွိအသိုင္း၀ိုင္းၾကားမွာ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႕လုပ္ရပ္ကို သေဘာက်လဲဟု ေျပာရလ်င္ “အကိုညီလင္းဆက္” ျဖစ္သည္ .. ။ ကၽြန္မ သူႏွင့္စသိခ်ိန္က ကၽြန္မ စင္ကာပူေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခ်ိန္ .. ။ “လိုခ်င္တာတစ္ခုရဖို႕ထက္ ျဖစ္သင့္တာေတြေနာက္ အရင္လိုက္ရင္း ျဖစ္ခ်င္တာေတြက ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ေရာ”ဟု သူေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းက ကၽြန္မရင္ထဲတြင္ ယေန႕တိုင္ စြဲေနဆဲ .. ။ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ေသာ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူလုပ္ေဆာင္ႏိုင္တာၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ေလးစားေနျမဲ .. ။

ျဖစ္ခ်င္တာ (၄)ခုၾကားမွာ တစ္ခုမွ မရႏိုင္တာ သိလ်က္နဲ႕ ေရွ႕ဆက္တိုးေနတာကို “အရူး”လို႕ ေခၚခဲ့ရင္ အဲဒီအရူးက ကၽြန္မပဲ ျဖစ္မွာပါ .. ။ လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ အသက္ရွင္ၾကတယ္လို႕ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကရင္ တစ္သက္လံုး ျဖစ္ခြင့္မေပးတဲ့ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္မက ဘာကိုမ်ား ထပ္ျပီး ေမွ်ာ္လင့္ရမွာလဲ ………. ။